Blog layout

Moeder, ik heb een vlek!?

Einde van het jaar, 2021 een bizar jaar, voor iedereen. 2021 had voor mij nog extra 2 inktzwarte maanden in september / oktober in petto.

Kort verhaal: moedervlek → melanoom → operatie → PET scan → alles OK.

Lang verhaal (uit mijn toenmalige 'notities') :

Ik was al een paar keer door Elisabeth, mijn vrouw, gewezen op een moedervlek op mijn buik die volgens haar flink verkleurd was. Meestal mompelde ik wat en ging over tot de orde van de dag. De moedervlek zat ook niet echt in mijn gezichtsveld, net iets onder mijn rechter cup 'triple A' en als je niet de echte Magic Mike XXL bent, dan bewonder je jezelf ook niet dagelijks uitgebreid in de spiegel. Net voor onze zomervakantie gaf ik eindelijk toe om een afspraak bij de huisarts te maken in de laatste vakantieweek, als we weer terug waren. Expres niet 'net voor de vakantie' omdat ik bang was dat ik met ' een half woord slecht nieuws'  3 vakantie weken in mijn piepzak zou zitten.

1 afspraak bij een 'stagiaire' in de huisartspraktijk verder, waarbij de moedervlek werd beoordeeld, werd ik weer doorverwezen naar mijn echte huisarts om de vlek weg te laten halen op vrijdag 10 september. De bezorgde blik van dr. Oteman en doorverwijzing naar de chirurg gaven mij al een 'licht ongemakkelijk gevoel'. Op vrijdag 17 september melde ik mij met de vlek op de afdeling 'kleine verrichtingen' waar deze door een chirurg werd weggesneden. De chirurg gaf aan voor de zekerheid 1 cm rondom de vlek extra te hebben verwijderd, 'voor het geval dat'. Dinsdag 28 september had ik een afspraak voor de uitslag en om de hechtingen te laten verwijderen.

Ik voelde me verder top fit, ik ging al meer dan een half jaar dagelijks op de fiets naar het werk in Gorinchem of zat in de kajak en voelde me door het vele sporten nog fitter dan toen ik 23 of 33 was. Ik ging er verder dat als het niet goed zou zijn ze wel zouden bellen en had tegen Elisabeth gezegd dat ik wel alleen zou gaan. Totaal onvoorbereid op slecht nieuws passeerde ik in de gang van het ziekenhuis alle 'zieke mensen' met stevige tred, lachte lief naar de vrouwelijke chirurg toen ze met binnenliet in haar kamertje en hoorde haar vervolgens zeggen 'helaas heb ik minder goed nieuws voor u meneer van den Dool' en echode het woord 'melanoom' een seconde of 5 na in mijn hoofd.

Ze vertelde me dat de vlek een melanoom van 0.9 mm was. Een melanoom heeft gradaties en dit was vrij dun volgens haar. Was hij 0.8 mm geweest dan was er niets aan de hand maar met 0.9 mm adviseren ze om preventief een vloeistof in te laten spuiten om te kijken , als er toch uitzaaiingen zijn geweest, in welke klier dat dan zou zijn. Door het inspuiten van de vloeistof sporen ze deze zgn. schildwachtklier op en halen deze weg voor onderzoek. Hiervoor moest ik naar de dag opname, de ingreep zou plaats vinden onder volledige narcose. Ze strooide verder met cijfers, 95% van de gevallen was goed, 5% fout. Flabbergasted hoorde ik verder haar verhaal aan, knikte op de vraag of ik alles begrepen had en liep onder haar begeleiding terug naar de balie de vervolgafspraak.

Terug in de parkeergarage liet ik me in de stoel zakken en werd ik me bewust van de ernst van de situatie en dacht aan het verschil tussen 'de Mike' die de parkeergarage in had gereden t.o.v. degene die er uit zou rijden.

Van 'niets' naar 'iets'..

Geen moment heb ik me laten verleiden om op Google op zoek te gaan naar meer informatie met het risico om nog meer in paniek te raken van alles wat er over dit onderwerp te vinden is maar de daarop volgende dagen gingen mijn gedachten en fantasieën ongeremd los. Als een boerenkar die je van de top van de hoogste berg een zet richting dal geeft denderde mijn kronkels het ravijn in met bruut geweld.
95% / 5%? De gedachte kwam bij me op dat als je 1 kogel in 1 van de 20 kamers van de cilinder van een revolver doet en deze tegen je hoofd zet om de trekker over te halen het zweet je toch aardig uitbreekt.
Zo bijgelovig als een piraat die fluiten aan boord zag als een voorteken voor storm (https://www.modernmyths.nl/zeemanslegendes/) zocht ik naar voortekenen die mij uit zouden wijzen of dit avontuur goed of slecht zou eindigen.

Op de fiets naar Gorinchem moest ik eerder bij de volgende hectometerpaal zijn als de mijn achterop komende auto waarvan de lichten zijn komst al verraden. Verloor ik deze 'strijd' dan was dat een zeer slecht teken. Zo ook voor de muziek op mijn koptelefoon, haalde ik de volgende boom voordat het refrein was ingezet dan was dat goed en kon ik op voor de volgende 'challenge'. Was dat niet het geval dan bracht me dat nog verder in de put.

Zelfs op de pont kon ik binnen tienden van seconden mij binden aan 'niet te winnen weddenschappen' waarbij ik op mijn overdreven 'goedenavond' aan de kaartjes knipper een goedenavond terug moest hebben en mij dan, als ik een 'HOI' terugkreeg, het besef deed toenemen dat mijn dagen geteld waren :(

En dan de poes!? Opeens begreep ik waarom onze zwarte poes Raven zo graag 's avonds met mij wilde kroelen terwijl Elisabeth de veel betere persoon / grotere dierenvriend op deze aarde is. De poes wist meer, ze was zich bewust van mijn reeds lang aanwezig onderliggend lijden en het was puur uit medelijden dat ze mij 's avonds opzocht om zich barmhartig tegen mij aan te schuren!

Opeens was ik ook een meester in het luisteren naar mijn lichaam. Frequent hoorde ik nare geluiden of voelde pijntjes  in buik en borst die niets anders konden betekenen dan een bevestiging van de slechte staat waarin mijn lichaam zich bevond. Waarom had ik toch steeds die kriebel hoest? Ik bespioneerde mijn collega's om te kijken hoe vaak zij hoestten of hun keel moesten schrapen. Toch aanzienlijk minder dan de hoest aandrang die ik ervaarde, dit kon niet goed zijn..
De hele 'aanloop', tot de ingreep op donderdag, stond ik in een soort 'pauze stand'. Niets was belangrijk, niets kon me boeien. Waarom zou ik nadenken over 'dit of dat' terwijl mijn kaarten al geschud waren? Een latente angst voor 'wat komen zou' klonk als een melodie in de achterkant van mijn hoofd.

Donderdagochtend 7 oktober had ik de wekker gezet om 5.15 voor 2 valeriaan tabletjes omdat ik vanaf half 6 niets meer mocht eten. De wekker klonk zoals als een schorre kraai in de middeleeuwen geklonken moet hebben in de vroege uren, bij het wekken van een veroordeelde, voordat deze zijn gang naar het marktplein maakt om zijn hoofd als volksvermaak in een mandje te laten rollen net als nu een bal in een vol stadion over de doellijn rolt. Hoezeer ik ook tegen deze dag had opgezien, ik was blij dat deze horde daar was zodat ik hem kon nemen… Redelijk rustig reed ik zelf richting Gouda en we meldden ons bij de receptie van de hoofdingang. Ik loop even met u mee gaf de vriendelijke hostess aan. Ik kon het niet laten om te 'grappen' dat dat was om te voorkomen dat ik er vandoor zou gaan. Toch had ik dat gevoel wel, dat ik in de molen gestapt was waar voorlopig geen weg meer uit zou zijn.

Toen ik, nog geen uur later 6 injecties met een radioactief blauw 'goedje' kreeg rondom de gehechte wond van de verwijderde moedervlek om de schildwacht klier op te sporen en ik doodstil in zoemende Siemens zonnebank lag die om de paar minuten foto's maakte werd dat gevoel sterker en sterker en ik voelde me slechter en slechter. Ik hield me vast aan de rust die Elisabeth uitstraalde en de positieve punten. Op mijn vraag of er soms ook meerdere klieren werden gevonden werd bevestigend geantwoord. Bij mij bleek het gelukkig maar 1 klier te zijn. Ook zou er sprake kunnen zijn dat een klier in de liesstreek ook in verbinding zou staan en dus verwijderd zou moeten worden. De scans wezen uit dat dit gelukkig niet het geval was.

Om 12.30 werd ik opgehaald voor de OK. Na voor de 4e keer naam en geboortedatum te hebben opgezegd werd er bevestigend geknikt en mij verteld dat er een klier in de lies zou worden weggehaald. Pardon zei ik? Dat moet de oksel zijn. Het bleek een miscommunicatie c.q. verkeerde interpretatie van de op het formulier vermelde codes. Ik gaf aan dat dit me niet echt hielp en voelde me op dat moment erg 'klein'. Zeker toen een wat minder ervaren kracht 2x mis prikte in mijn hand bij het plaatsen van het infuus. Dat terwijl ik aderen heb die een Dracula op leeftijd al kan vinden zonder bij de Transsylvanische Hans Anders langs te zijn geweest voor een leesbril.

In de OK ging alles redelijk snel, de vrouwelijke arts was nuchter, to the point en haalde een hoop kou uit de lucht. En dat op een operatiekamer waar het standaard 17 graden is… Voor ik het wist had ik een kapje met zuurstof op en voelde de slaap als een deken over me heen komen. Opgelucht dat 'dit' achter de rug was kwam ik enige tijd later bij op de uitslaapkamer en kreeg het gebruikelijke ijsje om de misselijkheid te voorkomen en wat bij te komen. De arts kwam later nog even vertellen dat de operatie goed was gegaan, de (juiste) klier (op de juiste plaats) was verwijderd en op vrijdag 15 oktober zou ik de uitslag krijgen. Nog een hele spannende ruime week te gaan dus..

Vrijdag 15 oktober om 10.30 namen we (nu samen) plaats in hetzelfde kamertje als waar ik de vorige keer te horen had gekregen dat de moedervlek kwaadaardig bleek. Met gebalde vuisten luisterde ik naar de voetstappen in de gang en hoorde de arts binnenkomen. Hoe het met me ging? Op van de zenuwen gaf ik aan. Dat snap ik zei ze waarop ze in 1 adem vervolgde 'helaas heb ik ook minder goed nieuws, in de klier hebben we een kleine uitzaaiing geconstateerd van 0.1 mm'. Als een bokser die een rechtse directe krijgt zakte in terug in de stoel met mijn hoofd in mijn handen.

Er was een PET scan noodzakelijk en ik zou besproken worden in het groot overleg met de oncologen van Leiden. Oncoloog, het klonk als iets uit een Harry Potter film… Ik kon alleen maar janken en voelde me het slachtoffer van een boze toverspreuk. Eerst was de moedervlek 0.1 mm te dik, 0.8 was niets 0.9 was 'behandelen' en nu had ik een minuscule uitzaaiing van 0.1 mm. Vanaf dat moment heb ik de woorden 'komt goed' even niet meer uit mijn strot kunnen krijgen. De PET scan zou volgens de arts al op een maandag 18  of dinsdag 19 oktober plaats kunnen vinden.

Tot onze teleurstelling kregen we 20 minuten later een afspraak zwart op wit voor donderdag 28 oktober?! Na flink tegenstribbelen ging de arts weer in conclaaf met de planning om te kijken of de afspraak naar voren gehaald kon worden, we werden later gebeld door het ziekenhuis dat de afspraak naar vrijdag 22 oktober verzet kon worden. Iets beter maar nog steeds zat er dan weer een weekend tussen scan en uitslag…

En dan komt je op een vrijdagmiddag verslagen thuis, moet het slechte nieuws gedeeld worden met de jongens en is er vervolgens geen persoon of instantie meer bereikbaar. Het weekend was een hel, leven op de pauze stand, niets was belangrijk en alle doem scenario's passeerden mijn netvlies.

Mijn dwangmatig gedrag werd gekker en gekker. Het halen van een ANWB bord op de fiets voordat ik ingehaald werd door een 'voertuig' werd aangevuld met het halen van de spoorwegovergang, op de laatste meters was ik vastberaden om bij aanvang van knipperlichten en belsignalen extra gas te geven en kwam al los van het zadel.  Het ging zelfs zover dat ik 'leven of dood' liet afhangen van het feit of de visser die ik vanuit mijn kajak spotte terug zou zwaaien op de Lek. Als een wezenloze zwaaide ik enthousiast naar de man maar deze was zo druk met het binnen hengelen van zijn vangst dat het loslaten van de hengel om terug te zwaaien wel het laatste was wat hij in zijn hoofd zou halen.. Ik bleef nog 2 minuten als een dolle doorzwaaien maar zonder resultaat. Lul riep ik binnensmonds richting de visser, zonder geluid want ook in doodsangst blijf ik aardig, politiek correct en een watje.  Mijn stemming werd zwarter en zwarter..

Op maandagmorgen hield ik het niet meer en ben ik om 8 uur gaan schakelen met onze zorgverzekering van de Friesland. De afdeling wachtlijst bemiddeling zou om 9 uur starten en ze zouden kijken wat er nog mogelijk was. Om 9.45 had ik het ziekenhuis aan de lijn, of ik 'morgen' / op dinsdag de PET-scan kon doen. 'Doorweekt' door tranen kon ik er een ja natuurlijk uit krijgen. Op dat moment was thuisdokter Mike er, door alle pijntjes, kriebels en kuchjes al zo van overtuigd dat de PET-scan beslist uit zou wijzen dat er meerdere organen aangetast zouden zijn en zag ik met angst en beven tegen de scan op maar er was geen weg terug. Deze gifbeker moest helemaal leeg..

Dinsdagochtend vroeg draaiden we wederom het parkeerterrein van het groene hart ziekenhuis in Gouda op. De uithoek waar je voor zo'n scan moet zijn is een hoek waar je normaal gesproken geen weet van hebt. Breek je een arm dan komt je op radiologie maar deze hoek 'nucleaire geneeskunde' zit daar nog ver achter. Lieve mensen daar achter de receptie en in de verpleging maar 'te lief' dwingt mijn gedachten in een richting waar ik ze eigenlijk niet wil. Na eerst 45 minuten aan een infuus met wederom een radioactieve Tsjernobyl cocktail te hebben gezeten moest ik plaats nemen op een tafel die een buis in ging of de buis ging over de tafel, dat weet ik eigenlijk niet meer want ik had mijn ogen stijf dicht en was te druk met mijn ademhalingsoefeningen om niet te gaan 'hyperen'. Na een minuut of 20 werd ik door lieve verpleegkundige nummer 3 van tafel gehaald en ik ging weer de fout in door te proberen haar gelaatsuitdrukking te interpreteren. Hadden ze net met zijn drieën achter het glas de scan al bekeken en daar conclusies uit getrokken?

Was haar blik een blik van medelijden? Bij het verlaten van de ruimte zei ze 'het beste ermee'. Wat moest ik daar nou weer mee vroeg ik me af?! 'Het beste ermee' dat kon niet veel goeds betekenen. Ermee? Waarmee?  Snel dook ik met een sprint achter een oude man de draaideuren in want ik mocht die draaideur niet missen. Dikke foute boel anders….

Ondertussen had ik via de dokter oxazepam weten te bemachtigen om zo de tijd tot de uitslag vrijdagochtend door te komen.

Donkere en diepzinnige gedachten zaten het klokje rond in het hoofd. Wat voor footprint laat ik achter op deze wereld? Verder dan wat remixen op YouYube en wat ander online gepruts kwam ik niet. Nee, ik kon daar niet echt een mooi en positief verhaal bij verzinnen. Wel realiseerde ik me opeens dat ik nog enige mappen op de computer moest verwijderen 'voor het geval dat'..  Zoiets als wat ik wel eens heb bij het schoonmaken van ons huis vlak voor vertrek naar de vakantie bestemming per vliegtuig, met de gedachte dat, als men dan je huis moet leeghalen omdat de hele familie is neergestort, men niet denkt 'wat een smeerboel hier, wat waren het eigenlijk een stel viezerikken'.

Donderdagavond wilde ik het weten; 'wist Raven, onze zwarte kat, meer van mijn lot en was dat de reden dat ze 's avonds troostend bij mij kwam liggen'. We namen de proef op de som en Elisabeth nam voor 1 keer aan mijn kant van het bed plaats. De poes vond het prima en ging lekker tegen haar aan liggen. Dat stelde mij enigszins gerust ik had zo nog een tiental redenen over om overtuigd te zijn van het onheil wat ik die vrijdagmorgen over me uitgestort zou krijgen.

Vrijdagochtend 10.20 hadden wij de afspraak met de arts over de uitslag van de PET-scan. De spanning in mijn lijf klom naar deze apotheose toe en hoewel het scenario zich in mijn hoofd al honderd keer had afgespeeld wist ik niet hoe ik dit zou moeten volbrengen. De gedachte om weer in dat kleine kamertje te moeten wachten op de arts voordat de woorden 'helaas of het spijt me' zouden echoën sneed door mijn ziel heen. Gelukkig wist dokter van Beurden wat voor zenuwpees vlees ze in de kuip had want toen we werden opgehaald door een assistente stond ze al bij de ingang van de deur te wachten en toverde een brede glimlach tevoorschijn. 'Goed nieuws, de scan was schoon!'.

Ik weet niet of iedereen bekend is met 'a Christmas carol' maar na dit goede nieuws voelde ik me als Scrooge die, na bezocht te zijn door 3 geesten, tot de ontdekking komt dat hij nog een tijdje langer mag blijven leven. Ik viel de dokter in haar armen en dansend liep ik even later door het ziekenhuis.

Ik moest even denken aan dat nummer van Acda en de Munnik - Het regent zonnestralen. Toen ik snel daarop dacht dat Patricia Paay dit ook ooit gezongen heeft wist ik dat de humor ook weer terug was!

Nu, een paar maanden later, voelt de emotie uit de alinea's hiervoor vreemd aan. Ik had mij voorgenomen om dingen 'anders' te doen, werk was maar werk en ik zou meer gaan genieten. Na een weekend Zeeland om de goede uitslag te vieren ben ik op een dinsdag weer begonnen om vervolgens tot aan oudejaarsdag werkweken van 50 a 60 uur te maken omdat er diverse IT projecten lopen. In januari weer wat afspraken in het ziekenhuis en om de 6 maanden een nieuwe PET scan, we gaan het zien.

De euforie is er nog steeds maar natuurlijk minder sterk als de eerste dagen. De dankbaarheid voor hoe e.e.a. is gelopen probeer ik wel steeds weer naar voren te halen hoewel een mens ook zomaar weer terugschakelt van grote zorgen naar kleine ergernissen en daar dan alweer snel veel te veel energie aan besteedt. Niets menselijks is mij vreemd.

Mijn lessen:

• Bijgeloof en dwangmatig gedrag is totaal zinloos.
• Geloof geeft steun.
• Familie is alles. Vrienden, collega's waren er voor me!
• Ademhalingsoefeningen hebben mij erg goed geholpen.
• Zet af en toe je telefoon uit of leg hem weg. De support die ik had was hartverwarmend maar herinneren je er ook steeds aan dat je 'patiënt bent'.
• Stop met het lezen van al die (semi) beroemdheden die ook kanker hebben (gehad). Je knapt er niet van op en onthoud 1 ding: het is 'een verhaal', het is NIET 'jouw verhaal'. Jij bent uniek en jij bent jouw verhaal aan het schrijven. Jij bent ook niet die man die op de A16 tussen 2 vrachtauto's is komen te zitten of die vrouw die na het eten van bedorven vis in Columbia is overleden. Trek het niet allemaal naar jezelf toe! 

Zo aan het eind van het jaar, met de top 2000, een 'verdwaalde' knal vuurwerk op de achtergrond en een goed glas wijn in de hand wil ik nog wel eens melodramatisch worden  ;) Drama Queen noemt Elis me regelmatig…

'So be it', schrijven is ook een manier van verwerken en weet dat, als je in 2022 iets vergelijkbaars voor je kiezen krijgt en je ook 'van die berg afdondert' er genoeg kansen zijn om weer op te staan…

How do You Tube?

De afgelopen weken zag ik ineens een enorme toename van het aantal views op 1 van mijn muzikale 'frutsels'. Er staan genoeg van mijn mixen op YouTube met een handvol views waarvan ik denk 'zonde dat ik daar 50 uur aan heb zitten sleutelen' maar mijn Voyage Voyage / Eurythmics mashup van vorig jaar trekt nu aardig wat bekijks.

Ik ben de eerste die toegeeft dat ik eigenlijk een soort 'introverte social media nymfomaan' ben die misschien wel een zelfde soort voldoening / dopamine boost krijgt bij het zien van likes & views op zijn creaties als graaf Dracula die bij het huis naast hem een verhuiswagen de oprit op ziet draaien met daarachter 6 maagden in een fiat panda. Ach, wat is het verschil? Of je nu trots bent op een mix waar je 50 uur aan hebt gewerkt of 2 uur aan een stoofschotel,  3 maanden aan een nieuwe relatie, 7 maanden aan een overtuiging, 25 jaar huwelijk aan een jubileum of 9 maanden aan een baby, in iedereen schuilt wel iets van een digitale exhibionist ;)

Facebook holt zoiezo achteruit de laatste jaren. Ik zie dat graag als verklaring voor het afnemen van de 'feedback' op mijn geknutsel maar het is een feit dat, waar er vroeger nog een bepaalde mate van 'gezelligheid' zat in het onderling delen van onze belevenissen, een hoop van ons de laatste jaren hebben afgehaakt en mensen alleen nog maar 'langs komen' voor de 'vermiste poes van de overbuurvrouw', de HOAX dat als nummer 12345 je belt je absoluut geen #5678 moet doen (bevestigd door HP en Microsoft) of voor de overkill aan reclames die precies het veranderende internet gedrag van de gebruikers reflecteert in de loop der jaren. Hoe doen ze dat toch? 'Vroeger' InterToys, nu EasyToys....

Wees gerust, na de grote hard disk crash van begin 2020 waarbij ik mijn Ableton projecten verloor heb ik, net als de Iraanse kernfysici waarvan de nucleaire installatie wordt gebombardeerd, een dermate grote achterstand opgelopen dat ik jullie voorlopig niet kan 'vermoeien' met nieuw materiaal. Dit onheil hangt dus nog even niet boven het hoofd…

Maar terug naar het onderwerp, enige weken geleden zag ik ineens 'vanuit het niets' een stijgend patroon in het aantal views op mijn Voyage Voyage mashup. Normaal gesproken, als ik iets op YouTube plaats, kom ik niet verder dan wat initiële views afkomstig van het 'pochen' / delen op facebook en 1 of 2 virtuele veren in mijn kont van tante Truus of van die ene, voor mij onbekende, facebook vriend waarvan ik het vriendschapsverzoek een keer dronken heb geaccepteerd. Ik heb al vaak naar zijn foto en naam zitten staren maar ik heb geen idee wat wij gemeen hebben. Iets weerhoudt mij ervan om hem te 'ontvrienden', alsof op een zeker moment het raadsel zich ontrafeld waarom hij daar tussen ome Henk en tante Riet staat… Omdat ik af en toe zijn posts like komt het soms als een boemerang terug #QuidProQuo

Als ik nog een keer naar zijn foto staar realiseer ik me met een schok dat die 'virtuele veer in de kont', van die onbekende virtuele vriend, in dronkenschap ontstaan, misschien vroeger in dezelfde staat van dronkenschap, toen er nog geen virtuele vrienden waren, wel eens iets anders geweest kan zijn?! Iets met veel meer volume dan een virtuele veer en alsof ik het moment nog kan voelen strompel ik geschokt naar de keuken voor een glaasje water terwijl 'One night in Bangkok and the world's your oyster' door mijn hoofd dreunt, met een scherp schel geluid als uit die goedkope Chinese speakertjes in de jaren 80. Misschien zijn de makers van 'the Hangover' wel geïnspireerd door iets wat zich in de jaren 80 / 90 rond de Manenbrug heeft afgespeeld?!  Met 3 glazen water spoel ik de mond en ik kom tot besef dat ik, zoals gewoonlijk, weer veel te veel doordraaf en ietwat vies glimlachend concludeer dat ik op dat gebied nog steeds een 100% match heb met mijn sterrenbeeld. Snel verwijder ik de zogenaamde vriend, bang dat de feiten uit het 'misschien denkbeeldige' dronken verleden zich toch ooit nog een keer tegen mij keren.

Maar uhh, het filmpje dus.. Een gestage stroom van views 'uit het niets', heel vreemd... 
 

Bij 1 van mijn andere DJ Doolie YouTube filmpjes (Guilty Pleasure Mix / Foute uur Mix), waar ik maanden mee bezig ben geweest, had ik in 2 weken slechts 1 verdwaalde 60 jarige bezoeker uit Kazachstan die langs was geweest (ja, je kan alles zien in Analytics). Na een fase van 'berusting' waarbij ik me realiseerde dat dit toch wel de story of my life was en dat Mike, de M dan, stond voor mediocre, middelmatig en niet meer dan dat. Kwam de vechtlust en honger naar erkenning voor mijn middelmatige talent weer terug :)

Ik heb toen een speciale social media marketing expert van fiverr.com ingeschakeld. Tusar_217 was zijn naam. 'I will do organic youtube video promotion and channel promotion' was zijn slogan. Organisch dacht ik, dan ben ik ook nog eens duurzaam bezig, ik zeg doen! 
Tusar_217, uit India waarschijnlijk, dacht ik. Waar alle grote multinationals hun ontwikkel werkzaamheden en helpdesks naar outsourcen. Tusar_217, 'you're going to skyrocket my YouTube movie!' en betaalde 25 euro voor een  (as advertised) promotion one pakket met social sharing en een Google Ads campaign.

En inderdaad, na enige tijd zag ik het aantal views voor mijn Guilty Pleasure Mix / Foute uur Mix groeien als een Polsbroekse kleuter op pindakaas. Trots als een pauw deelde ik dit belangrijke nieuws aan al mijn Facebook vrienden om al snel na wat onderzoek tot de volgende conclusies te komen:

1. Alle bezoekers kwamen uit landen die ik nu niet 123 als doelgroep had bestempeld voor een mix van videoclips uit de jaren 80 tot 10 zoals India, Brazilië, etc:
    
   
   
2. Organisch verkeer betekent in tegenstelling tot betaald verkeer dat bezoekers uit interesse voor een bepaald onderwerp, bepaalde muziek, op je clip terecht komen en de manier waarop ik de registratie van deze bezoekers in Analytics terug zag komen deed me vermoeden dat dat niet het geval was. Precies iedere 9 minuten zag ik een piek van b.v. 9 views gevolgd door een mini piek. Ofwel zaten alle broertjes en zusjes van Tusar_217 met een eierwekker en een laptop iedere 9 minuten te klikken op de YouTube link terwijl ze tussendoor in de keuken moesten zorgen voor de 'Curry to go', ofwel had Tusar_217 de beschikking over een leger aan botjes, trolletjes of hoe je het ook wil noemen:
   
   
3. De verhouding kijkers en likes was totaal niet realistisch. Met een 4000 kijkers had ik een 400 likes, zo'n 10 procent dus. Normaal gesproken is dat maar 2 a 3 procent
   
   
4. Met 4000 kijkers en 400 likes had ik geen enkele comment. Geen 'I like it' maar ook geen 'I hate it'. Normaal gesproken heb je altijd mensen die iets 'roepen' zowel positief als negatief maar de broertjes en zusjes van Tusar_217 waren niet bepaald spraakzaam geweest. De clip duurt bijna een uur dus ik kan me voorstellen dat ze, op een zeker moment van 'onder dwang kijken en klikken' naar een amateuristisch in elkaar gezet filmpje, de neiging moeten hebben gehad om wat verwensingen in het Hindi of Engels te uiten.
   
   
5.  De 4000 bezoekers hadden gemiddeld 50 seconden gekeken. Voor een Foute uur mix van 1 uur leek me dat heel sterk. Tusar_217's broertjes en zusjes konden mijn 'euro beat mindf#ck' ieder keer niet langer dan 1 minuut verdragen leek het?

Ondanks dat ik het Tusar_217 wel gunde om, met mijn 25 euro, zijn 10 broertjes en zusjes te trakteren op een kerstdiner confronteerde ik hem met al mijn bevindingen. Op mijn puntje 1, de 'om de 10 minuten piek', zei hij:
"Youtube algorithm is showing such a look due to updates. But don't worry, it's not a problem. This will be fixed automatically.!"
Yeah right dacht ik en ik vertelde hem 'that I wasn't born yesterday'...

Op punt 2 t/m 5 had hij geen weerwoord. Ik vertelde hem dat zijn "promotion pack" een "pack of lies" was en, omdat hij waarschijnlijk bang was voor verdere negatieve feedback, stelde hij razendsnel voor om het geld terug te storten op mijn fiverr account. Bang dat Tusar 217 al zijn kleine broertjes en zusjes zou inschakelen als ik hem af zou branden op fiverr, om mij tot in de eeuwigheid dwars zou zitten op alle social media bij al mijn pogingen om mij te ontworstelen aan mijn middelmatige niveau, en met het beeld op mijn netvlies dat, mocht ik hem 'neerhalen' met een review, ze alle 11 de kerstdagen door zouden moeten komen met een bakje rijst, besloot ik het hierbij te laten. Zo staan nog steeds de reviews van de Amerikaanse huisvrouwtjes die Tusar_217 de Indiase hemel in prijzen omdat hij ze zoveel bezoekers heeft gegeven pontificaal in beeld op fiverr.
 

Views, eerst 10 per dag toen 50, 100 en ondertussen 250 bezoekers, zo organisch als een peulvrucht. Bezoekers die spontaan kwamen kijken, als in een gezellige theetuin aan een landelijk weggetje.

Hoe gaaf was dat, om te bekijken waar al deze bezoekers vandaan komen, om mijn clip te zien in playlists. 

De gedachte dat mijn clips daar stond tussen alle hits, internationale artiesten. Dat hij misschien wel gedraaid werd in bars, cafe's, restaurants in Duitsland, Australië, de USA. Ja misschien wel in het curry restaurantje van Tusar_217 tussen de Bollywood nummers door?! En ze haakten niet af na 50 seconden maar bleven gemiddeld wel 3 minuten 'hangen'!
Nb:mochten er wat mensen 'up woken' m.b.t. mijn ietwat stigmatiserende toon dan heb ik 2 woorden: Rajesh Koothrappali

Ik voelde me voor even weer Dracula met nieuwe buren ;)

Lekker op de Lek

 Op het water is volgens mij de enige plek waar ik nu niet geconfronteerd wordt met dat Corona gezeik. Ik hoef hier dingen niet te doen of te laten, zolang ik maar blijf drijven… Het maakt me een beetje obstinaat. Ongegeneerd hoest ik met open mond in alle 4 de windrichtingen, geen tijd voor een elleboog. Bestraffend kijkt een kokmeeuw op me neer en ik roep omhoog ‘WTF Kok??”.

Verder dobber ik zorgeloos in het af en toe achter de wolken vandaan komende zonnetje en zing de tijd uit. Ik realiseer me opeens dat ik me in 50 jaar nog nooit zo gezond heb gevoeld en dat voelt opeens vreemd in deze tijd die overheerst wordt met nieuws over besmettingen, varianten, R-getallen, etc. Natuurlijk kom ik niet uit een ei en realiseer ik me dat de manier waarop ik er doorheen rol ook een kwestie is van ‘oorzaak en gevolg’ maar na een jaar van het leven min of meer deels te hebben ‘weggegooid’ ben ik het, net als ieder ander, goed zat!

Op het water is overigens ook de enige plek waar niet iedere 5 minuten mijn ogen naar een scherm worden getrokken en ik redelijke moeiteloos mijn telefoon met rust kan laten. Tot de momenten dat ik me bedenk dat de verkeerssituatie op de Lek zich wel eens zou kunnen laten leiden tot een unieke foto en ik alles in gereedheid brengt om dit moment, wat vaak niet in volle glorie op komt dagen, vast te leggen. Het staat vast dat ik ‘ooit’ te laat ben om de kajak goed te leggen en met natte vingers, verrast door de golfslag van een passerend schip, mijn telefoon laat glippen om als instrument van Jacques Cousteau af te dalen tot de bodem van de Lek. Ik bedenk me dat ik op zo’n situatie zou moeten anticiperen, back-ups moet maken e.d. Maar ik moet al zoveel tegenwoordig en ben het moeten een beetje moe…

Hip Hip Hooray - een nieuwe heup 2

Dag 2 

De avond voor de operatie had ik me redelijk op zitten winden en gingen mijn gedachten met me op de loop wat voor zaag- en breekwerk er uitgevoerd zou moeten worden om die prothese te plaatsen. Ik moest even aan de film SAW denken:

Tot ik de knop omdraaide en het advies van een goede vriendin ter harte nam. ‘Alles rustig over je heen laten komen’. Vanaf dat moment ging het een stuk beter!

Ruim op tijd kwamen we aan in het Leidsche Rijn ziekenhuis. Klokslag 7 uur meldde ik me bij de opname balie. Daar, de bekende vragen: ‘Of ik een varkenshouderij heb?’. Dat denk ik soms wel als ik 1 voor 1 de deuren van de slaapkamers van de jongens open doe maar dat leek me in dit geval net zo onhandig om te melden als dat ik op het vliegveld in de rij naar security op luide toon aan mijn buurman / buurvrouw vraag “Did you pack the explosives?”.

Gelijk de eerste ‘prikactie’, bloed prikken in het lab. Dat bleek pas om half 8 open te gaan. Voor het eerst in mijn leven trok ik een wacht nummer 001 uit het apparaat. Helaas kan ik hem niet bewaren voor hergebruik bij apotheek of slager..

Toen naar een klein zaaltje waar meerdere mensen lagen te wachten tot ze opgehaald werden om naar de holding, waar patiënten voor en na de operatie worden vastgehouden, te brengen. Ik moest volledig uit de kleren en moest iets aantrekken wat het midden hield tussen een jurkje van willie.nl en een kookschort.

Ik wilde nog even snel naar de wc voor de operatie toen ik de verpleegkundigen, die mij op kwamen halen, hoorde mompelen. Point of no return!  Het voelt ergens vreemd dat, op het moment dat je s’ morgens voet over de drempel van een ziekenhuis zet je als het ware ‘in hechtenis wordt genomen’ en je naam op een lijst met acties vermeld staat. Je begeleiders mogen weg, saucijzenbroodje halen met koffie maar jij moet in je mooie schortje wachten op de pijnen en ongemakken die komen gaan en mag pas na enkele dagen het ziekenhuis verlaten als je ontslagen wordt.  Als je pech hebt tocht de wind door je klokkenspel en speelt 'o sole mio'...

Ik vroeg of mijn trouwring ook af moest. Ja, alles af zei de verpleegkundige streng. Kettingen, ringen, piercings. Ik bracht mijn handen naar onderen om mijn rokje op te tillen, de verpleegkundige keek 'verrast' ;)

Op de holding werd ik geholpen door een verschrikkelijk vriendelijke donkere man hij bracht het infuus in. Snel berekende ik de kansen dat hij mijn blog van gisteren had gelezen over het Durex onderzoek en aanstoot had genomen van wat ik geschreven had over de Ghanese man met slappe benen. Hij bleef echter heel aardig en het infuus ging er soepel in. Het lijkt wel of de naalden in de loop der jaren stukken beter zijn geworden en minder ‘voelbaar’ zijn.

Overigens kon ik hier geen ‘vormen’ zien. Zowel man als vrouw zag er onzijdig uit in die blauwe overals op klompen met haarnet.  Veel relaties en ‘gerommel’ in  Grey’s Anatomy en ER maar dat zal allemaal niet op de holding zijn lijkt me. Het enige 'vlees' wat je hier ziet is een te lang genegeerde steenpuist…

In de operatiekamer aangekomen stond er een heel team klaar die zich aan mij voorstelde. Ik moest mij verplaatsen naar de smalle operatie tafel. Hoewel ik wist dat ik straks een uurtje of 2 toch in volle glorie te bewonderen was hield ik preuts bij het overstappen mijn schortje dicht.

Als laatste kwam de chirurg dr. Veen de operatiekamer binnen. Ik schudde hem de hand en zei ‘de hoofd act is ook binnen, start de show maar!’.

Na 2 x diep ademhalen brachten de anesthesisten mij naar dromenland. Je moet altijd aan mooie dingen denken voordat je onder narcose gaat had ik gehoord. Ik dacht aan mijn familie in NL en USA.

Het was alsof ik een paar seconden weg was geweest toen ik, weer op de holding, wakker werd. Ik had heerlijk geslapen en werd bijna euforisch wakker, het gevoel dat de operatie achter de rug was, waar ik zo tegenop had gezien, was geweldig. Ik liet het raketje wat ik kreeg goed smaken en kwam langzaam weer bij mijn positieven.

Terug op de afdeling kreeg ik na 2 uurtjes de fysio therapeute alweer naast mijn bed en ik moest gelijk met een looprek aan de gang. Dit ging eigenlijk best goed.

Dr. Veen kwam met de ‘copiloot’ waar hij de operatie mee had gedaan langs mijn bed en gaf aan dat hij best had moeten ‘werken’ bij mijn operatie omdat ik door het mountainbiken veel spieren had zitten, dat was hij normaal niet zo gewend. Dat komt natuurlijk grotendeels omdat de meeste mensen die hij moet opereren ouder dan 70 zijn. Ik vroeg hem naar het risico van een heupluxatie (uit de kom schieten van de heup kop). Hij gaf aan dat dat risico niet zo groot is, zeker in mijn situatie. Gekscherend zei hij tegen zijn collega: ‘deze meneer moet echt met 30 bier van de trap vallen om de heup uit de kom te krijgen’. #DatZijnBerichten

Ondertussen had ik gezelschap gekregen op de afdeling. 3 oudere dames, vaak in diepe slaap. Mijn directe overbuurvrouw lag niet echt discreet verpakt en had haar benen / deken wat omhoog. Ik durfde niet te kijken, bang dat ik een 'ontplofte mol' zou ontwaren in het donker. Snel bracht ik mijn blik weer naar mijn telefoon. Druk met de notities die door mijn hoofd schoten voor mijn blog. Staat wel interessant, notities voor een blog. Heeft u blog veel lezers?  Mwaah voornamelijk wat facebook vrienden, familie, mensen waar ik me aan opgedrongen heb. Ook mensen op afstand, bekenden van school, werk en sport reizen door mijn leven mee middels facebook. Gek eigenlijk, vroeger kwam je in het bejaardenhuis en zag je na jaren 'Els' weer en wist je niet meer van Els dat Els vroeger altijd  aan je knikkers zat. Nu komen we later in het bejaardenhuis en zien we 'een Els' en weten we dat ze in de zomer in Dronten op de camping stond, 4 honden heeft gehad waarvan de eerste is aangereden en op woensdag altijd uien hachee at en 'dientengevolge' de bokavond van Cor en Els altijd verschoof naar de donderdag.

’s Middags had ik toch veel te gek gedaan. Met het looprek maakte ik de gang onveilig en filkkerde bijna om toen ik een selfie wilde maken en iets te schuin op het looprek leunde. ’s Avonds betaalde ik de prijs. Ik kon mijn ogen amper open houden bij het bezoek van mijn goede vriend Huib en heb even flink overgegeven later op de avond. Daarna maakte ik toch gelijk weer, zo fris als een hoentje, mijn meters door de gang met het looprek.

Later in de avond moest ik plassen, dit schijnt wel een dingetje te zijn na een narcose. Omdat ze om de paar uur met een apparaat de inhoud van de blaas kwamen meten en deze toch binnen afzienbare tijd na de operatie leeg moest zijn deed ik mijn uiterste best. Zou het niet lukken dan zouden ze met een katheter aan de gang gaan. Ik had natuurlijk geen zin in dat ‘gezeik’. Het koste me met ‘standje Gardena’ flink wat tijd om de vele appelsappen en koffies te lozen. ‘Men’ wat een gedoe. Toch was ik druppelsgewijs geslaagd in mijn opdracht. De bladder control gaf goede cijfers aan!

Om een uur of 3 's nachts lag ik te luisteren naar de avonturen in kamer 4 aan de andere kant van de hal. De hele avond had ik al iemand hard horen rochelen en tis dat ik wist dat dit niet echt een afdeling was waar terminale patiënten liggen anders had ik het idee gehad dat hij onderweg was naar ‘gene zijde’ (waar je overigens ook prima vakantie kan vieren, kijk maar op Vakantie aan gene zijde) . Vervolgens kwam de nachtzuster met een po stoel naar kamer 4. Na 15 minuten kwam ze weer terug. ‘Is het gelukt? Zo te ruiken wel. Ach iedereen stinkt zei ze’. Kijk, dat vind ik nou generaliserend!!
Terwijl ik min of meer lag te wachten tot de 'odeur' zachtjes mijn neusvleugels zou toucheren nam de plas drang weer toe.

 Na een aantal keren uitstel besloot ik toch te gaan. Zo’n looprek geeft natuurlijk een hoop herrie en ik was bang om mijn buurvrouw, die al 4x had overgegeven en nu lag te slapen, wakker te maken. ‘Mollie’ tegenover me lag ook lekker te ronken. Voorzichtig begon ik om half 4 aan mijn looprek tocht waarbij ik deze steeds zacht op de grond liet landen. Het schoot door mijn hoofd, toen ik even op mijn looprek leunde, wat nu de kansen nu waren op een amoureus avontuur waarbij ik met de nachtzuster in de linnenkast zou belanden. Ze kwam net uit de kamer waar de rochelaar nog op de po stoel zat en leek me niet in de stemming.

Dankbaar aan onze lieve heer dat ik in een lijf zit waarbij operaties beperkt blijven lag ik vervolgens nog een tijdje naar het plafond te kijken. Denkend aan mensen die veel gekkere dingen hebben en dan echt niet in de stemming zijn om om 4:15 aan notities voor 1 of andere onzin blog te werken.

Een ervaring rijker. Zo’n operatie als ik heb gehad is prima te doen, ik had me daar niet echt druk over hoeven te maken. Wij moeten zuinig zijn op onze zorg. Ze doen fantastisch werk, tijd dat dat beloond wordt. Antonius Leidsche Rijn bedankt!

Rustaagh aan doen nu en thuis verder revalideren.