Blog layout

Moeder, ik heb een vlek!?

Einde van het jaar, 2021 een bizar jaar, voor iedereen. 2021 had voor mij nog extra 2 inktzwarte maanden in september / oktober in petto.

Kort verhaal: moedervlek → melanoom → operatie → PET scan → alles OK.

Lang verhaal (uit mijn toenmalige 'notities') :

Ik was al een paar keer door Elisabeth, mijn vrouw, gewezen op een moedervlek op mijn buik die volgens haar flink verkleurd was. Meestal mompelde ik wat en ging over tot de orde van de dag. De moedervlek zat ook niet echt in mijn gezichtsveld, net iets onder mijn rechter cup 'triple A' en als je niet de echte Magic Mike XXL bent, dan bewonder je jezelf ook niet dagelijks uitgebreid in de spiegel. Net voor onze zomervakantie gaf ik eindelijk toe om een afspraak bij de huisarts te maken in de laatste vakantieweek, als we weer terug waren. Expres niet 'net voor de vakantie' omdat ik bang was dat ik met ' een half woord slecht nieuws'  3 vakantie weken in mijn piepzak zou zitten.

1 afspraak bij een 'stagiaire' in de huisartspraktijk verder, waarbij de moedervlek werd beoordeeld, werd ik weer doorverwezen naar mijn echte huisarts om de vlek weg te laten halen op vrijdag 10 september. De bezorgde blik van dr. Oteman en doorverwijzing naar de chirurg gaven mij al een 'licht ongemakkelijk gevoel'. Op vrijdag 17 september melde ik mij met de vlek op de afdeling 'kleine verrichtingen' waar deze door een chirurg werd weggesneden. De chirurg gaf aan voor de zekerheid 1 cm rondom de vlek extra te hebben verwijderd, 'voor het geval dat'. Dinsdag 28 september had ik een afspraak voor de uitslag en om de hechtingen te laten verwijderen.

Ik voelde me verder top fit, ik ging al meer dan een half jaar dagelijks op de fiets naar het werk in Gorinchem of zat in de kajak en voelde me door het vele sporten nog fitter dan toen ik 23 of 33 was. Ik ging er verder dat als het niet goed zou zijn ze wel zouden bellen en had tegen Elisabeth gezegd dat ik wel alleen zou gaan. Totaal onvoorbereid op slecht nieuws passeerde ik in de gang van het ziekenhuis alle 'zieke mensen' met stevige tred, lachte lief naar de vrouwelijke chirurg toen ze met binnenliet in haar kamertje en hoorde haar vervolgens zeggen 'helaas heb ik minder goed nieuws voor u meneer van den Dool' en echode het woord 'melanoom' een seconde of 5 na in mijn hoofd.

Ze vertelde me dat de vlek een melanoom van 0.9 mm was. Een melanoom heeft gradaties en dit was vrij dun volgens haar. Was hij 0.8 mm geweest dan was er niets aan de hand maar met 0.9 mm adviseren ze om preventief een vloeistof in te laten spuiten om te kijken , als er toch uitzaaiingen zijn geweest, in welke klier dat dan zou zijn. Door het inspuiten van de vloeistof sporen ze deze zgn. schildwachtklier op en halen deze weg voor onderzoek. Hiervoor moest ik naar de dag opname, de ingreep zou plaats vinden onder volledige narcose. Ze strooide verder met cijfers, 95% van de gevallen was goed, 5% fout. Flabbergasted hoorde ik verder haar verhaal aan, knikte op de vraag of ik alles begrepen had en liep onder haar begeleiding terug naar de balie de vervolgafspraak.

Terug in de parkeergarage liet ik me in de stoel zakken en werd ik me bewust van de ernst van de situatie en dacht aan het verschil tussen 'de Mike' die de parkeergarage in had gereden t.o.v. degene die er uit zou rijden.

Van 'niets' naar 'iets'..

Geen moment heb ik me laten verleiden om op Google op zoek te gaan naar meer informatie met het risico om nog meer in paniek te raken van alles wat er over dit onderwerp te vinden is maar de daarop volgende dagen gingen mijn gedachten en fantasieën ongeremd los. Als een boerenkar die je van de top van de hoogste berg een zet richting dal geeft denderde mijn kronkels het ravijn in met bruut geweld.
95% / 5%? De gedachte kwam bij me op dat als je 1 kogel in 1 van de 20 kamers van de cilinder van een revolver doet en deze tegen je hoofd zet om de trekker over te halen het zweet je toch aardig uitbreekt.
Zo bijgelovig als een piraat die fluiten aan boord zag als een voorteken voor storm (https://www.modernmyths.nl/zeemanslegendes/) zocht ik naar voortekenen die mij uit zouden wijzen of dit avontuur goed of slecht zou eindigen.

Op de fiets naar Gorinchem moest ik eerder bij de volgende hectometerpaal zijn als de mijn achterop komende auto waarvan de lichten zijn komst al verraden. Verloor ik deze 'strijd' dan was dat een zeer slecht teken. Zo ook voor de muziek op mijn koptelefoon, haalde ik de volgende boom voordat het refrein was ingezet dan was dat goed en kon ik op voor de volgende 'challenge'. Was dat niet het geval dan bracht me dat nog verder in de put.

Zelfs op de pont kon ik binnen tienden van seconden mij binden aan 'niet te winnen weddenschappen' waarbij ik op mijn overdreven 'goedenavond' aan de kaartjes knipper een goedenavond terug moest hebben en mij dan, als ik een 'HOI' terugkreeg, het besef deed toenemen dat mijn dagen geteld waren :(

En dan de poes!? Opeens begreep ik waarom onze zwarte poes Raven zo graag 's avonds met mij wilde kroelen terwijl Elisabeth de veel betere persoon / grotere dierenvriend op deze aarde is. De poes wist meer, ze was zich bewust van mijn reeds lang aanwezig onderliggend lijden en het was puur uit medelijden dat ze mij 's avonds opzocht om zich barmhartig tegen mij aan te schuren!

Opeens was ik ook een meester in het luisteren naar mijn lichaam. Frequent hoorde ik nare geluiden of voelde pijntjes  in buik en borst die niets anders konden betekenen dan een bevestiging van de slechte staat waarin mijn lichaam zich bevond. Waarom had ik toch steeds die kriebel hoest? Ik bespioneerde mijn collega's om te kijken hoe vaak zij hoestten of hun keel moesten schrapen. Toch aanzienlijk minder dan de hoest aandrang die ik ervaarde, dit kon niet goed zijn..
De hele 'aanloop', tot de ingreep op donderdag, stond ik in een soort 'pauze stand'. Niets was belangrijk, niets kon me boeien. Waarom zou ik nadenken over 'dit of dat' terwijl mijn kaarten al geschud waren? Een latente angst voor 'wat komen zou' klonk als een melodie in de achterkant van mijn hoofd.

Donderdagochtend 7 oktober had ik de wekker gezet om 5.15 voor 2 valeriaan tabletjes omdat ik vanaf half 6 niets meer mocht eten. De wekker klonk zoals als een schorre kraai in de middeleeuwen geklonken moet hebben in de vroege uren, bij het wekken van een veroordeelde, voordat deze zijn gang naar het marktplein maakt om zijn hoofd als volksvermaak in een mandje te laten rollen net als nu een bal in een vol stadion over de doellijn rolt. Hoezeer ik ook tegen deze dag had opgezien, ik was blij dat deze horde daar was zodat ik hem kon nemen… Redelijk rustig reed ik zelf richting Gouda en we meldden ons bij de receptie van de hoofdingang. Ik loop even met u mee gaf de vriendelijke hostess aan. Ik kon het niet laten om te 'grappen' dat dat was om te voorkomen dat ik er vandoor zou gaan. Toch had ik dat gevoel wel, dat ik in de molen gestapt was waar voorlopig geen weg meer uit zou zijn.

Toen ik, nog geen uur later 6 injecties met een radioactief blauw 'goedje' kreeg rondom de gehechte wond van de verwijderde moedervlek om de schildwacht klier op te sporen en ik doodstil in zoemende Siemens zonnebank lag die om de paar minuten foto's maakte werd dat gevoel sterker en sterker en ik voelde me slechter en slechter. Ik hield me vast aan de rust die Elisabeth uitstraalde en de positieve punten. Op mijn vraag of er soms ook meerdere klieren werden gevonden werd bevestigend geantwoord. Bij mij bleek het gelukkig maar 1 klier te zijn. Ook zou er sprake kunnen zijn dat een klier in de liesstreek ook in verbinding zou staan en dus verwijderd zou moeten worden. De scans wezen uit dat dit gelukkig niet het geval was.

Om 12.30 werd ik opgehaald voor de OK. Na voor de 4e keer naam en geboortedatum te hebben opgezegd werd er bevestigend geknikt en mij verteld dat er een klier in de lies zou worden weggehaald. Pardon zei ik? Dat moet de oksel zijn. Het bleek een miscommunicatie c.q. verkeerde interpretatie van de op het formulier vermelde codes. Ik gaf aan dat dit me niet echt hielp en voelde me op dat moment erg 'klein'. Zeker toen een wat minder ervaren kracht 2x mis prikte in mijn hand bij het plaatsen van het infuus. Dat terwijl ik aderen heb die een Dracula op leeftijd al kan vinden zonder bij de Transsylvanische Hans Anders langs te zijn geweest voor een leesbril.

In de OK ging alles redelijk snel, de vrouwelijke arts was nuchter, to the point en haalde een hoop kou uit de lucht. En dat op een operatiekamer waar het standaard 17 graden is… Voor ik het wist had ik een kapje met zuurstof op en voelde de slaap als een deken over me heen komen. Opgelucht dat 'dit' achter de rug was kwam ik enige tijd later bij op de uitslaapkamer en kreeg het gebruikelijke ijsje om de misselijkheid te voorkomen en wat bij te komen. De arts kwam later nog even vertellen dat de operatie goed was gegaan, de (juiste) klier (op de juiste plaats) was verwijderd en op vrijdag 15 oktober zou ik de uitslag krijgen. Nog een hele spannende ruime week te gaan dus..

Vrijdag 15 oktober om 10.30 namen we (nu samen) plaats in hetzelfde kamertje als waar ik de vorige keer te horen had gekregen dat de moedervlek kwaadaardig bleek. Met gebalde vuisten luisterde ik naar de voetstappen in de gang en hoorde de arts binnenkomen. Hoe het met me ging? Op van de zenuwen gaf ik aan. Dat snap ik zei ze waarop ze in 1 adem vervolgde 'helaas heb ik ook minder goed nieuws, in de klier hebben we een kleine uitzaaiing geconstateerd van 0.1 mm'. Als een bokser die een rechtse directe krijgt zakte in terug in de stoel met mijn hoofd in mijn handen.

Er was een PET scan noodzakelijk en ik zou besproken worden in het groot overleg met de oncologen van Leiden. Oncoloog, het klonk als iets uit een Harry Potter film… Ik kon alleen maar janken en voelde me het slachtoffer van een boze toverspreuk. Eerst was de moedervlek 0.1 mm te dik, 0.8 was niets 0.9 was 'behandelen' en nu had ik een minuscule uitzaaiing van 0.1 mm. Vanaf dat moment heb ik de woorden 'komt goed' even niet meer uit mijn strot kunnen krijgen. De PET scan zou volgens de arts al op een maandag 18  of dinsdag 19 oktober plaats kunnen vinden.

Tot onze teleurstelling kregen we 20 minuten later een afspraak zwart op wit voor donderdag 28 oktober?! Na flink tegenstribbelen ging de arts weer in conclaaf met de planning om te kijken of de afspraak naar voren gehaald kon worden, we werden later gebeld door het ziekenhuis dat de afspraak naar vrijdag 22 oktober verzet kon worden. Iets beter maar nog steeds zat er dan weer een weekend tussen scan en uitslag…

En dan komt je op een vrijdagmiddag verslagen thuis, moet het slechte nieuws gedeeld worden met de jongens en is er vervolgens geen persoon of instantie meer bereikbaar. Het weekend was een hel, leven op de pauze stand, niets was belangrijk en alle doem scenario's passeerden mijn netvlies.

Mijn dwangmatig gedrag werd gekker en gekker. Het halen van een ANWB bord op de fiets voordat ik ingehaald werd door een 'voertuig' werd aangevuld met het halen van de spoorwegovergang, op de laatste meters was ik vastberaden om bij aanvang van knipperlichten en belsignalen extra gas te geven en kwam al los van het zadel.  Het ging zelfs zover dat ik 'leven of dood' liet afhangen van het feit of de visser die ik vanuit mijn kajak spotte terug zou zwaaien op de Lek. Als een wezenloze zwaaide ik enthousiast naar de man maar deze was zo druk met het binnen hengelen van zijn vangst dat het loslaten van de hengel om terug te zwaaien wel het laatste was wat hij in zijn hoofd zou halen.. Ik bleef nog 2 minuten als een dolle doorzwaaien maar zonder resultaat. Lul riep ik binnensmonds richting de visser, zonder geluid want ook in doodsangst blijf ik aardig, politiek correct en een watje.  Mijn stemming werd zwarter en zwarter..

Op maandagmorgen hield ik het niet meer en ben ik om 8 uur gaan schakelen met onze zorgverzekering van de Friesland. De afdeling wachtlijst bemiddeling zou om 9 uur starten en ze zouden kijken wat er nog mogelijk was. Om 9.45 had ik het ziekenhuis aan de lijn, of ik 'morgen' / op dinsdag de PET-scan kon doen. 'Doorweekt' door tranen kon ik er een ja natuurlijk uit krijgen. Op dat moment was thuisdokter Mike er, door alle pijntjes, kriebels en kuchjes al zo van overtuigd dat de PET-scan beslist uit zou wijzen dat er meerdere organen aangetast zouden zijn en zag ik met angst en beven tegen de scan op maar er was geen weg terug. Deze gifbeker moest helemaal leeg..

Dinsdagochtend vroeg draaiden we wederom het parkeerterrein van het groene hart ziekenhuis in Gouda op. De uithoek waar je voor zo'n scan moet zijn is een hoek waar je normaal gesproken geen weet van hebt. Breek je een arm dan komt je op radiologie maar deze hoek 'nucleaire geneeskunde' zit daar nog ver achter. Lieve mensen daar achter de receptie en in de verpleging maar 'te lief' dwingt mijn gedachten in een richting waar ik ze eigenlijk niet wil. Na eerst 45 minuten aan een infuus met wederom een radioactieve Tsjernobyl cocktail te hebben gezeten moest ik plaats nemen op een tafel die een buis in ging of de buis ging over de tafel, dat weet ik eigenlijk niet meer want ik had mijn ogen stijf dicht en was te druk met mijn ademhalingsoefeningen om niet te gaan 'hyperen'. Na een minuut of 20 werd ik door lieve verpleegkundige nummer 3 van tafel gehaald en ik ging weer de fout in door te proberen haar gelaatsuitdrukking te interpreteren. Hadden ze net met zijn drieën achter het glas de scan al bekeken en daar conclusies uit getrokken?

Was haar blik een blik van medelijden? Bij het verlaten van de ruimte zei ze 'het beste ermee'. Wat moest ik daar nou weer mee vroeg ik me af?! 'Het beste ermee' dat kon niet veel goeds betekenen. Ermee? Waarmee?  Snel dook ik met een sprint achter een oude man de draaideuren in want ik mocht die draaideur niet missen. Dikke foute boel anders….

Ondertussen had ik via de dokter oxazepam weten te bemachtigen om zo de tijd tot de uitslag vrijdagochtend door te komen.

Donkere en diepzinnige gedachten zaten het klokje rond in het hoofd. Wat voor footprint laat ik achter op deze wereld? Verder dan wat remixen op YouYube en wat ander online gepruts kwam ik niet. Nee, ik kon daar niet echt een mooi en positief verhaal bij verzinnen. Wel realiseerde ik me opeens dat ik nog enige mappen op de computer moest verwijderen 'voor het geval dat'..  Zoiets als wat ik wel eens heb bij het schoonmaken van ons huis vlak voor vertrek naar de vakantie bestemming per vliegtuig, met de gedachte dat, als men dan je huis moet leeghalen omdat de hele familie is neergestort, men niet denkt 'wat een smeerboel hier, wat waren het eigenlijk een stel viezerikken'.

Donderdagavond wilde ik het weten; 'wist Raven, onze zwarte kat, meer van mijn lot en was dat de reden dat ze 's avonds troostend bij mij kwam liggen'. We namen de proef op de som en Elisabeth nam voor 1 keer aan mijn kant van het bed plaats. De poes vond het prima en ging lekker tegen haar aan liggen. Dat stelde mij enigszins gerust ik had zo nog een tiental redenen over om overtuigd te zijn van het onheil wat ik die vrijdagmorgen over me uitgestort zou krijgen.

Vrijdagochtend 10.20 hadden wij de afspraak met de arts over de uitslag van de PET-scan. De spanning in mijn lijf klom naar deze apotheose toe en hoewel het scenario zich in mijn hoofd al honderd keer had afgespeeld wist ik niet hoe ik dit zou moeten volbrengen. De gedachte om weer in dat kleine kamertje te moeten wachten op de arts voordat de woorden 'helaas of het spijt me' zouden echoën sneed door mijn ziel heen. Gelukkig wist dokter van Beurden wat voor zenuwpees vlees ze in de kuip had want toen we werden opgehaald door een assistente stond ze al bij de ingang van de deur te wachten en toverde een brede glimlach tevoorschijn. 'Goed nieuws, de scan was schoon!'.

Ik weet niet of iedereen bekend is met 'a Christmas carol' maar na dit goede nieuws voelde ik me als Scrooge die, na bezocht te zijn door 3 geesten, tot de ontdekking komt dat hij nog een tijdje langer mag blijven leven. Ik viel de dokter in haar armen en dansend liep ik even later door het ziekenhuis.

 

Ik moest even denken aan dat nummer van Acda en de Munnik - Het regent zonnestralen. Toen ik snel daarop dacht dat Patricia Paay dit ook ooit gezongen heeft wist ik dat de humor ook weer terug was!

Nu, een paar maanden later, voelt de emotie uit de alinea's hiervoor vreemd aan. Ik had mij voorgenomen om dingen 'anders' te doen, werk was maar werk en ik zou meer gaan genieten. Na een weekend Zeeland om de goede uitslag te vieren ben ik op een dinsdag weer begonnen om vervolgens tot aan oudejaarsdag werkweken van 50 a 60 uur te maken omdat er diverse IT projecten lopen. In januari weer wat afspraken in het ziekenhuis en om de 6 maanden een nieuwe PET scan, we gaan het zien.

De euforie is er nog steeds maar natuurlijk minder sterk als de eerste dagen. De dankbaarheid voor hoe e.e.a. is gelopen probeer ik wel steeds weer naar voren te halen hoewel een mens ook zomaar weer terugschakelt van grote zorgen naar kleine ergernissen en daar dan alweer snel veel te veel energie aan besteedt. Niets menselijks is mij vreemd.

Mijn lessen:

• Bijgeloof en dwangmatig gedrag is totaal zinloos.
• Geloof geeft steun.
• Familie is alles. Vrienden, collega's waren er voor me!
• Ademhalingsoefeningen hebben mij erg goed geholpen.
• Zet af en toe je telefoon uit of leg hem weg. De support die ik had was hartverwarmend maar herinneren je er ook steeds aan dat je 'patiënt bent'.
• Stop met het lezen van al die (semi) beroemdheden die ook kanker hebben (gehad). Je knapt er niet van op en onthoud 1 ding: het is 'een verhaal', het is NIET 'jouw verhaal'. Jij bent uniek en jij bent jouw verhaal aan het schrijven. Jij bent ook niet die man die op de A16 tussen 2 vrachtauto's is komen te zitten of die vrouw die na het eten van bedorven vis in Columbia is overleden. Trek het niet allemaal naar jezelf toe! 

Zo aan het eind van het jaar, met de top 2000, een 'verdwaalde' knal vuurwerk op de achtergrond en een goed glas wijn in de hand wil ik nog wel eens melodramatisch worden  ;) Drama Queen noemt Elis me regelmatig…

 

'So be it', schrijven is ook een manier van verwerken en weet dat, als je in 2022 iets vergelijkbaars voor je kiezen krijgt en je ook 'van die berg afdondert' er genoeg kansen zijn om weer op te staan…

How do You Tube?

De afgelopen weken zag ik ineens een enorme toename van het aantal views op 1 van mijn muzikale 'frutsels'. Er staan genoeg van mijn mixen op YouTube met een handvol views waarvan ik denk 'zonde dat ik daar 50 uur aan heb zitten sleutelen' maar mijn Voyage Voyage / Eurythmics mashup van vorig jaar trekt nu aardig wat bekijks.

Ik ben de eerste die toegeeft dat ik eigenlijk een soort 'introverte social media nymfomaan' ben die misschien wel een zelfde soort voldoening / dopamine boost krijgt bij het zien van likes & views op zijn creaties als graaf Dracula die bij het huis naast hem een verhuiswagen de oprit op ziet draaien met daarachter 6 maagden in een fiat panda. Ach, wat is het verschil? Of je nu trots bent op een mix waar je 50 uur aan hebt gewerkt of 2 uur aan een stoofschotel,  3 maanden aan een nieuwe relatie, 7 maanden aan een overtuiging, 25 jaar huwelijk aan een jubileum of 9 maanden aan een baby, in iedereen schuilt wel iets van een digitale exhibionist ;)

Facebook holt zoiezo achteruit de laatste jaren. Ik zie dat graag als verklaring voor het afnemen van de 'feedback' op mijn geknutsel maar het is een feit dat, waar er vroeger nog een bepaalde mate van 'gezelligheid' zat in het onderling delen van onze belevenissen, een hoop van ons de laatste jaren hebben afgehaakt en mensen alleen nog maar 'langs komen' voor de 'vermiste poes van de overbuurvrouw', de HOAX dat als nummer 12345 je belt je absoluut geen #5678 moet doen (bevestigd door HP en Microsoft) of voor de overkill aan reclames die precies het veranderende internet gedrag van de gebruikers reflecteert in de loop der jaren. Hoe doen ze dat toch? 'Vroeger' InterToys, nu EasyToys....

Wees gerust, na de grote hard disk crash van begin 2020 waarbij ik mijn Ableton projecten verloor heb ik, net als de Iraanse kernfysici waarvan de nucleaire installatie wordt gebombardeerd, een dermate grote achterstand opgelopen dat ik jullie voorlopig niet kan 'vermoeien' met nieuw materiaal. Dit onheil hangt dus nog even niet boven het hoofd…

Maar terug naar het onderwerp, enige weken geleden zag ik ineens 'vanuit het niets' een stijgend patroon in het aantal views op mijn Voyage Voyage mashup. Normaal gesproken, als ik iets op YouTube plaats, kom ik niet verder dan wat initiële views afkomstig van het 'pochen' / delen op facebook en 1 of 2 virtuele veren in mijn kont van tante Truus of van die ene, voor mij onbekende, facebook vriend waarvan ik het vriendschapsverzoek een keer dronken heb geaccepteerd. Ik heb al vaak naar zijn foto en naam zitten staren maar ik heb geen idee wat wij gemeen hebben. Iets weerhoudt mij ervan om hem te 'ontvrienden', alsof op een zeker moment het raadsel zich ontrafeld waarom hij daar tussen ome Henk en tante Riet staat… Omdat ik af en toe zijn posts like komt het soms als een boemerang terug #QuidProQuo

 

 

Als ik nog een keer naar zijn foto staar realiseer ik me met een schok dat die 'virtuele veer in de kont', van die onbekende virtuele vriend, in dronkenschap ontstaan, misschien vroeger in dezelfde staat van dronkenschap, toen er nog geen virtuele vrienden waren, wel eens iets anders geweest kan zijn?! Iets met veel meer volume dan een virtuele veer en alsof ik het moment nog kan voelen strompel ik geschokt naar de keuken voor een glaasje water terwijl 'One night in Bangkok and the world's your oyster' door mijn hoofd dreunt, met een scherp schel geluid als uit die goedkope Chinese speakertjes in de jaren 80. Misschien zijn de makers van 'the Hangover' wel geïnspireerd door iets wat zich in de jaren 80 / 90 rond de Manenbrug heeft afgespeeld?!  Met 3 glazen water spoel ik de mond en ik kom tot besef dat ik, zoals gewoonlijk, weer veel te veel doordraaf en ietwat vies glimlachend concludeer dat ik op dat gebied nog steeds een 100% match heb met mijn sterrenbeeld. Snel verwijder ik de zogenaamde vriend, bang dat de feiten uit het 'misschien denkbeeldige' dronken verleden zich toch ooit nog een keer tegen mij keren.

Maar uhh, het filmpje dus.. Een gestage stroom van views 'uit het niets', heel vreemd... 
 

Bij 1 van mijn andere DJ Doolie YouTube filmpjes (Guilty Pleasure Mix / Foute uur Mix), waar ik maanden mee bezig ben geweest, had ik in 2 weken slechts 1 verdwaalde 60 jarige bezoeker uit Kazachstan die langs was geweest (ja, je kan alles zien in Analytics). Na een fase van 'berusting' waarbij ik me realiseerde dat dit toch wel de story of my life was en dat Mike, de M dan, stond voor mediocre, middelmatig en niet meer dan dat. Kwam de vechtlust en honger naar erkenning voor mijn middelmatige talent weer terug :)

 

 

Ik heb toen een speciale social media marketing expert van fiverr.com ingeschakeld. Tusar_217 was zijn naam. 'I will do organic youtube video promotion and channel promotion' was zijn slogan. Organisch dacht ik, dan ben ik ook nog eens duurzaam bezig, ik zeg doen! 
Tusar_217, uit India waarschijnlijk, dacht ik. Waar alle grote multinationals hun ontwikkel werkzaamheden en helpdesks naar outsourcen. Tusar_217, 'you're going to skyrocket my YouTube movie!' en betaalde 25 euro voor een  (as advertised) promotion one pakket met social sharing en een Google Ads campaign.

En inderdaad, na enige tijd zag ik het aantal views voor mijn Guilty Pleasure Mix / Foute uur Mix groeien als een Polsbroekse kleuter op pindakaas. Trots als een pauw deelde ik dit belangrijke nieuws aan al mijn Facebook vrienden om al snel na wat onderzoek tot de volgende conclusies te komen:

1. Alle bezoekers kwamen uit landen die ik nu niet 123 als doelgroep had bestempeld voor een mix van videoclips uit de jaren 80 tot 10 zoals India, Brazilië, etc:
    
   
   
2. Organisch verkeer betekent in tegenstelling tot betaald verkeer dat bezoekers uit interesse voor een bepaald onderwerp, bepaalde muziek, op je clip terecht komen en de manier waarop ik de registratie van deze bezoekers in Analytics terug zag komen deed me vermoeden dat dat niet het geval was. Precies iedere 9 minuten zag ik een piek van b.v. 9 views gevolgd door een mini piek. Ofwel zaten alle broertjes en zusjes van Tusar_217 met een eierwekker en een laptop iedere 9 minuten te klikken op de YouTube link terwijl ze tussendoor in de keuken moesten zorgen voor de 'Curry to go', ofwel had Tusar_217 de beschikking over een leger aan botjes, trolletjes of hoe je het ook wil noemen:
   
   
3. De verhouding kijkers en likes was totaal niet realistisch. Met een 4000 kijkers had ik een 400 likes, zo'n 10 procent dus. Normaal gesproken is dat maar 2 a 3 procent
   
   
4. Met 4000 kijkers en 400 likes had ik geen enkele comment. Geen 'I like it' maar ook geen 'I hate it'. Normaal gesproken heb je altijd mensen die iets 'roepen' zowel positief als negatief maar de broertjes en zusjes van Tusar_217 waren niet bepaald spraakzaam geweest. De clip duurt bijna een uur dus ik kan me voorstellen dat ze, op een zeker moment van 'onder dwang kijken en klikken' naar een amateuristisch in elkaar gezet filmpje, de neiging moeten hebben gehad om wat verwensingen in het Hindi of Engels te uiten.
   
   
5.  De 4000 bezoekers hadden gemiddeld 50 seconden gekeken. Voor een Foute uur mix van 1 uur leek me dat heel sterk. Tusar_217's broertjes en zusjes konden mijn 'euro beat mindf#ck' ieder keer niet langer dan 1 minuut verdragen leek het?

 

Ondanks dat ik het Tusar_217 wel gunde om, met mijn 25 euro, zijn 10 broertjes en zusjes te trakteren op een kerstdiner confronteerde ik hem met al mijn bevindingen. Op mijn puntje 1, de 'om de 10 minuten piek', zei hij:
"Youtube algorithm is showing such a look due to updates. But don't worry, it's not a problem. This will be fixed automatically.!"
Yeah right dacht ik en ik vertelde hem 'that I wasn't born yesterday'...

Op punt 2 t/m 5 had hij geen weerwoord. Ik vertelde hem dat zijn "promotion pack" een "pack of lies" was en, omdat hij waarschijnlijk bang was voor verdere negatieve feedback, stelde hij razendsnel voor om het geld terug te storten op mijn fiverr account. Bang dat Tusar 217 al zijn kleine broertjes en zusjes zou inschakelen als ik hem af zou branden op fiverr, om mij tot in de eeuwigheid dwars zou zitten op alle social media bij al mijn pogingen om mij te ontworstelen aan mijn middelmatige niveau, en met het beeld op mijn netvlies dat, mocht ik hem 'neerhalen' met een review, ze alle 11 de kerstdagen door zouden moeten komen met een bakje rijst, besloot ik het hierbij te laten. Zo staan nog steeds de reviews van de Amerikaanse huisvrouwtjes die Tusar_217 de Indiase hemel in prijzen omdat hij ze zoveel bezoekers heeft gegeven pontificaal in beeld op fiverr.
 

 

 

 

 

 

 

Views, eerst 10 per dag toen 50, 100 en ondertussen 250 bezoekers, zo organisch als een peulvrucht. Bezoekers die spontaan kwamen kijken, als in een gezellige theetuin aan een landelijk weggetje.

 

Hoe gaaf was dat, om te bekijken waar al deze bezoekers vandaan komen, om mijn clip te zien in playlists. 

De gedachte dat mijn clips daar stond tussen alle hits, internationale artiesten. Dat hij misschien wel gedraaid werd in bars, cafe's, restaurants in Duitsland, Australië, de USA. Ja misschien wel in het curry restaurantje van Tusar_217 tussen de Bollywood nummers door?! En ze haakten niet af na 50 seconden maar bleven gemiddeld wel 3 minuten 'hangen'!
Nb:mochten er wat mensen 'up woken' m.b.t. mijn ietwat stigmatiserende toon dan heb ik 2 woorden: Rajesh Koothrappali

Ik voelde me voor even weer Dracula met nieuwe buren ;)

De vliegangst voorbij AKA 'I wanna fly high with you baby, on cloud 9!'

Vroeger had ik er weken wakker van gelegen. De gedachte alleen al, om met zijn allen plaats te nemen in die metalen doodskist, deed mij het angstzweet uitbreken. Nee, zonder een dosering pillen die Herman Brood ‘in zijn goeie tijd’ had doen bezwijken stapte ik zo’n ding niet in. Nadeel was dat mijn wederhelft een wereldreiziger was en mij de halve aardbol over sleepte en ik moest er daarom regelmatig aan geloven... Ik was een meester in het lezen van gedachten van de stewardessen. Ah haar blik verraadde mij dat die laatste luchtzak wel heel uitzonderlijk was. En dat harde ‘knarsende’ geluid kon niets anders zijn dan een vleugel die afbrak.. Had ze daar de piloot aan de telefoon die doorgaf dat iedereen ‘crash positions’ in moest nemen? Zie je wel!!
Totdat ik bij 1 van de eerste bezoeken aan Bruynzeel Polen dankzij mijn zeer nuchtere collega Patrick het besef kreeg dat al die vliegangst geen doel dient en dat je toch, het voor jouw uitgestippelde lot, niet kan veranderen. Na een keer of 2 met hem in Polen te zijn geweest was ik voorgoed / voorlopig van mijn vliegangst genezen. Autistisch als ik ben gaf de combinatie vliegen vanaf Eindhoven met Wizzair mij het onoverwinnelijke ‘don’t worry bout a thing cause every little thing is gonna be allright’ gevoel.

Zo stond ik afgelopen zondag voor de zoveelste keer op Eindhoven airport. Ondanks dat ik priority boarding had stond ik 1 uur en 15 minuten voor boarden al voor het hekje. Ja ik reis priority. Omdat je tegenwoordig, als je al zwaar geschapen bent, een upgrade op je normale ticket aan moet schaffen om de boel mee te krijgen. Zo werd een oude Poolse vrouw in de rij naast mij verzocht om te controleren of de afmeting van haar koffer wel toegestaan was voor een ‘gewoon’ ticket. Ze probeerde uit alle macht haar koffer in het daarvoor bestemde controle rek te duwen. Probeer maar eens een koffer van 55 cm hoog in een rek van 40 cm te duwen. Ze deed haar uiterste best. Het feit dat het een hard case / plastic koffer was hielp niet mee. Haar werd verzocht om de rij te verlaten en haar koffer in te gaan checken…

Ik was even later met een euforisch gevoel ‘ik heb geen vliegangst, I’m cool, I rule’ geruisloos aan het meeblèren. met een nummer die me in mijn ‘vliegangst periode’ ook nog wel had gekalmeerd, luister maar:http://bit.ly/2D2XhAj

Mensen kijken op een vliegveld is leuk. Er kwam een groepje orthodox joodse mannen met lange pijpenkrullen voor hun oren. Waar komen die lange pijpenkrullen toch vandaan bedacht ik me?

U mag de zijkanten van uw hoofd niet afscheren en de randen van uw baard mag u niet weghalen.

– Leviticus 19:27.

Er zijn een aantal verklaringen hiervoor blijkt:
De pijpenkrullen werden gebruikt als onderscheid tussen de joden en de afgodendienaars uit die tijd, die juist het haar aan de zijkant van hun hoofd afschoren. Een andere verklaring is dat de pijpjes een lichamelijk teken zijn waarmee een jood zich kan identificeren, net zoals bijvoorbeeld de besnijdenis.

Het had me dan inderdaad wel weer wat vreemd geleken als het groepje joodse mannen met hoge hoed en bungelend klokkenspel door vertrekhal A aan was komen lopen. Dan liever die pijpenkrullen 😉

Omdat ik, als jongen uit de polder, niets gewend ben kon ik mijn ogen er niet van afhouden. 1 van de pijpenkrullers gaf mij ‘the angry eye’. Oei een ‘Joodse vervloeking’ moest ik nu, vlak voor vertrek, niet op gaan zoeken.. Gelukkig namen ze in mijn rij plaats, gaat helemaal goedkomen dacht ik..
Toen eindelijk het ‘boarding’ lampje ging knipperen kon ik een minzaam lachje niet onderdrukken. Die onnozel meute zonder priority is straks nog aan het boarden terwijl ik al over Berlijn heen vlieg haha..

Aangekomen in het vliegtuig nam ik plaats en bedacht met bij het vastmaken van mijn riem dat mijn ‘floating device’ niet onder maar boven de stoel zat, net boven mijn spijkerbroek. Shit, had ik net maar geen 2 suiker in mijn koffie gedaan op het vliegveld. Als een wilde trok in aan de riem die maar niet langer leek te worden. Aan de blik van mijn buurman zag ik dat ik aan zijn riem zat te trekken.

We stonden nog even stil voor vertrek en ik keek om me heen.  Er zaten toch nog wel wat mensen ‘witjes te wezen’. Nergens voor nodig dacht ik en schroefde tijdens take off het volume van mijn muziek op en zat ietwat overdreven met hoofd en schouders op de muziek mijn vliegangst vrije succes te vieren.

In de rijen voor mij hadden ze een groepje, wat oudere vrouwen losgelaten. Ik kon al snel de leidster spotten met het hoogste Brabantse woord die alles ‘kei leuk’ vond. 1 van de vrouwen; Alie was ofwel net gescheiden of haar man was haar ‘ontvallen’ maar ze zouden Alie wel ff op sleeptouw nemen. Volgens de Brabantse Akela zou het niet 'kei lang' duren of ze zouden met zijn allen ‘daar moet een piemel in’ gaan zingen. Als ik zo naar Alie keek dan zou het in ieder geval geen ‘kei harde’ piemel zijn… 

Bij het geven van de safety instructions zou ik toch zweren dat die leuke stewardess mij extra lang in de ogen keek. Mijn gedachten gingen met mij op de loop en bij het voordoen van het opzetten van het mondkapje dacht ik toch echt te zien dat zij met hand en mond het gebaar deed waar Kim Holland groot mee is geworden. Toen ze even later met de drankjes aankwam door het gangpad sloeg ik, in een poging mijn trouwring te verduisteren, nonchalant mijn hand in mijn haardos op mijn achterhoofd.  Die ouwe Poolse taart in de rij voor mij was echter zo lang bezig met haar bestelling dat mijn achteloze ‘pose’ er toch enigszins verkrampt uit begon te zien. Het leek er ondertussen meer op of ik de luizenmoeder vroeger op school gemist had met die vingers in mijn haren. Toen ze even niet keek zwaaide ik mijn rechterarm weer naar  beneden en ‘begroef’ hem in mijn linkerhand. De orthodoxe Jood knikte goedkeurend naar mijn gebedshouding. Mijn nerveuze buurvrouw rechts dacht dat ik met een schietgebed bezig was en werd zo mogelijk nog witter. Misschien had ik de spanning wat kunnen breken door te zeggen dat het ‘trillen’ van het vliegtuig niets voorstelde en dat ‘haar vriend’ in het nachtkastje harder trilde maar ik kon daar geen Poolse vertaling voor vinden. Een paar minuten later rook ik nog eens aan 1 van de 7 luchtjes die ik zojuist in de tax-free shop op beide polsen had gespoten en probeerde de Davidoff te ontwaren. ‘Vol’ trok ik de scheet van mijn Poolse achterbuurman mijn neusvleugels in. Het was maar goed dat ik in de gordels zat!

Gelukkig kwamen ze even later langs met een geweldige aanbieding in luchtjes die ik natuurlijk niet af kon slaan.

De vluchten van Eindhoven naar Katowice zijn kort, even later werd de landing al ingezet en al tijdens het taxiën stond ik in het gangpad aan mijn koffer te rukken om zo een voorsprong van 15 minuten op te bouwen t.o.v. degene die nog in hun stoel zaten en mij met jaloerse blikken aan zaten te kijken..  Tijdens het naar voren schuifelen oefende ik nog snel een paar Poolse woorden. Waarom heb ik die onweerstaanbare drang om indruk te maken op de ‘locals’ door hun taal proberen te spreken? Dat ‘snel willen scoren’ door een paar zinnetjes uit ‘wijs op reis’  op te dreunen? Waarom schrijf ik dit soort stukjes? Wollige e-mails? Flap ik er dingen uit in vergaderingen terwijl ik eigenlijk heel introvert en verlegen ben en bij het klikken op ‘send’ of het ‘echoën’ van mijn stem alweer twijfel? Niet van mijn voornemen af te houden, als lemmingen onderweg naar de afgrond, passeerde ik als een autistische, nymfomane narcist de steward en riep hem, na hem bedankt te hebben, ‘een fijne dag’ toe in het Pools. Gezien zijn onwennige blik - en omdat ik later constateerde dat ik op 2 plekken de fout in was gegaan bij het korte zinnetje - had ik er iets in de trant van ‘Een kleine zak vandaag?’ van gemaakt. Snel liep ik de vliegtuigtrap af naar de aankomsthal.  

In vlotte draf liep ik naar de Hertz autoverhuur balie terwijl ik in mijn telefoon notities keek met welke prachtige Poolse openingszin ik deze keer het gesprek zou starten. Het feit dat ik gelijk aan de beurt was bevestigde mijn strategie van een gangpad stoel en ik nam me voor de volgende keer te gaan staan voordat de landing zou worden ingezet!

De huurauto was verder vlot geregeld ware het niet dat ik, om aan te geven dat ik toch echt wel een ‘regular’ was hier op Katowice airport, op mijn achteloos (Engels) uitgesproken; ‘third exit, gate one to leave the parking lot ah’, de exit en de gate weer had verwisseld en de Hertz medewerker mij als beginner alles van A tot Z uit ging leggen..

Omdat de Poolse wegen soms slecht zijn en je met 100 km per uur door de Poolse bossen in de ‘middle of nowhere’ nog wel eens een kuil, hert of slecht verlichte aangeschoten opa op fiets tegen kan komen had ik ‘full coverage’ geregeld bij het boeken. Zeker gezien de sneeuw avonturen in 2017…  Waarom ik dan toch altijd meen de huurauto van 20 kanten te moeten fotograferen om te bewijzen dat de mij toegewezen schade al  bestond bij het ophalen van de auto is mij nu even niet duidelijk. Binnenkort moet ik mijn derde externe harde schijf aan gaan schaffen omdat, tussen alle familie foto’s, honderden van dit soort afbeeldingen in iedere jaargang foto’s als thumbnail naar boven komen..

De terugreis van Katowice naar Eindhoven was een ‘walk in the park’. Ik moest alleen bij de security check wachten op Johny Walker Smirnoff  uit Polen die dacht 5 flessen sterke drank in zijn koffertje mee te kunnen nemen. Omdat ik mijn riem al had afgedaan moest ik uitkijken dat mijn broek niet op mijn enkels viel. Met plakkerige handen, omdat ik ook altijd meen 3x onder het hotelbed te moeten kijken en voelen of er niets onder gevallen is. Voor je het weet denk je je knoop van je jasje te vinden en zit je met je vingers in een pessarium.

Gelijk maar wat extra luchtjes getest in de tax-free om weer wat op te frissen.. Ok maar verder was deze trip prima. Misschien dat mijn gesprekje met die leuke Poolse serveerster, die heel erg op Lydia, dochter van Alpha uit de Walking Dead (seizoen 9) leek, wat stroef liep maar dat zegt meer over de slechte beheersing van de Engelse taal van die Polen. You look like that girl from the Walking Dead riep ik, Lydia, nice girl, Alpha’s daughter. Ieder volgend woord kwam steeds meer hakkelend uit mijn mond, mijzelf afvragend wat ik hier nu eigenlijk aan het zeggen was? ‘Girl from Walking Dead’ was denk ik het enige wat ‘binnen kwam’ en dat kon ze niet echt waarderen geloof ik..

Tsja die Polen zijn pas in seizoen 6 bedacht ik me later, halverwege de lange rij voor de loopbrug naar de aankomsthal. Als de stewardess mij niet weer terug in mijn stoel had gedirigeerd toen ik bij touchdown mijn koffer wilde pakken had ik nu al op de A2 gereden ☹.

Mmm, volgende trip eens kijken wat ‘Mile high club’ in het Pools is..

 

It's a kind of magic!

In huize Dool was ik jarenlang machteloos als het aankwam op de macht over het internet gebruik. Ik had net zoveel controle over mijn 3 pubers met een mobiel, PS4, PC en Chromebook als dat de republikeinse partij grip heeft op de tweets van Donald Trump. Waar ik als IT’r het computergebruik van de boys van jongs af aan stimuleerde hadden wij de laatste jaren soms spijt als haren op ons hoofd en kregen ze vaak met geen stok achter de pc vandaan. Misschien is het bij u enigszins herkenbaar?

Studeren? Eten? Op visite? Slapen? Om de jongens in beweging te krijgen was het iedere keer weer een strijd die veel energie kostte en mij soms kreten deed uitslaken die me straks zwaar komen te staan als ik door de hemelpoort wil.

Ja we hadden dan wel een ‘soort’ oplossing. Vanaf zondagavond tot donderdagavond trokken we de UTP stekker - die onze KPN Experia box verbindt met het devolo netwerk boven  - om 22.00 eruit. Op onze Wifi beneden kon dan slechts mijn mobiel en Elis’ mobiel aanmelden op basis van het MAC adres van deze toestellen.
Dat moest je dan wel goed in de gaten houden en als je eenmaal ‘onder de wol lag’ had je ook niet altijd zin om weer naar beneden te gaan om de stekker eruit te halen. Om niet beschuldigd te worden van ‘makkelijk scoren’ laat ik mijn andere voorbeeld met stekker even achterwege…

Na verloop van tijd had ik ook het idee dat de mannen het ‘spel’ doorhadden en de UTP kabel er zelf weer in deden om hem na ‘gedane zaken’ weer uit te halen voor het slapen gaan. Dit was dus maar een surrogaat oplossing met veel keerzijden.
Wat ook een nadeel was dat de ‘alles of niets’ tactiek waarbij ze met zijn allen online of offline waren veel te rigide was. Ik wilde meer mogelijkheden om het internet af te sluiten. De jongste niet om 22.00 maar om 20.30. Bij de oudste als hij moest gaan leren en de bij de middelste b.v. als ‘sanctie’.

Via een ICT collega die gespecialiseerd is in netwerken kreeg ik de tip om een Mikrotik router aan te schaffen waarmee dit mogelijk zou moeten zijn.
Ik kocht toen online de Mikrotik CRS109-8G. 8 poorten van 1GB, sterke Wifi en 1001 mogelijkheden.

Dat bleken er in eerste instantie 1000 teveel voor mij. Ik had ‘het ding’ aangesloten achter mijn  Experia box, het Wifi signaal was vele malen sterker dan voorheen, iedereen had internet, maar ik had echt geen idee op welke manier ik mijn plannen kon realiseren.

Na een paar weken deze ‘internet wetteloze vrijstaat’ te hebben gedoogd riep ik de hulp in van mijn ICT collega David. Hij kwam op een avond ‘on site’, resette de Mikrotik naar zijn fabrieksinstellingen en in een ‘dik’ uurtje realiseerden we het volgende:

• · De KPN Experia box ‘kiepert’ al het inkomend internet verkeer door naar de nieuwe Mikrotik router.
• · Alles wat aan de Internet kant gebeurt regelt de Experia box en alles binnen het LAN wordt bepaald door de Mikrotik. Wil men ‘van binnen naar buiten’ dan zijn er regels in de firewall die bepalen of dit is toegestaan. Deze regels zijn individueel aan of uit te zetten (per user / per device).

Met de Mikrotik app voel ik me als Harry Potter Als de tijd daar is of de nood hoog is spreek ik 1 voor 1 de toverspreuken uit die de boys compleet machteloos maken achter hun devices. ‘Alohomora PC TROY’!  Ik schakel de juiste firewall regel in met 1 vinger.. Ik moet alleen de leesbril op de neus zetten om goed te kunnen zien welke spreuk ik nu eigenlijk aan het uitspreken ben om te voorkomen dat ik de verkeerde spreuk zijn onheil laat verrichten. Na een tiental seconden hoor ik beneden een aantal contra vervloekingen uitgesproken worden. Ik gniffel om deze ‘loze kreten’ en draai me nog een keer om. Wanneer er verhaal gehaald wordt door de mannen ‘zet ik een snurk op’ en hou me slapende..

Mocht het echt nodig zijn, mocht echt alles ontsporen op Zweinstein, dan heb ik de meest krachtige aller spreuken achter de hand. Mijn ‘Expecto Patronum’ licht de kamer op en schakelt de hoofd interface van het lokale LAN naar het boze web uit. Boem, een totale digitale black-out!

Natuurlijk moet ik dan op mijn hoede zijn voor de naar boven komende 'dementors' en een vluchtplan achter de hand hebben.

Het was te verwachten dat mijn ambitieuze plannen om de macht terug te krijgen niet zonder slag of stoot zouden slagen. De eerste dagen zag ik regelmatig een ‘verwens’ app in de Doolies groep die mij deed realiseren dat ik de firewall blokkeer regels niet had uitgeschakeld, oeps.. Er moest huiswerk gedaan worden was de boodschap en het was dus mijn schuld dat dit niet ging gebeuren. Wij moesten dan langs huis om, eenmaal op het WiFi netwerk, de juiste firewall regels weer uit te schakelen. Het behoeft geen toelichting dat Elis ook af en toe een ‘verwens spreuk’ mijn kant op schoot.

De afgelopen week, weer mede dankzij mijn collega David, stap 2 uitgerold. Het is nu ook mogelijk om van buitenaf met mijn Mikrotik App verbinding te maken met de router en zo, indien nodig, de firewall regels (blokkeer PC Joey, PS4 Troy) uit te schakelen.

Zo zag ik een dag later gelijk al, met Elis op een terras in de binnenstad van Dordrecht, apps binnen komen waarbij zoon 1 zoon 2 verweet dat de aanpassingen voor zijn LAN party van de avond ervoor het netwerk hadden verstoord . Ik zette mijn cappuccino neer, startte mijn app en zag direct dat dit kwam doordat ik vergeten was om de toegang vrij te geven voor zoon 1. Ik riep ‘Lumos’. Liet mijn vinger zacht op regel 10 neerkomen en koos ‘disable’. De vergelijking met ‘van afstand zorgen voor vrede in Noord Korea’ gaat misschien wat te ver maar de wetenschap dat mijn actie weer voor rust had gezorgd in Zweinstein gaf mij persoonlijk een soortgelijk gevoel.

Vandaag stap 3 gerealiseerd. Ik heb nu een script bij elkaar ‘gegoogled’ wat ’s morgens om 7 uur, alle firewall regels die eventueel zijn geactiveerd op de avond ervoor, deactiveert zodat iedereen zijn Magister weer kan inzien.

I've got the power!

Mike

Ps Ik realiseer me dat het publiceren van deze info de jongens wijzer maakt en er misschien voor zorgt dat ze a.d.h.v. deze post manieren zullen vinden om zich tegen mijn spreuken te wapenen.
So be it.. Ik heb expres niet teveel informatie gedeeld en mochten ze het voor elkaar krijgen dan weet ik dat wel te waarderen en dan moet ik ook weer de schoolbanken in. Zo houden we elkaar scherp! Overigens komen ze al sinds 2010 niet meer op facebook volgens mij 😊