Blog layout

Hip Hip Hooray - een nieuwe heup 1

Waarschijnlijk blijft deze blog bij 1 deel maar goed, al is het maar voor mezelf voor 'later'!

In 2017 werd de diagnose al gesteld: slijtage in beide heupen. Aan de ene kant kwam het ook weer niet als een verrassing. Ik had vaker last na het hardlopen en na 27 kilometer sjokken in de drassige bossen bij Putten, tijdens de duo marathon, kon ik 3 dagen niet meer normaal lopen.

Ook had ik mijn mond moeten houden toen die leuke dame van het entertainment team, tijdens een personeelsfeest, ietwat beteuterd vroeg of er toch nog iemand was die mee wilde doen aan de workshop zelfverdediging omdat deze anders niet door zou gaan.

Maarrr ‘eens een pleaser altijd een pleaser’. Toen ik na afloop krom liep onder het trap geweld van Willem ‘de sloper’ Smid riep ik nog, om de aandacht van mijn slepende been af te leiden, dat ik in eerste instantie dacht dat het om een cursus ‘zelfbevrediging’ ging.

Toch kwam het nieuws aan als een donderslag bij heldere hemel. ‘Of ik me wilde laten opereren?’ zei de orthopeed op 19 september 2017 in het ziekenhuis in Woerden. ‘Donder op’ dacht ik terwijl ik met ietwat vochtige ogen te horen kreeg dat het hardlopen ook over en uit zou zijn.

2 jaar heb ik het vervolgens weten te rekken. Tot ik dit jaar, na 2 verhuizingen en het vele klussen, zoveel last kreeg en zelfs bij het lopen naar de koffieautomaat het midden hield tussen een afgeschreven piraat met een houten poot en een veel te zwaar geschapen Ghanees met slappe benen... Voordat we hier overigens in een zwarte pieten discussie belanden, en er een actiegroep op mijn stoep staat, zal ik dit laatste wetenschappelijk onderbouwen met een kaartje van een onderzoek van een grote condoom fabrikant:

Ghana is donkergroen, discussion closed! Overigens vraag ik me af of het toekennen van het ‘kenmerk’ van een groot geslachtsdeel discriminerend is? Donkere mensen zijn atletischer, kunnen veel beter dansen en hebben het betere gereedschap. Eddie Murphy kwam er in 1 op de 3 van zijn grappen op terug in de jaren negentig. Dat is toch mooi? Dat je in je boxer richting de pool bar in Torremolinos loopt en de hele blanke roodverbrande  ‘goegemeente’ denkt ‘zooooo die ouwe rammer van een Doolie heeft vast niet achteraan gestaan!  

Het enige wat ik steeds meer ging ‘rammen’ echter waren de deurposten op weg naar de koffieautomaat.. Exact 2 jaar later, op 19 september 2019, bevond ik mij dus weer in het ziekenhuis voor nieuwe foto’s en een gesprek met de orthopeed. De uitkomst liet zich makkelijk raden, de foto’s toonden aan dat de slijtage had doorgezet en ik besloot tot het maken van een afspraak om de rechterheup te vervangen. De afspraak stond overigens nog geen week of ik kreeg lucht van de stakingsplannen van het verplegend personeel op 20 november. Dat heb ik weer, word ik een keer geopereerd gaat de boel plat, wat overigens goed samengaat met mijn 'humor'... Kan ik mooi zelf mijn billen wassen dacht ik :(

Gelukkig lijkt dit mee te vallen, de operatie gaat gelukkig door! Buiten het feit dat ik diep respect heb voor hun prestaties en de noodzaak tot actie snap ben ik niet in de stemming voor flauwe zuster grappen. Overigens kan dat morgen totaal anders zijn als ik het, opgelucht na de operatie, op mijn heupen krijg ;)

Nee, er is weinig ‘sexy’ aan de situatie. Op de checklist die ik kreeg voor de opname stonden 2 dingen bovenaan: een gehoorapparaat en een gebitsprothese. Dat zal gezellig worden op de zaal! Zojuist stond ik nog even na het douchen mij haar te 'cremen en te gellen' (als ik mijn ogen dan heel Aziatisch hou, alleen de lamp op de gang aan doe en mijn hoofd flink scheef hou lijkt het nog wat) en vroeg me plots de zin van deze 'pimp' af. Over 4 uur lig ik met een open wond, hangende mondhoek in een fles te plassen en wordt moreel dan waarschijnlijk moreel ondersteund door mijn buurvrouwen van zes- en zevenentachtig. Nee, ik kan met geen mogelijkheid het onderwerp ‘nieuwe heup’ hip doen lijken...

Zometeen om 7.15 moet ik mij melden in het Leidsche Rijn ziekenhuis in Utrecht.

#LetsGetItOverWith

De vliegangst voorbij AKA 'I wanna fly high with you baby, on cloud 9!'

Vroeger had ik er weken wakker van gelegen. De gedachte alleen al, om met zijn allen plaats te nemen in die metalen doodskist, deed mij het angstzweet uitbreken. Nee, zonder een dosering pillen die Herman Brood ‘in zijn goeie tijd’ had doen bezwijken stapte ik zo’n ding niet in. Nadeel was dat mijn wederhelft een wereldreiziger was en mij de halve aardbol over sleepte en ik moest er daarom regelmatig aan geloven... Ik was een meester in het lezen van gedachten van de stewardessen. Ah haar blik verraadde mij dat die laatste luchtzak wel heel uitzonderlijk was. En dat harde ‘knarsende’ geluid kon niets anders zijn dan een vleugel die afbrak.. Had ze daar de piloot aan de telefoon die doorgaf dat iedereen ‘crash positions’ in moest nemen? Zie je wel!!
Totdat ik bij 1 van de eerste bezoeken aan Bruynzeel Polen dankzij mijn zeer nuchtere collega Patrick het besef kreeg dat al die vliegangst geen doel dient en dat je toch, het voor jouw uitgestippelde lot, niet kan veranderen. Na een keer of 2 met hem in Polen te zijn geweest was ik voorgoed / voorlopig van mijn vliegangst genezen. Autistisch als ik ben gaf de combinatie vliegen vanaf Eindhoven met Wizzair mij het onoverwinnelijke ‘don’t worry bout a thing cause every little thing is gonna be allright’ gevoel.

Zo stond ik afgelopen zondag voor de zoveelste keer op Eindhoven airport. Ondanks dat ik priority boarding had stond ik 1 uur en 15 minuten voor boarden al voor het hekje. Ja ik reis priority. Omdat je tegenwoordig, als je al zwaar geschapen bent, een upgrade op je normale ticket aan moet schaffen om de boel mee te krijgen. Zo werd een oude Poolse vrouw in de rij naast mij verzocht om te controleren of de afmeting van haar koffer wel toegestaan was voor een ‘gewoon’ ticket. Ze probeerde uit alle macht haar koffer in het daarvoor bestemde controle rek te duwen. Probeer maar eens een koffer van 55 cm hoog in een rek van 40 cm te duwen. Ze deed haar uiterste best. Het feit dat het een hard case / plastic koffer was hielp niet mee. Haar werd verzocht om de rij te verlaten en haar koffer in te gaan checken…

Ik was even later met een euforisch gevoel ‘ik heb geen vliegangst, I’m cool, I rule’ geruisloos aan het meeblèren. met een nummer die me in mijn ‘vliegangst periode’ ook nog wel had gekalmeerd, luister maar:http://bit.ly/2D2XhAj

Mensen kijken op een vliegveld is leuk. Er kwam een groepje orthodox joodse mannen met lange pijpenkrullen voor hun oren. Waar komen die lange pijpenkrullen toch vandaan bedacht ik me?

U mag de zijkanten van uw hoofd niet afscheren en de randen van uw baard mag u niet weghalen.

– Leviticus 19:27.

Er zijn een aantal verklaringen hiervoor blijkt:
De pijpenkrullen werden gebruikt als onderscheid tussen de joden en de afgodendienaars uit die tijd, die juist het haar aan de zijkant van hun hoofd afschoren. Een andere verklaring is dat de pijpjes een lichamelijk teken zijn waarmee een jood zich kan identificeren, net zoals bijvoorbeeld de besnijdenis.

Het had me dan inderdaad wel weer wat vreemd geleken als het groepje joodse mannen met hoge hoed en bungelend klokkenspel door vertrekhal A aan was komen lopen. Dan liever die pijpenkrullen 😉

Omdat ik, als jongen uit de polder, niets gewend ben kon ik mijn ogen er niet van afhouden. 1 van de pijpenkrullers gaf mij ‘the angry eye’. Oei een ‘Joodse vervloeking’ moest ik nu, vlak voor vertrek, niet op gaan zoeken.. Gelukkig namen ze in mijn rij plaats, gaat helemaal goedkomen dacht ik..
Toen eindelijk het ‘boarding’ lampje ging knipperen kon ik een minzaam lachje niet onderdrukken. Die onnozel meute zonder priority is straks nog aan het boarden terwijl ik al over Berlijn heen vlieg haha..

Aangekomen in het vliegtuig nam ik plaats en bedacht met bij het vastmaken van mijn riem dat mijn ‘floating device’ niet onder maar boven de stoel zat, net boven mijn spijkerbroek. Shit, had ik net maar geen 2 suiker in mijn koffie gedaan op het vliegveld. Als een wilde trok in aan de riem die maar niet langer leek te worden. Aan de blik van mijn buurman zag ik dat ik aan zijn riem zat te trekken.

We stonden nog even stil voor vertrek en ik keek om me heen.  Er zaten toch nog wel wat mensen ‘witjes te wezen’. Nergens voor nodig dacht ik en schroefde tijdens take off het volume van mijn muziek op en zat ietwat overdreven met hoofd en schouders op de muziek mijn vliegangst vrije succes te vieren.

In de rijen voor mij hadden ze een groepje, wat oudere vrouwen losgelaten. Ik kon al snel de leidster spotten met het hoogste Brabantse woord die alles ‘kei leuk’ vond. 1 van de vrouwen; Alie was ofwel net gescheiden of haar man was haar ‘ontvallen’ maar ze zouden Alie wel ff op sleeptouw nemen. Volgens de Brabantse Akela zou het niet 'kei lang' duren of ze zouden met zijn allen ‘daar moet een piemel in’ gaan zingen. Als ik zo naar Alie keek dan zou het in ieder geval geen ‘kei harde’ piemel zijn… 

Bij het geven van de safety instructions zou ik toch zweren dat die leuke stewardess mij extra lang in de ogen keek. Mijn gedachten gingen met mij op de loop en bij het voordoen van het opzetten van het mondkapje dacht ik toch echt te zien dat zij met hand en mond het gebaar deed waar Kim Holland groot mee is geworden. Toen ze even later met de drankjes aankwam door het gangpad sloeg ik, in een poging mijn trouwring te verduisteren, nonchalant mijn hand in mijn haardos op mijn achterhoofd.  Die ouwe Poolse taart in de rij voor mij was echter zo lang bezig met haar bestelling dat mijn achteloze ‘pose’ er toch enigszins verkrampt uit begon te zien. Het leek er ondertussen meer op of ik de luizenmoeder vroeger op school gemist had met die vingers in mijn haren. Toen ze even niet keek zwaaide ik mijn rechterarm weer naar  beneden en ‘begroef’ hem in mijn linkerhand. De orthodoxe Jood knikte goedkeurend naar mijn gebedshouding. Mijn nerveuze buurvrouw rechts dacht dat ik met een schietgebed bezig was en werd zo mogelijk nog witter. Misschien had ik de spanning wat kunnen breken door te zeggen dat het ‘trillen’ van het vliegtuig niets voorstelde en dat ‘haar vriend’ in het nachtkastje harder trilde maar ik kon daar geen Poolse vertaling voor vinden. Een paar minuten later rook ik nog eens aan 1 van de 7 luchtjes die ik zojuist in de tax-free shop op beide polsen had gespoten en probeerde de Davidoff te ontwaren. ‘Vol’ trok ik de scheet van mijn Poolse achterbuurman mijn neusvleugels in. Het was maar goed dat ik in de gordels zat!

Gelukkig kwamen ze even later langs met een geweldige aanbieding in luchtjes die ik natuurlijk niet af kon slaan.

De vluchten van Eindhoven naar Katowice zijn kort, even later werd de landing al ingezet en al tijdens het taxiën stond ik in het gangpad aan mijn koffer te rukken om zo een voorsprong van 15 minuten op te bouwen t.o.v. degene die nog in hun stoel zaten en mij met jaloerse blikken aan zaten te kijken..  Tijdens het naar voren schuifelen oefende ik nog snel een paar Poolse woorden. Waarom heb ik die onweerstaanbare drang om indruk te maken op de ‘locals’ door hun taal proberen te spreken? Dat ‘snel willen scoren’ door een paar zinnetjes uit ‘wijs op reis’  op te dreunen? Waarom schrijf ik dit soort stukjes? Wollige e-mails? Flap ik er dingen uit in vergaderingen terwijl ik eigenlijk heel introvert en verlegen ben en bij het klikken op ‘send’ of het ‘echoën’ van mijn stem alweer twijfel? Niet van mijn voornemen af te houden, als lemmingen onderweg naar de afgrond, passeerde ik als een autistische, nymfomane narcist de steward en riep hem, na hem bedankt te hebben, ‘een fijne dag’ toe in het Pools. Gezien zijn onwennige blik - en omdat ik later constateerde dat ik op 2 plekken de fout in was gegaan bij het korte zinnetje - had ik er iets in de trant van ‘Een kleine zak vandaag?’ van gemaakt. Snel liep ik de vliegtuigtrap af naar de aankomsthal.  

In vlotte draf liep ik naar de Hertz autoverhuur balie terwijl ik in mijn telefoon notities keek met welke prachtige Poolse openingszin ik deze keer het gesprek zou starten. Het feit dat ik gelijk aan de beurt was bevestigde mijn strategie van een gangpad stoel en ik nam me voor de volgende keer te gaan staan voordat de landing zou worden ingezet!

De huurauto was verder vlot geregeld ware het niet dat ik, om aan te geven dat ik toch echt wel een ‘regular’ was hier op Katowice airport, op mijn achteloos (Engels) uitgesproken; ‘third exit, gate one to leave the parking lot ah’, de exit en de gate weer had verwisseld en de Hertz medewerker mij als beginner alles van A tot Z uit ging leggen..

Omdat de Poolse wegen soms slecht zijn en je met 100 km per uur door de Poolse bossen in de ‘middle of nowhere’ nog wel eens een kuil, hert of slecht verlichte aangeschoten opa op fiets tegen kan komen had ik ‘full coverage’ geregeld bij het boeken. Zeker gezien de sneeuw avonturen in 2017…  Waarom ik dan toch altijd meen de huurauto van 20 kanten te moeten fotograferen om te bewijzen dat de mij toegewezen schade al  bestond bij het ophalen van de auto is mij nu even niet duidelijk. Binnenkort moet ik mijn derde externe harde schijf aan gaan schaffen omdat, tussen alle familie foto’s, honderden van dit soort afbeeldingen in iedere jaargang foto’s als thumbnail naar boven komen..

De terugreis van Katowice naar Eindhoven was een ‘walk in the park’. Ik moest alleen bij de security check wachten op Johny Walker Smirnoff  uit Polen die dacht 5 flessen sterke drank in zijn koffertje mee te kunnen nemen. Omdat ik mijn riem al had afgedaan moest ik uitkijken dat mijn broek niet op mijn enkels viel. Met plakkerige handen, omdat ik ook altijd meen 3x onder het hotelbed te moeten kijken en voelen of er niets onder gevallen is. Voor je het weet denk je je knoop van je jasje te vinden en zit je met je vingers in een pessarium.

Gelijk maar wat extra luchtjes getest in de tax-free om weer wat op te frissen.. Ok maar verder was deze trip prima. Misschien dat mijn gesprekje met die leuke Poolse serveerster, die heel erg op Lydia, dochter van Alpha uit de Walking Dead (seizoen 9) leek, wat stroef liep maar dat zegt meer over de slechte beheersing van de Engelse taal van die Polen. You look like that girl from the Walking Dead riep ik, Lydia, nice girl, Alpha’s daughter. Ieder volgend woord kwam steeds meer hakkelend uit mijn mond, mijzelf afvragend wat ik hier nu eigenlijk aan het zeggen was? ‘Girl from Walking Dead’ was denk ik het enige wat ‘binnen kwam’ en dat kon ze niet echt waarderen geloof ik..

Tsja die Polen zijn pas in seizoen 6 bedacht ik me later, halverwege de lange rij voor de loopbrug naar de aankomsthal. Als de stewardess mij niet weer terug in mijn stoel had gedirigeerd toen ik bij touchdown mijn koffer wilde pakken had ik nu al op de A2 gereden ☹.

Mmm, volgende trip eens kijken wat ‘Mile high club’ in het Pools is..

 

Slecht nieuws brengen

Omdat Elis dit weekend op familiebezoek in Zurich was moest ik, helemaal alleen, het (mannen) huishouden draaiende houden. Vrijdagavond zou het weekend voor mij beginnen met een gezellig 12,5 jarig huwelijksfeest bij vrienden. Energiezuinig als ik ben had ik het zo geregeld dat ik om 18.15 opgehaald zou worden en mee kon rijden. Dit had als bijkomend voordeel dat ik, als ‘tijdelijk vrijgezel’ mezelf dan te goed kon doen aan wat extra alcoholische versnaperingen!

Op de pont terug van mijn werk zag ik om 17.45 een appje binnen komen van Rico: ‘Pa kun jij ons om half 9 vanavond naar de bioscoop brengen?’.  Oei, mijn prachtige plan kwam in gevaar… Het alternatief om met de vader van Rico’s vriend te ruilen en de jongens na de film om 12 uur weer bij de bioscoop op te halen klonk ook niet erg aanlokkelijk. Ergens kon ik het ook weer niet over mijn hart krijgen om ‘mijn snor te drukken’ en ze gewoon met bus / ov-chip weg te sturen gelijk al na 1 uur als 'overgebleven CEO van het gezin'. Plannen snel gewijzigd dus en zelf de auto maar gepakt. Het doet me in de verte denken aan sommige ‘one night stands’ van vroeger, die flesjes 0.0 van Heineken.

Van buiten ziet het er veelbelovend uit maar als je eraan begonnen bent dan denk je ‘waarom’??

Om half 9 stipt reed ik met het spul naar Gouda. In de auto hoorde ik van Rico dat ze met de laatste bus  terug gingen. De vader van het vriendje kon ze niet ophalen, ‘hij had een feestje’… Omdat ik het niet wilde riskeren dat ze de bus zouden missen en mij uit mijn slaap zouden appen stond ik om 10 voor 12 voor de bioscoop te wachten op de haal en breng strook.

Verder liep alles ‘gesmeerd’ op een ‘klein’ incident met een waxinelichtje na. Omdat ik de slechte eigenschap heb om 3 dingen tegelijk te willen doen en tijdens handeling 1 al switch naar handeling 2 met de gedachte ‘anders vergeet ik handeling 2, kom zo wel terug bij handeling 1’, had  ik wat waxinelichtjes op het dressoir aangestoken. Ze stonden daar zo ‘gezellig los’ te branden. Na handeling 2 zag ik niet de urgentie om ze weer in hun potjes te stoppen.

Daar komt bij dat ik mijn lucifer (SÄKERHETS TÄNDSTICKOR!) in het waxinelichtje had laten vallen en daar had laten branden.

Wij hebben geen open haard en die heerlijke geur van een brandende lucifer doet mij met de ogen dicht en veel fantasie denken dat ik mij voor een gezellig knapperend haardvuur in een dichtgesneeuwde alpenhut bevind.

Enige tijd later bemerkte ik in mijn ooghoeken dat de combinatie van een bijna opgebrand waxinelichtje met de SÄKERHETS TÄNDSTICKOR zorgde voor een vlammenspel wat je normaal niet bij een waxinelichtje verwacht. Een combinatie die misschien ooit nog eens terug te lezen is in  ‘Jihadisme voor Dummies’…

Dat je zo’n vlam ook niet ff uit kan blazen realiseerde ik me toen ik mijn wenkbrauwen hoorde ‘knisperen’. Gelukkig kon ik met de onderkant van een andere kaars de zuurstof wegnemen en het vuur doven. Het leed op het dressoir was echter al geschied, de hitte van mijn mini alpenhut waxine haard had een afdruk achtergelaten die niet meer weg te poetsen was. #HoeGaIkDatuitleggen ?

Haar vliegtuig landt om 16.15 vanmiddag. Ik denk dat ik het slechte nieuws als volgt ga brengen.

Op de terugweg vanaf Schiphol, 5 minuten op de A2, roep ik ‘out of the blue’, er is gisteren iets ergs gebeurd. Ik laat een lange stilte vallen en kijk mysterieus over mijn schouder naar links over de weilanden bij Abcoude…

Ik bedoel, wat voor mededeling zou een man, die een heel weekend zonder vrouw los kon gaan (maar geen tijd had), nou op zo’n theatrale manier kunnen brengen? Daar verwacht je toch als vrouw minstens te horen dat hij , geheel tegen zijn wilsbekwaamheid in, buiten de pot heeft gepist. Dan zal de boodschap dat het dressoir ietwat ‘bevlekt ontvangen' is peanuts zijn.

Ja, zo ga ik het doen, dat gaat helemaal goed komen! Tenzij ze vertraging heeft en mijn post eerder onder ogen krijgt natuurlijk…

 

 

 

 

 

 

 

It's a kind of magic!

In huize Dool was ik jarenlang machteloos als het aankwam op de macht over het internet gebruik. Ik had net zoveel controle over mijn 3 pubers met een mobiel, PS4, PC en Chromebook als dat de republikeinse partij grip heeft op de tweets van Donald Trump. Waar ik als IT’r het computergebruik van de boys van jongs af aan stimuleerde hadden wij de laatste jaren soms spijt als haren op ons hoofd en kregen ze vaak met geen stok achter de pc vandaan. Misschien is het bij u enigszins herkenbaar?

Studeren? Eten? Op visite? Slapen? Om de jongens in beweging te krijgen was het iedere keer weer een strijd die veel energie kostte en mij soms kreten deed uitslaken die me straks zwaar komen te staan als ik door de hemelpoort wil.

Ja we hadden dan wel een ‘soort’ oplossing. Vanaf zondagavond tot donderdagavond trokken we de UTP stekker - die onze KPN Experia box verbindt met het devolo netwerk boven  - om 22.00 eruit. Op onze Wifi beneden kon dan slechts mijn mobiel en Elis’ mobiel aanmelden op basis van het MAC adres van deze toestellen.
Dat moest je dan wel goed in de gaten houden en als je eenmaal ‘onder de wol lag’ had je ook niet altijd zin om weer naar beneden te gaan om de stekker eruit te halen. Om niet beschuldigd te worden van ‘makkelijk scoren’ laat ik mijn andere voorbeeld met stekker even achterwege…

Na verloop van tijd had ik ook het idee dat de mannen het ‘spel’ doorhadden en de UTP kabel er zelf weer in deden om hem na ‘gedane zaken’ weer uit te halen voor het slapen gaan. Dit was dus maar een surrogaat oplossing met veel keerzijden.
Wat ook een nadeel was dat de ‘alles of niets’ tactiek waarbij ze met zijn allen online of offline waren veel te rigide was. Ik wilde meer mogelijkheden om het internet af te sluiten. De jongste niet om 22.00 maar om 20.30. Bij de oudste als hij moest gaan leren en de bij de middelste b.v. als ‘sanctie’.

Via een ICT collega die gespecialiseerd is in netwerken kreeg ik de tip om een Mikrotik router aan te schaffen waarmee dit mogelijk zou moeten zijn.
Ik kocht toen online de Mikrotik CRS109-8G. 8 poorten van 1GB, sterke Wifi en 1001 mogelijkheden.

Dat bleken er in eerste instantie 1000 teveel voor mij. Ik had ‘het ding’ aangesloten achter mijn  Experia box, het Wifi signaal was vele malen sterker dan voorheen, iedereen had internet, maar ik had echt geen idee op welke manier ik mijn plannen kon realiseren.

Na een paar weken deze ‘internet wetteloze vrijstaat’ te hebben gedoogd riep ik de hulp in van mijn ICT collega David. Hij kwam op een avond ‘on site’, resette de Mikrotik naar zijn fabrieksinstellingen en in een ‘dik’ uurtje realiseerden we het volgende:

• · De KPN Experia box ‘kiepert’ al het inkomend internet verkeer door naar de nieuwe Mikrotik router.
• · Alles wat aan de Internet kant gebeurt regelt de Experia box en alles binnen het LAN wordt bepaald door de Mikrotik. Wil men ‘van binnen naar buiten’ dan zijn er regels in de firewall die bepalen of dit is toegestaan. Deze regels zijn individueel aan of uit te zetten (per user / per device).

Met de Mikrotik app voel ik me als Harry Potter Als de tijd daar is of de nood hoog is spreek ik 1 voor 1 de toverspreuken uit die de boys compleet machteloos maken achter hun devices. ‘Alohomora PC TROY’!  Ik schakel de juiste firewall regel in met 1 vinger.. Ik moet alleen de leesbril op de neus zetten om goed te kunnen zien welke spreuk ik nu eigenlijk aan het uitspreken ben om te voorkomen dat ik de verkeerde spreuk zijn onheil laat verrichten. Na een tiental seconden hoor ik beneden een aantal contra vervloekingen uitgesproken worden. Ik gniffel om deze ‘loze kreten’ en draai me nog een keer om. Wanneer er verhaal gehaald wordt door de mannen ‘zet ik een snurk op’ en hou me slapende..

Mocht het echt nodig zijn, mocht echt alles ontsporen op Zweinstein, dan heb ik de meest krachtige aller spreuken achter de hand. Mijn ‘Expecto Patronum’ licht de kamer op en schakelt de hoofd interface van het lokale LAN naar het boze web uit. Boem, een totale digitale black-out!

Natuurlijk moet ik dan op mijn hoede zijn voor de naar boven komende 'dementors' en een vluchtplan achter de hand hebben.

Het was te verwachten dat mijn ambitieuze plannen om de macht terug te krijgen niet zonder slag of stoot zouden slagen. De eerste dagen zag ik regelmatig een ‘verwens’ app in de Doolies groep die mij deed realiseren dat ik de firewall blokkeer regels niet had uitgeschakeld, oeps.. Er moest huiswerk gedaan worden was de boodschap en het was dus mijn schuld dat dit niet ging gebeuren. Wij moesten dan langs huis om, eenmaal op het WiFi netwerk, de juiste firewall regels weer uit te schakelen. Het behoeft geen toelichting dat Elis ook af en toe een ‘verwens spreuk’ mijn kant op schoot.

De afgelopen week, weer mede dankzij mijn collega David, stap 2 uitgerold. Het is nu ook mogelijk om van buitenaf met mijn Mikrotik App verbinding te maken met de router en zo, indien nodig, de firewall regels (blokkeer PC Joey, PS4 Troy) uit te schakelen.

Zo zag ik een dag later gelijk al, met Elis op een terras in de binnenstad van Dordrecht, apps binnen komen waarbij zoon 1 zoon 2 verweet dat de aanpassingen voor zijn LAN party van de avond ervoor het netwerk hadden verstoord . Ik zette mijn cappuccino neer, startte mijn app en zag direct dat dit kwam doordat ik vergeten was om de toegang vrij te geven voor zoon 1. Ik riep ‘Lumos’. Liet mijn vinger zacht op regel 10 neerkomen en koos ‘disable’. De vergelijking met ‘van afstand zorgen voor vrede in Noord Korea’ gaat misschien wat te ver maar de wetenschap dat mijn actie weer voor rust had gezorgd in Zweinstein gaf mij persoonlijk een soortgelijk gevoel.

Vandaag stap 3 gerealiseerd. Ik heb nu een script bij elkaar ‘gegoogled’ wat ’s morgens om 7 uur, alle firewall regels die eventueel zijn geactiveerd op de avond ervoor, deactiveert zodat iedereen zijn Magister weer kan inzien.

I've got the power!

Mike

Ps Ik realiseer me dat het publiceren van deze info de jongens wijzer maakt en er misschien voor zorgt dat ze a.d.h.v. deze post manieren zullen vinden om zich tegen mijn spreuken te wapenen.
So be it.. Ik heb expres niet teveel informatie gedeeld en mochten ze het voor elkaar krijgen dan weet ik dat wel te waarderen en dan moet ik ook weer de schoolbanken in. Zo houden we elkaar scherp! Overigens komen ze al sinds 2010 niet meer op facebook volgens mij 😊