Blog layout
Afscheid groep 8 - Op de drempel van jouw 'toen'
Deze week sluiten we na 13 jaar weer een hoofdstuk af. Onze jongste, Troy, verlaat als laatste basisschool de Rank. Zeker, ‘hij is er klaar voor’, de basisschool ontgroeid en dat zijn wij ook wel na zoveel jaren. Persoonlijk merkte ik bij Troy al de laatste jaren dat ik er net wat anders in stond dan toen Joey en Rico begonnen op de Rank. 10 jaar geleden was je ‘beleving’ van alles wat in en om de school speelde veel intenser.
Jaar na jaar had ik bijvoorbeeld mijn plaats in het tuin team. Met 2 linkerhanden was het klus team voor mij te hoog gegrepen maar ieder jaar, net voor de zomervakantie, ging ik gewapend met mijn Bosch elektrische heggenschaar het oerwoud op het kleuterplein te lijf!
Je kende ook iedere ouder van de klasgenootjes, al was het in ieder geval ‘van gezicht’.. Nu in de laatste week van Troy’s ‘elementary school years’ realiseer ik me beschamend dat die betrokkenheid de laatste jaren toch een stuk minder is geweest. Nu zou ik deze ouders kunnen passeren in de supermarkt zonder te weten wie het zijn.
Met 3 jongens, een drukke baan waarbij scheiding tussen werk en privé steeds meer vervaagt t.o.v. 10 jaar geleden en de continu aanwezige ‘Seduction of the Screens’ waar telefoons piepen en gillen om je aandacht en een gesprek ‘onder 4 ogen’ iets uit een ver, ver verleden is, kun je stellen dat ‘beleving’ anno 2017 heel anders is dan de beleving van de schooljaren die ik ervaarde in pakweg 2005.
Bij de laatste van 3 lijkt alles ook een stuk makkelijker te gaan. Hij trekt zich op aan zijn broers, leerde snel en werd sneller zelfstandig. Allemaal geen excuses voor mijn ‘gedrag’ en het gegeven dat ik voel alsof de laatste basisschool jaren met een ‘vingerknip’ voorbij zijn gevlogen.
Een aantal jaren geleden heb ik een yoga klasje gedaan. ‘Blijf in contact met het moment, blijf bij je adem’ was de boodschap. Het is waar, je op die manier focussen helpt je om indrukken dieper naar binnen te laten komen. Had ik die lessen maar meegenomen als ‘bagage’ en had ik ze maar meer toegepast in het dagelijks leven. Maar helaas was mijn yoga carrière van korte duur en mijn beheersing van de asana’s (meditatie houding) ondermaats.
De ‘omlaagkijkende hond’ had ik aardig onder de knie en een ‘intense armstrekking’ ging ook nog wel maar bij de ‘heilzame zit’ kreeg ik – naast pijn in de liezen - altijd last van steken in de kringspier. Ik ben nog wel goed in Muktasana (‘Grote windmaker’) overigens, maar mijn interpretatie van die houding is ietwat afwijkend vrees ik 😉
Nee, het was misschien het feit dat ik als 1 van de weinige mannen in een grote groep met vrouwen mijzelf niet altijd op mijn gemak voelde als ik geforceerd in de kreukels moest liggen. De droom van iedere man zou je zeggen? Ik ben best wel een ‘snoeper’ maar laat ik zeggen dat je bij het overgrote deel van de vrouwen wat op zo’n yoga club zit alleen terecht kon voor een ‘Werther’s echte’, dan weet je het ongeveer wel..
Het zaaltje, of zeg maar de kamer waar we iedere week onze asana’s moesten oefenen was niet al te groot. Met 18 vrouw en 2 man hadden we 5 rijen van 4 yoga matjes. Deed ik de ‘uitgestrekte Berghouding’ dan keek ik soms naar de ‘omgekeerde Driehoek’ van mijn overbuurvrouw ☹
Na een half jaartje nam ik mijn matje onder de arm en nam afscheid van de groep.
‘Blijf in contact met het moment’ had ik daar toch nog maar wat meer lessen in gevolgd…
Terug naar Troy, laatste schoolweek, musical voor de boeg volgende week, focus, focus…
Het lijkt wel of ik ineens word overvallen door een soort ‘empty nest’ angst, mij realiserend dat ‘dit nooit meer terugkomt’? Mijzelf verwijten makend dat ik er meer uit had moeten halen. Dichter bij de ‘basisschool beeldbuis’ had moeten zitten de laatste jaren!
Om toch nog met een laatste indruk af te sluiten waarvan een buitenstaander, als hij / zij het zou zien zou zeggen ‘kijk, dat is een betrokken ouder’, heb ik getracht om een afscheidslied te maken wat wij als ouders zouden kunnen zingen voor de kinderen.
Op Mercy van Shawn Mendes ben ik gaan ‘rijmen’. Je kent het wel, ‘fijn’, ‘kleuterplein’ e.d.
Het maken van zo’n lied zet je wel aan het denken (waar je vervolgens dan weer een leuke blog over kan schrijven om je ‘naasten’ mee lastig te vallen). Al snel bleek dat het lied voor een groepje ouders veel te moeilijk was om mee te blèren. Ik was mij daar ook wel van bewust toen ik bij het maken vol vuur de ‘ad libs’ niet goed op zijn plaats kreeg. Lang verhaal kort, het lied wordt straks gezongen op de melodie van ‘ik heb een tante in Marokko’ wat natuurlijk veel beter uit de kelen komt dan mijn brouwsel uit het filmpje.
Toch wilde ik het lied na het eerste couplet met alle geweld afmaken. Misschien moet je echt mijn voorgaande relaas hebben gelezen om de ‘beleving’ die ik wel had bij het maken en terugkijken te ervaren en misschien lijkt het je weer een gevalletje ‘op papier gekwakt’…
Luister, kijk en 'blijf in contact met het moment' ;)
Michael
Review Kalenji drinkzak 5 liter (#ThisSucks)
Omdat het zo warm was dacht ik dacht het een uitgelezen moment zou zijn om vandaag voor het eerst te gaan hardlopen met de Kalenji drinkzak:
https://www.decathlon.nl/p/drinkzak-hardlopen/_/R-p-2416
Deze rugzak heeft een 5 liter plastic waterzak waaraan een slangetje met mondstuk zit. Nu ik de foto van de link hierboven bekijk zie ik pas hoe ik de slang had moeten bevestigen…
Afgelopen donderdag op Hemelvaartsdag was ik bijna ‘gestrand’ in Bergambacht. Met mijn tong op mijn schoenen had ik nog net genoeg kracht om aan het meisje wat bij Hof 21 de tafels aan het schoonmaken was te vragen of ik asjeblieft wat water in het toilet mocht drinken. Gezien mijn verschijning als ‘Braatworst op Adidasjes’ kwam ze al bijna aanlopen met het AED apparaat om mijn hartritme weer te herstellen. Een beetje water was dus geen probleem…
Tijd voor de Kalenji drinkzak dus!! Een half uur en een hoop ‘gepiel’ verder had ik water in de zak en was deze zak met hulp van mijn vrouw in de rugzak gehesen. Nu draag ik van kinds af aan al een rugzakje dus dat wende snel 
Puntje van aandacht was dat hoe hard ik ook zoog aan het slangetje ik geen water binnen kreeg.
Als een beginnende prostituee liep ik blauw aan terwijl ik als een wilde op mijn slang zoog. Dat gaat hem zo niet worden dacht ik en pakte het - bij het vullen van de zak nat geworden – flut handleidinkje erbij. Leesbril niet op.. Iets met een pijl? Aha je moest het mondstukje iets uittrekken zodat je zuigbewegingen effect hadden en het water uit de rugzak naar het mondstuk liep.
Voorzichtig begon ik aan de eerste meters terwijl de rugzak, die ik natuurlijk niet zorgvuldig had vastgemaakt, op mijn rug sprong als een rodeo cowboy in de hoofdact van de show op de meest woeste stier. Gelukkig kon ik dat al lopende stellen met de bandjes.
Dat ging gelukkig snel beter. Wat wel hinderlijk was, was dat ik naast klotsende oksels gek werd van het geklots van het water in de zak. In de handleiding stond in het Engels bladder, eigenlijk dus in het Nederlands blaas. 300 meter van huis en het geklots van de zak zorgde er al bijna voor dat ik de bosjes in moest, snel de MP3 speler maar op 10 dan!
Na enkele kilometers ging het eigenlijk best lekker en had ik de smaak te pakken. Was mijn indruk van de drinkzak eerst ‘this sucks’ nu kon ik de klemtoon iets veranderen en was van mening ‘THIS SUCKS!’
De in een paar alinea’s hierboven beschreven prostituee had furore gemaakt en zich technieken aangeleerd. Moeiteloos hanteerde ik de slang met mondstuk en nam teug na teug..
Op een bepaald moment ging het iets te makkelijk. In de verte zag ik een leuke hardloopster mij tegemoet komen. Ik weet niet wat mij dan bezielt? Misschien de zoektocht naar Do(ol)pamine die mij keer op keer parten speelt? Waar ik normaal met kromme rug puffend en steunend mijn meters maak, rechtte ik mijn rug, schouders naar achteren en mondstuk in de mond. Klaar om mijn nieuwe speeltje in actie te tonen.
Teveel dingen in 1x voor mij om rekening mee te houden. Kunnen mannen niet… Rug was recht, schouders stonden naar achteren. Ik versnelde mijn pas 100 meter voor ‘de passage’. Deze krachtsinspanning moest betaald worden met wat extra happen lucht. Ik ademde in en uit, beet tijdens het passeren van deze Baywatch verschijning in het mondstuk en verzoop bijna in de sloot water die door de slang mijn mond binnen kwam.
Rochelend riep ik iets van ‘Kuttemorgen’ en met de staart / rugzak tussen mijn benen verdween ik voorgoed uit het gezichtsveld van ‘Pamela’…
Toch ben ik niet ontevreden met dit experiment. Voor langere afstanden zeker bruikbaar. Ik denk dat ik hem vanmiddag met bier vul en dan lekker met mijn Baywatch broekje in het badje ga zitten 
Een Gigi bijzetten - deel 1
Net terug uit Bali waar ik (voor het eerst) alle leuke belevenissen in mijn notitieblokje zette om ze jaren later nog een keer te kunnen beleven. Een Gigi bijzetten was eigenlijk mijn eerste reisblog op social media.
Elis en ik hadden op Bali in Sidemen het plan opgevat om 2 fietsen te huren. Het hotel had 2 mooie moutain bikes voor ons klaar staan voor slechts 90.000 RP per dag. Bewapend met (action) camera’s en rugzak zwaaide ik mijn been over de stang van de fiets. Zowel fiets als lichaam piepte en kraakte, dat was geen goed voorteken in dit gelovige Hindu land! Misschien had ik vanmorgen te weinig geofferd aan de Goden?!
Omdat iedereen hier links rijdt doken wij als ‘spookrijders’ het Balinese verkeer in. Ware het niet dat hun Goden ‘woede’ niet waarderen dan hadden wij menig opgestoken middelvinger kunnen aanschouwen. De eerste seconden moesten wij de ons tegemoetkomende scooters en busjes zien te ontwijken. Iedereen van 10(!) tot 100 rijdt hier op een scooter, baby’s worden door de moeder tussenin in de lucht gehouden of staan op de trede van de scooter tussen de benen van vader of moeder in. Om de 5 seconden wordt er getoeterd, beter een keer teveel dan te weinig van je laten horen is het credo. Het gevolg is na een paar minuten op de fiets dat je de toeters al niet meer hoort.
Na de eerste 100 meter te hebben zitten ‘klooien’ met de 50 versnellingen kregen we de smaak te pakken en kwam ik in cadans.
Wij trokken zoveel bekijks op de fiets met 50KG bepakking, camera’s en flitsende zonnebrillen. Zelfs als Red Hot Chili Pepper met een sok om mijn edele deel had ik geen vollere zalen getrokken. Balinezen zijn altijd vriendelijk en goedlachs. De vraag was hier wel of wij toe- of uitgelachen werden.
Na 2 kilometer beseften wij waarom we van die publiekstrekkers waren. Met 37° en een luchtvochtigheid van 90% moet je namelijk wel gek zijn om op de fiets van A naar B (en in ons geval terug naar A) te gaan. Toen het ‘vals plat’ overging in een klim met een hellingspercentage van 15% moest ik enkele GiGi’s bijzetten. GiGi is tand moet u weten. (Wij verwonderden ons tijdens het rijden door het Balinese landschap dat er zoveel dokter Gigi’s waren. Het zal een populaire achternaam zijn dachten wij, blijkt dat het letterlijk dokter tand betekent).
Maar Hollanders geven nooit op! In de laagste versnelling haalde ik de top van het straatje als ware het de Alp d'huez op mijn GiGi vlees. Werd ik de eerste meters (zoals normaal in het Balinese straatleven) vriendelijk dan wel lacherig toegeroepen (hello, hello), de laatste meters naar de top ging dit in mijn beleving over naar een serene stilte en leek ik zowaar wat respectvolle blikken in de ogen van de Balinese jeugd te ontwaren! Op de top hield ik stil, haalde de fietskaart nonchalant uit mijn broek en vouwde deze uit. Veegde het zweet uit mijn bilnaad en wierp een interessante blik op de kaart. Hijgend als ‘het hert der jacht ontkomen’ probeerde ik toch op zo’n natuurlijk ogende manier het zuurstof gehalte in mijn bloed weer op peil te krijgen. Toen ik achterom keek zag ik Elis rustig met de fiets aan de hand naar boven komen lopen. ‘Waar bleef je nou’ riep ik met iets hogere stem dan normaal.
De afdaling ging goed, als in een waterglijbaan raasden wij met hoge snelheid door de linker- en rechterbochten (#linksblijvenrijden!). Tot ik mij realiseerde dat mijn rechter voorrem eigenlijk maar voor 20% functioneerde L en ik in mijn linkerhand de draaiende action cam om verslag te doen van ons avontuur had waardoor die hand ongeschikt was om te remmen. U moet weten, wij hebben speciaal voor deze vakantie een action cam aangeschaft. 4K, 1080P en weet ik veel wat nog meer. De camera had 51 accessoires, een indrukwekkend arsenaal, allen met vleugelmoer en schroef. Helaas ontbrak de handleiding en hadden wij ons in Nederland niet helemaal goed verdiept in de mogelijkheden. Zo ook bij ons rafting avontuur van vorige week, waar ik uiteindelijk terug moest vallen op accessoire 51, de tie wrap. Met de tie wrap had ik de action cam tussen mijn 2 borstharen aan het zwemvest bevestigd. Met als gevolg dat bij iedere stroomversnelling de action cam op mijn kruis gericht stond en ik als onze Balinese stuurman ‘FORWARD!’ riep, liep te kloten om die k#t action cam weer recht te krijgen.
Deze keer dus gewoon de action cam in de linkerhand en bergaf de 20% van mijn rechter voorrem gebruikend om geen ‘roadkill’ te worden. Bij 1 van de stops sloeg het noodlot toe (of in mijn geval misschien de redding want de eerste helft was voornamelijk bergaf).
Wordt vervolgd in deel 2
Een Gigi bijzetten - deel 2
Vervolg op mijn vorige verslag van onze fietstocht in Sidemen - Bali.
Wij hoorden een scooter wegrijden. Waarschijnlijk moest het bier nog even bij een lokale ‘Warung’ gehaald worden. Dat idee had ik al toen wij onze bestelling plaatsten. Junior gaf aan zijn collega, die wel wat weg had van Jackie Chan (nee ik generaliseer hier niet, ik zou eerder zeggen dat ik de situatie romantiseer!) aan dat ze ‘out of BinTang’ waren. Deze wuifde dit weg, waarschijnlijk was hij het die op de scooter gesprongen was. Onze jonge gastheer vertelde dat het huis waar wij in verbleven een guesthouse was, met royale kamers. Omdat ze bezig waren met een verbouwing waren er momenteel geen gasten. Trots kwam hij met enkele visitekaartjes aanlopen.
Prachtige full colour foto’s op de achterkant van al het moois wat guesthouse Bukit Luah te bieden heeft (zie foto’s of kijk op booking.com), want zo heette dit ‘pareltje’. Onthoud die naam, mocht u in Sidemen zijn.
Ze hadden echter 10 foto’s op het visitekaartje gezet van 85 x 55 mm. Dit maakte het lastig om te zien wat er nu precies stond afgebeeld. Volgens mij was de foto linksonder gewoon van het laatste kinderpartijtje van de jongste dochter! Ik complimenteerde junior met de mooie visitekaartjes en vroeg hem of ze in dit mooie guesthouse ook een toilet hadden, ‘First door on right’ zei hij, terwijl hij naar een gang wees.
De wc was knus en schoon, ik voelde een buikkramp opkomen had nog net tijd om onze camera voor me tussen mijn voeten neer te zetten. Broek naar beneden en ‘Torpedo los!’ zoals onze USA ‘dad, Jeff Zerphey’ altijd roept als hij een bommetje in het zwembad maakt.
Dat ‘bekt lekker’ maar geloof mij, na al die reisdagen, het pittige / gekruide eten gecombineerd met het warme en broeierige klimaat, kun je niet echt spreken van een torpedo. Als je geluk hebt zijn het diepte bommetjes, meestal gewoon ‘broekhoest’. Ik had ze vroeger in Thailand ook al gezien maar nooit gebruikt. Die leuke kleine douche kopjes naast het wc blok die je – in plaats van toiletpapier – kon gebruiken. Na de ‘boodschap en de bonnetjes’ zullen we maar zeggen, kon ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en nam het douche kopje in mijn hand en wilde eens kijken hoe zo’n ding nu precies werkt. Ik schoof iets naar voren op de bril om ruimte te maken, liet de douche kop met mijn rechterhand zakken tot net boven de waterspiegel (had natuurlijk al wel doorgetrokken), bracht de kop in de juiste positie en haalde de trekker over…
Ik schrok geweldig van de harde straal op mijn roosje 
☹ en maakte van schrik een licht ‘hupje’.
De straal schoot nu onder mijn zaakie door in de richting van de camera! Dit was overigens niet de action cam en deze was dus helemaal niet bestand tegen al dit actie geweld.
In een ‘split second’ klapte ik mijn knieën / benen dicht en liet de kop in de pot vallen en probeerde mijn ademhaling weer naar beneden te krijgen.
Ik hou het de volgende keer maar bij Popla.
Terug op het terras was het bier ondertussen binnen gekomen met de lemon juice van Elis.
Tijd voor onze gastheren om te kijken of ze nog meer melk uit deze heilige koe konden krijgen.
Ja, hier ben je toch nog echt een heilige koe en word je ook als zodanig behandeld. Waar je in de meeste Zuid Europese landen gezien wordt als melkkoe en vriendelijkheid ver te zoeken is krijgen toeristen hier altijd een respectvolle behandeling..
Wij kregen een spervuur aan vragen:
• Hadden wij verder nog onderdak nodig?
• Wilden wij vanavond komen eten?
• You want massage?
*Even een zijsprongetje:
Elis en ik liepen na het avondeten op Gili naar ons hotel, de boys waren al eerder naar de kamers gegaan, langs een Spa. Om de 50 meter zie je op Bali of Gili naast eem Tattoo shop een Spa & Wellnes ‘tent’. Na aandachtig bestuderen van de menu kaart besloten we om voor een back & shoulder massage te gaan. Ik vind massages in Azië altijd reuze interessant haha, everybody happy?! Elis is wat minder gecharmeerd van ‘polonaise aan het lijf’ en dacht dat dat bij alleen back & shoulder wel beperkt zou zijn. Ik was dus enigszins verrast toen mij door de dame verzocht werd om te strippen tot aan mijn onderbroek.
Mijn enthousiasme was van vrij korte duur toen ik van de masseuse een soort ‘synthetisch overbroekje’ voor mijn onderbroek kreeg (Foto is niet van eigen doos).
Bedoeld om mijn kleding te beschermen tegen de kokosolie die gebruikt werd bij de massage. In mijn Huggies voor vieze oude incontinente mannen nam ik enigszins beschaamd plaats op de massagetafel naast Elis. De massage was verder fantastisch hoor, zo relaxed, je zou er bijna bij in slaap vallen… Ik heb dan wel altijd zoiets dat ik, op het moment dat ik me realiseer dat we beiden met ons hoofd in een gat in de tafel liggen te staren, ineens aan mijn broek met portemonnee moet denken die ik in mijn enthousiasme ergens in een hoek van de massage kamer heb uitgeschopt. Het zou wel heel eenvoudig zijn om die nu te plunderen. Doordat alle wandjes Aziatische kamerschermpjes zijn hoor ik meerdere stemmen door elkaar en weet niet goed of de dames nu met elkaar praten of dat er meer mensen bij zijn gekomen. Omdat ik mijn hoofd niet kan / mag optillen probeer ik hem door het gat heen te douwen om te kijken of ik ‘onderlangs’ kan zien waar / of mijn broek er nog ligt.
# hoedewaardisvertrouwthijzijngasten zullen we maar zeggen ;)
• Wilden wij misschien een boottrip maken?
• Vulkaan beklimmen?
• Hadden wij al een abonnement op de Mikro gids?
Na diverse keren TIDAK (nee) te hebben geroepen gaven wij aan dat onze grootste wens op dat moment toch echt was om onze fietstocht te vervolgen. Als we het hotel konden bereiken konden ze misschien iemand sturen met een andere fiets? Helaas werd er bij Abian Ayung niet opgenomen.
“Can you take us back with the bikes to Abian Ayung?” vroeg ik. Jackie antwoordde “Not possible”.
Ik zou toch zweren dat ik een kleine pick-up truck met laadbak – groot genoeg voor 2 fietsen – voor het huis had zien staan!? Jackie had een ander plan, wat waarschijnlijk in zijn ogen lucratiever was den 50.000 RP ophalen voor een ritje van 5 kilometer naar Abian Ayung. Hij wees naar de andere kant van de vallei met rijstvelden. “Over there, Abian Ayung!”, “I can take you to rice fields”, “Only 20 minutes’ walk”.
Elis en ik roken een ‘opportunity’ op een unieke ervaring met Jackie als gids.
“Only need to go to water”, “This deep” en hij wees tot net boven zijn knieën.
Als Hollander vraag je dan natuurlijk meteen ‘How much?’. “You decide after” riep hij.
Hij ging hier waarschijnlijk af op het feit dat ik voor de 2 drankjes al 10.000 RP fooi had gegeven, deze waren erg dankbaar door junior in ontvangst genomen. Junior bedankt me alsof ik zojuist mijn linker nier aan hem had gedoneerd! Ja Jackie kon zien wat voor vlees hij in de kuip had: “Een NOOB in buitenlandse valuta in combinatie met gewoonten en gebruiken rondom fooien buiten de heimat”.
Iemand die vaak twijfelt of hij wel genoeg ‘tipt’ en de lokale bevolking niet het idee wil geven dat hij ze een poot wil uitdraaien.. “You decide after” zei hij dus gedecideerd.
Elis was niet meer te houden. Deze kans om buiten de in de flyers vermelde excursies een cross ‘rice field’ country te doen met een lokale gids en ook nog eens door een rivier te moeten waden was voor haar ‘Bali Bingo’!!! Ik zag ook geen alternatieven en – hoewel ik wel eens gelezen had over mensen die in de rijstvelden gebeten waren door cobra’s en binnen 4 uur een antigif toegediend moesten krijgen om te overleven – trok ik de stoute schoenen aan’.
Zei ik schoenen? Dat brengt me op de volgende grote fout die ik die dag maakte, naast het onder de ‘Sampai Jumpa’ kreet op het lichte fietsje springen.
Ik had 2 paar ‘schoeisels’ meegenomen naar Bali. Mijn sportschoenen, waarmee ik dan ergens op Bali ook zou kunnen hardlopen en tevens lekker comfortabel zaten tijdens het reizen en een paar teenslippers. Teenslippers was niet mijn ding. Altijd knelde ze en je kon er nooit een lekker balletje mee trappen. Nee dan liever sportschoenen, wel met modieuze short socks natuurlijk. Zeker wel zo veilig op de fiets. Je moet er niet aan denken dat je slipper tussen de spaken komt.
Het paar wat ik meegenomen had was volgens mij aangeschaft tijdens onze huwelijksreis en na enkele dagen was 1 van de bandjes gescheurd.
Het kopen van nieuwe teenslippers was wel een dingetje geworden de laatste dagen. Van een collega had ik gehoord dat je altijd moet afdingen op Bali. Ding je af, krijg je een wit tasje, ding je bikkelhard af krijg je een zwart tasjes. Watjes die niet afdingen krijgen een gestreept tasje zodat iedere verkoper op de markt dan weet dat hij / zij je kan ‘piepelen’. Dit is waarschijnlijk een typisch ‘broodje aap’ verhaal, maar op 1 van onze eerste dagen op Bali hadden wij een incidentje bij een rondleiding bij de Alas Kedaton tempel. Wij werden rondgeleid door een oud vrouwtje met een stok, die ons de mooie tempel en de honderden aapjes die daar rondliepen liet zien.
Hoewel onze gids Wayan ons nog zo had gewaarschuwd om na afloop gewoon 20.000 RP te geven en NIET mee te gaan naar haar winkeltje (iedere gids heeft daar een eigen souvenir shop) lieten wij ons binnen 5 seconden omlullen. “I don’t want your money” zei ze, zodat het leek of het haar niet om het geld te doen was. “Please come look in my shop”. Als Hans en Grietje lieten wij ons met zachte doch ferme hand door de heks het peperkoek huisje induwen. Wij kochten 3 houten sleutelhangertjes met aapjes. ‘How much?’ riepen wij. “100.000 RP” riep de heks. Op onze armzalige poging om de prijs af te maken naar 70.000 RP zei zij met een zielige glimlach “No no, for good luck!” Refererend aan het Hindu geloof.
Dat wij dus 7 dagen ‘good luck’ zouden krijgen. Good luck my ass… Ik heb me wel 7 dagen voor mijn kop kunnen slaan dat ik zo’n ‘pussy’ was. Met een roze gestreept tasje met 3 sleutelhangertjes, waar volgens mij nog ‘made in China’ op stond liep ik het winkeltje uit. De heks kwijlend achterlatend met onze 100.000 RP. Bij de tour bus aangekomen had ik niet het lef om het aan onze gids Wayan te melden maar volgens mij zag hij vanuit de verte wel hoe laat het was.
De dagen daarna werd het kopen van nieuwe slippers tegen een ‘zwarte tassen prijs’ dus mijn ‘Holy Grail’. Ik bood bij diverse kraampjes onrealistische bedragen van 15.000 RP op een vraagprijs van 40.000 RP. De verkoper wilde niet verder zaken dan 35.000 RP. “No deal!!” riep ik en liep weg. Ik zat in een flow en had zelfs die ouwe grijze besnorde baas van Hardcore Pawn van repliek gediend!
Een minuut later liep ik terug, ‘Final offer 25.000!’. Zonder slippers verliet ik het marktje. Een man een man een woord een woord…
Terug naar onze ‘pech onderweg situatie / onze op handen zijnde voetreis door de rijstvelden’.
Op 1 of andere manier was ik geobsedeerd door het geloof dat ik deze reis op teenslippers MOEST doen. Een tocht op mijn sportschoenen zou deze hele trip degraderen tot een wandeling door de polder! Rambo liep ook niet op Nikes door de Vietnamese jungle. Bij het verlaten van het guesthouse, na iedereen weer (in omgekeerde volgorde) gedag te hebben gezegd viel mijn oog op de kleine warung van de overburen. ‘I need slippers’ riep ik tegen gids Jackie.
Deze warung had naast food ook nog 2 rokken, enkele sarongs, een ornament om de huiskamer mee op te vrolijken met hakenkruizen (foto), een stapeltje slippers, zowaar een paar in maat 44.
Heerlijk, karton er omheen, plastic folie erom en prijsje erop. Zo zag ik het graag, geen gedoe met afdingen. Dankbaar betaalde ik de 75.000 RP en gaf nog 5.000 RP fooi aan het lieve meisje.
Buiten de sportschoenen uitgeschopt en de veters aan elkaar geknoopt zodat de schoenen, ware ik Crocodile Dundee die een rivier met krokodillen overstak, om mijn nek hingen.
Voorzichtig zette ik mijn eerste stappen op mijn nieuwe teenslippers. Ik realiseerde mijn plotseling nog een reden waarom ik zo’n hekel aan slippers had, ik kan er niet op lopen…
Bij de eerste stappen op het smalle graspaadje tussen de rijstvelden was ik mijn slipper al bijna kwijt.
Ondertussen hadden Elis en gids Jackie al 50 meter voorsprong genomen. Ik kon niet geloven dat Elis met haar korte(re) benen zo snel kon lopen in dit terrein. Bovendien had zij zelfs de zware de rugzak om zag ik. Het was nu geen moment om de heer uit te hangen, ik had genoeg aan mezelf. Met rugzak om zou het alleen maar moeilijker gaan. Bovendien wilde ze toch een paar kilootjes kwijt, eigenlijk was dit dus een ‘win / win’
Ik keek naar de zware voetafdruk die mijn slipper achtergelaten had op het modderige pad. Het leven hier was te goed. Ik kreeg een fictief Suske en Wiske verhaal voor mijn ogen: ‘Suske en Wiske en de bolle van Bali’.
In relatie tot die diepe voetafdruk, wat voor ‘footprint’ zou ik hier achterlaten? De gedachte dat deze afdruk deels voortkwam uit de aanschaf van de vele Bintangs, spring rolls in combinatie met incidenteel ‘over tipping’ en ik op deze manier een bijdrage leverde aan de lokale bevolking bracht rust. Tevens was deze reis voor onze band met de jongens geweldig, op deze manier gaven we ze toch herinneringen voor het leven mee!
Mijn dagdromen werd verstoord door Elis die zich wat liet ‘afzakken’ en poolshoogte kwam nemen. Kun jij die rugzak nemen? Vroeg ze. Daar kon ik natuurlijk geen nee op zeggen. Ik nam de rugzak en bond de sportschoenen hieraan vast.
Het was een prachtige tocht, een schitterende belevenis om de lokale rijstboeren en boerinnen aan het werk te zien. Andersom keken die ook hun ogen uit. Zeker toe ze zagen dat ik mij met de motoriek van het monster van Frankenstein voortbewoog op mijn slippers over het drassige paadje.
Bij 2 giechelende Balinese rijst meisjes ging het mis. ‘Selamat Siang’ (goedendag) riep ik toen ik ze passeerde en mijn pas wat wilde stabiliseren. De voorkant van mijn linker slipper zoog zich vast in de modder. Mijn linkerbeen had echter net een voorwaartse beweging ingezet, ik trok de slipper dus kapot, stapte vervolgens met mijn linkervoet met bungelende slipper in het rijstveld, rechterhand op het hoger gelegen paadje, linkerknie in de modder. Mij de enge slangen verhalen herinnerend wist ik niet hoe snel ik mijn been weer omhoog moest trekken en klauterde weer op het gras pad. Met mijn kapotte slipper in de hand maakte ik mij snel uit de voeten. Het was nu geen toelachen meer wat ik achter mij hoorde. Ik vervloekte mijzelf om mijn koppig voornemen om deze tocht op slippers te voltooien. Gelukkig kon ik het bandje van de slipper weer op zijn plaats duwen, door de zool van de slipper heen.
Gids Jackie en Elis (met de selfie stick voortdurend in haar hand, continu opnamen makend van deze ‘happening’) gingen 2x zo hard en moesten regelmatig stil houden om mij de kans te geven om bij te sluiten. Plots riep Jackie ‘I need to piss’ en schoot een zijpad in, na enkele meters liet hij zijn broek zakken. Snel wendde ik mijn ogen af. Ik had niet de intentie om hier slangen tegen te komen, ook niet die van onze gids!
Bij de rivier aangekomen die midden door de vallei liep trok onze gids zijn broek uit, hij vroeg ons deze samen met onze telefoons, portemonnees e.d. in de rugzak te doen. Hij zou de rugzak dan droog aan de overkant brengen. Elis ging eerst met Jackie. Mochten er slangen zitten dan was dit een mooie test. Laat ik mijzelf even verdedigen wat deze opmerking betreft. Op onze huwelijksreis gingen we duiken op Aruba. Onze Australische duikinstructeur was zeer gecharmeerd van Elis. Hij bracht mij eerst naar de zeebodem waar ik mij van hem aan een steen vast moest houden. “Wait mate” riep hij en ging terug naar de boot om Elis te halen. Als onervaren duiker zat ik daar (voor mijn gevoel) 15 minuten als ‘Shark bait’ te wachten en te turen over de diepzee bodem terwijl mijn hart in de keel klopte toen ik eindelijk Elis en de instructeur naar beneden zag komen.
Anyway, ik mocht met de selfie stick de oversteek filmen en aan de hand van de gids staken zij redelijk vlot de rivier over.
Jackie kwam terug om mij te halen, dit ging een stuk moeizamer, mede ook omdat ik met de stick real time verslag deed van mijn overtocht. Halverwege trok ik de slipper wederom kapot onder een steen en besloot deze dan maar in de hand mee te nemen. Zonder verdere kleerscheuren of waterschade haalde ook ik de overkant.
Het laatste stuk na de rivier was een klim richting hotel. Als Frodo Balings op de Doemberg kwam ik puffend boven. We kwamen, vanuit de rijstvelden, pal voor ons hotel op de openbare weg aan, dankzij onze gids. Dankbaar gaven we hem zijn welverdiende fooi en namen afscheid. Nu ik erover nadenk hebben wij Jackie niet dezelfde weg terug zien nemen. Waarschijnlijk heeft hij junior gebeld en is die hem op de scooter op wezen halen. Om te zorgen dat ik mijn slipper avontuur niet snel zou vergeten werd ik later in onze vakantie - waarschijnlijk door de Hindu god Krishna (op zijn beurt weer een verschijning van de god Vishnu), die wel van plagen houdt - meerdere keren geconfronteerd met de Maleisische teenslipper keten FIPPER.
Ondertussen zitten wij weer thuis na een lange terugreis van 26 uur via Jakarta en Singapore en kijken dankbaar terug op een onvergetelijke vakantie in een prachtig land! Toen we over Iran en Irak vlogen en Syrië ook in beeld kwam op het overzichtsscherm in het vliegtuig dacht ik nog even na hoe vreemd dat eigenlijk is, dat je over alle ellende heen vliegt naar de andere kant van de wereld. Naar een land waar religie ook intens beleefd wordt. Op Bali overwegend hindoeïstisch maar op Lombok met 80% moslims, die daar naast hindoeïstische en christelijke minderheidsgroepen op dit moment goed met elkaar omgaan. Ik weet wel dat dit ook wel eens anders is geweest in het verleden en dat het zo weer mis kan gaan maar wij hebben overal ervaren dat men daar vaak een stuk respectvoller met elkaar omgaat dan wij hier in het westen doen. Het zijn niet mijn wijze woorden maar ik sluit af met een mooie oosterse wijsheid: ‘Een boom die valt, maakt meer lawaai dan een bos dat groeit.’ Er zijn nog zoveel mooie bossen op deze wereld om doorheen te lopen…
Met dank aan Elis die mij al meer dan 25 jaar overal mee naar toe sleept en uit mijn comfort zone haalt
