Moeder, ik heb een vlek!?

Categorie: Blog Gepubliceerd: donderdag 27 oktober 2022

Einde van het jaar, 2021 een bizar jaar, voor iedereen. 2021 had voor mij nog extra 2 inktzwarte maanden in september / oktober in petto.

Kort verhaal: moedervlek → melanoom → operatie → PET scan → alles OK.

Lang verhaal (uit mijn toenmalige 'notities') :

Ik was al een paar keer door Elisabeth, mijn vrouw, gewezen op een moedervlek op mijn buik die volgens haar flink verkleurd was. Meestal mompelde ik wat en ging over tot de orde van de dag. De moedervlek zat ook niet echt in mijn gezichtsveld, net iets onder mijn rechter cup 'triple A' en als je niet de echte Magic Mike XXL bent, dan bewonder je jezelf ook niet dagelijks uitgebreid in de spiegel. Net voor onze zomervakantie gaf ik eindelijk toe om een afspraak bij de huisarts te maken in de laatste vakantieweek, als we weer terug waren. Expres niet 'net voor de vakantie' omdat ik bang was dat ik met ' een half woord slecht nieuws'  3 vakantie weken in mijn piepzak zou zitten.

1 afspraak bij een 'stagiaire' in de huisartspraktijk verder, waarbij de moedervlek werd beoordeeld, werd ik weer doorverwezen naar mijn echte huisarts om de vlek weg te laten halen op vrijdag 10 september. De bezorgde blik van dr. Oteman en doorverwijzing naar de chirurg gaven mij al een 'licht ongemakkelijk gevoel'. Op vrijdag 17 september melde ik mij met de vlek op de afdeling 'kleine verrichtingen' waar deze door een chirurg werd weggesneden. De chirurg gaf aan voor de zekerheid 1 cm rondom de vlek extra te hebben verwijderd, 'voor het geval dat'. Dinsdag 28 september had ik een afspraak voor de uitslag en om de hechtingen te laten verwijderen.

Ik voelde me verder top fit, ik ging al meer dan een half jaar dagelijks op de fiets naar het werk in Gorinchem of zat in de kajak en voelde me door het vele sporten nog fitter dan toen ik 23 of 33 was. Ik ging er verder dat als het niet goed zou zijn ze wel zouden bellen en had tegen Elisabeth gezegd dat ik wel alleen zou gaan. Totaal onvoorbereid op slecht nieuws passeerde ik in de gang van het ziekenhuis alle 'zieke mensen' met stevige tred, lachte lief naar de vrouwelijke chirurg toen ze met binnenliet in haar kamertje en hoorde haar vervolgens zeggen 'helaas heb ik minder goed nieuws voor u meneer van den Dool' en echode het woord 'melanoom' een seconde of 5 na in mijn hoofd.

Ze vertelde me dat de vlek een melanoom van 0.9 mm was. Een melanoom heeft gradaties en dit was vrij dun volgens haar. Was hij 0.8 mm geweest dan was er niets aan de hand maar met 0.9 mm adviseren ze om preventief een vloeistof in te laten spuiten om te kijken , als er toch uitzaaiingen zijn geweest, in welke klier dat dan zou zijn. Door het inspuiten van de vloeistof sporen ze deze zgn. schildwachtklier op en halen deze weg voor onderzoek. Hiervoor moest ik naar de dag opname, de ingreep zou plaats vinden onder volledige narcose. Ze strooide verder met cijfers, 95% van de gevallen was goed, 5% fout. Flabbergasted hoorde ik verder haar verhaal aan, knikte op de vraag of ik alles begrepen had en liep onder haar begeleiding terug naar de balie de vervolgafspraak.

Terug in de parkeergarage liet ik me in de stoel zakken en werd ik me bewust van de ernst van de situatie en dacht aan het verschil tussen 'de Mike' die de parkeergarage in had gereden t.o.v. degene die er uit zou rijden.

Van 'niets' naar 'iets'..

Geen moment heb ik me laten verleiden om op Google op zoek te gaan naar meer informatie met het risico om nog meer in paniek te raken van alles wat er over dit onderwerp te vinden is maar de daarop volgende dagen gingen mijn gedachten en fantasieën ongeremd los. Als een boerenkar die je van de top van de hoogste berg een zet richting dal geeft denderde mijn kronkels het ravijn in met bruut geweld.
95% / 5%? De gedachte kwam bij me op dat als je 1 kogel in 1 van de 20 kamers van de cilinder van een revolver doet en deze tegen je hoofd zet om de trekker over te halen het zweet je toch aardig uitbreekt.
Zo bijgelovig als een piraat die fluiten aan boord zag als een voorteken voor storm (https://www.modernmyths.nl/zeemanslegendes/) zocht ik naar voortekenen die mij uit zouden wijzen of dit avontuur goed of slecht zou eindigen.

Op de fiets naar Gorinchem moest ik eerder bij de volgende hectometerpaal zijn als de mijn achterop komende auto waarvan de lichten zijn komst al verraden. Verloor ik deze 'strijd' dan was dat een zeer slecht teken. Zo ook voor de muziek op mijn koptelefoon, haalde ik de volgende boom voordat het refrein was ingezet dan was dat goed en kon ik op voor de volgende 'challenge'. Was dat niet het geval dan bracht me dat nog verder in de put.

Zelfs op de pont kon ik binnen tienden van seconden mij binden aan 'niet te winnen weddenschappen' waarbij ik op mijn overdreven 'goedenavond' aan de kaartjes knipper een goedenavond terug moest hebben en mij dan, als ik een 'HOI' terugkreeg, het besef deed toenemen dat mijn dagen geteld waren :(

En dan de poes!? Opeens begreep ik waarom onze zwarte poes Raven zo graag 's avonds met mij wilde kroelen terwijl Elisabeth de veel betere persoon / grotere dierenvriend op deze aarde is. De poes wist meer, ze was zich bewust van mijn reeds lang aanwezig onderliggend lijden en het was puur uit medelijden dat ze mij 's avonds opzocht om zich barmhartig tegen mij aan te schuren!

Opeens was ik ook een meester in het luisteren naar mijn lichaam. Frequent hoorde ik nare geluiden of voelde pijntjes  in buik en borst die niets anders konden betekenen dan een bevestiging van de slechte staat waarin mijn lichaam zich bevond. Waarom had ik toch steeds die kriebel hoest? Ik bespioneerde mijn collega's om te kijken hoe vaak zij hoestten of hun keel moesten schrapen. Toch aanzienlijk minder dan de hoest aandrang die ik ervaarde, dit kon niet goed zijn..
De hele 'aanloop', tot de ingreep op donderdag, stond ik in een soort 'pauze stand'. Niets was belangrijk, niets kon me boeien. Waarom zou ik nadenken over 'dit of dat' terwijl mijn kaarten al geschud waren? Een latente angst voor 'wat komen zou' klonk als een melodie in de achterkant van mijn hoofd.

Donderdagochtend 7 oktober had ik de wekker gezet om 5.15 voor 2 valeriaan tabletjes omdat ik vanaf half 6 niets meer mocht eten. De wekker klonk zoals als een schorre kraai in de middeleeuwen geklonken moet hebben in de vroege uren, bij het wekken van een veroordeelde, voordat deze zijn gang naar het marktplein maakt om zijn hoofd als volksvermaak in een mandje te laten rollen net als nu een bal in een vol stadion over de doellijn rolt. Hoezeer ik ook tegen deze dag had opgezien, ik was blij dat deze horde daar was zodat ik hem kon nemen… Redelijk rustig reed ik zelf richting Gouda en we meldden ons bij de receptie van de hoofdingang. Ik loop even met u mee gaf de vriendelijke hostess aan. Ik kon het niet laten om te 'grappen' dat dat was om te voorkomen dat ik er vandoor zou gaan. Toch had ik dat gevoel wel, dat ik in de molen gestapt was waar voorlopig geen weg meer uit zou zijn.

Toen ik, nog geen uur later 6 injecties met een radioactief blauw 'goedje' kreeg rondom de gehechte wond van de verwijderde moedervlek om de schildwacht klier op te sporen en ik doodstil in zoemende Siemens zonnebank lag die om de paar minuten foto's maakte werd dat gevoel sterker en sterker en ik voelde me slechter en slechter. Ik hield me vast aan de rust die Elisabeth uitstraalde en de positieve punten. Op mijn vraag of er soms ook meerdere klieren werden gevonden werd bevestigend geantwoord. Bij mij bleek het gelukkig maar 1 klier te zijn. Ook zou er sprake kunnen zijn dat een klier in de liesstreek ook in verbinding zou staan en dus verwijderd zou moeten worden. De scans wezen uit dat dit gelukkig niet het geval was.

Om 12.30 werd ik opgehaald voor de OK. Na voor de 4e keer naam en geboortedatum te hebben opgezegd werd er bevestigend geknikt en mij verteld dat er een klier in de lies zou worden weggehaald. Pardon zei ik? Dat moet de oksel zijn. Het bleek een miscommunicatie c.q. verkeerde interpretatie van de op het formulier vermelde codes. Ik gaf aan dat dit me niet echt hielp en voelde me op dat moment erg 'klein'. Zeker toen een wat minder ervaren kracht 2x mis prikte in mijn hand bij het plaatsen van het infuus. Dat terwijl ik aderen heb die een Dracula op leeftijd al kan vinden zonder bij de Transsylvanische Hans Anders langs te zijn geweest voor een leesbril.

In de OK ging alles redelijk snel, de vrouwelijke arts was nuchter, to the point en haalde een hoop kou uit de lucht. En dat op een operatiekamer waar het standaard 17 graden is… Voor ik het wist had ik een kapje met zuurstof op en voelde de slaap als een deken over me heen komen. Opgelucht dat 'dit' achter de rug was kwam ik enige tijd later bij op de uitslaapkamer en kreeg het gebruikelijke ijsje om de misselijkheid te voorkomen en wat bij te komen. De arts kwam later nog even vertellen dat de operatie goed was gegaan, de (juiste) klier (op de juiste plaats) was verwijderd en op vrijdag 15 oktober zou ik de uitslag krijgen. Nog een hele spannende ruime week te gaan dus..

Vrijdag 15 oktober om 10.30 namen we (nu samen) plaats in hetzelfde kamertje als waar ik de vorige keer te horen had gekregen dat de moedervlek kwaadaardig bleek. Met gebalde vuisten luisterde ik naar de voetstappen in de gang en hoorde de arts binnenkomen. Hoe het met me ging? Op van de zenuwen gaf ik aan. Dat snap ik zei ze waarop ze in 1 adem vervolgde 'helaas heb ik ook minder goed nieuws, in de klier hebben we een kleine uitzaaiing geconstateerd van 0.1 mm'. Als een bokser die een rechtse directe krijgt zakte in terug in de stoel met mijn hoofd in mijn handen.

Er was een PET scan noodzakelijk en ik zou besproken worden in het groot overleg met de oncologen van Leiden. Oncoloog, het klonk als iets uit een Harry Potter film… Ik kon alleen maar janken en voelde me het slachtoffer van een boze toverspreuk. Eerst was de moedervlek 0.1 mm te dik, 0.8 was niets 0.9 was 'behandelen' en nu had ik een minuscule uitzaaiing van 0.1 mm. Vanaf dat moment heb ik de woorden 'komt goed' even niet meer uit mijn strot kunnen krijgen. De PET scan zou volgens de arts al op een maandag 18  of dinsdag 19 oktober plaats kunnen vinden.

Tot onze teleurstelling kregen we 20 minuten later een afspraak zwart op wit voor donderdag 28 oktober?! Na flink tegenstribbelen ging de arts weer in conclaaf met de planning om te kijken of de afspraak naar voren gehaald kon worden, we werden later gebeld door het ziekenhuis dat de afspraak naar vrijdag 22 oktober verzet kon worden. Iets beter maar nog steeds zat er dan weer een weekend tussen scan en uitslag…

En dan komt je op een vrijdagmiddag verslagen thuis, moet het slechte nieuws gedeeld worden met de jongens en is er vervolgens geen persoon of instantie meer bereikbaar. Het weekend was een hel, leven op de pauze stand, niets was belangrijk en alle doem scenario's passeerden mijn netvlies.

Mijn dwangmatig gedrag werd gekker en gekker. Het halen van een ANWB bord op de fiets voordat ik ingehaald werd door een 'voertuig' werd aangevuld met het halen van de spoorwegovergang, op de laatste meters was ik vastberaden om bij aanvang van knipperlichten en belsignalen extra gas te geven en kwam al los van het zadel.  Het ging zelfs zover dat ik 'leven of dood' liet afhangen van het feit of de visser die ik vanuit mijn kajak spotte terug zou zwaaien op de Lek. Als een wezenloze zwaaide ik enthousiast naar de man maar deze was zo druk met het binnen hengelen van zijn vangst dat het loslaten van de hengel om terug te zwaaien wel het laatste was wat hij in zijn hoofd zou halen.. Ik bleef nog 2 minuten als een dolle doorzwaaien maar zonder resultaat. Lul riep ik binnensmonds richting de visser, zonder geluid want ook in doodsangst blijf ik aardig, politiek correct en een watje.  Mijn stemming werd zwarter en zwarter..

Op maandagmorgen hield ik het niet meer en ben ik om 8 uur gaan schakelen met onze zorgverzekering van de Friesland. De afdeling wachtlijst bemiddeling zou om 9 uur starten en ze zouden kijken wat er nog mogelijk was. Om 9.45 had ik het ziekenhuis aan de lijn, of ik 'morgen' / op dinsdag de PET-scan kon doen. 'Doorweekt' door tranen kon ik er een ja natuurlijk uit krijgen. Op dat moment was thuisdokter Mike er, door alle pijntjes, kriebels en kuchjes al zo van overtuigd dat de PET-scan beslist uit zou wijzen dat er meerdere organen aangetast zouden zijn en zag ik met angst en beven tegen de scan op maar er was geen weg terug. Deze gifbeker moest helemaal leeg..

Dinsdagochtend vroeg draaiden we wederom het parkeerterrein van het groene hart ziekenhuis in Gouda op. De uithoek waar je voor zo'n scan moet zijn is een hoek waar je normaal gesproken geen weet van hebt. Breek je een arm dan komt je op radiologie maar deze hoek 'nucleaire geneeskunde' zit daar nog ver achter. Lieve mensen daar achter de receptie en in de verpleging maar 'te lief' dwingt mijn gedachten in een richting waar ik ze eigenlijk niet wil. Na eerst 45 minuten aan een infuus met wederom een radioactieve Tsjernobyl cocktail te hebben gezeten moest ik plaats nemen op een tafel die een buis in ging of de buis ging over de tafel, dat weet ik eigenlijk niet meer want ik had mijn ogen stijf dicht en was te druk met mijn ademhalingsoefeningen om niet te gaan 'hyperen'. Na een minuut of 20 werd ik door lieve verpleegkundige nummer 3 van tafel gehaald en ik ging weer de fout in door te proberen haar gelaatsuitdrukking te interpreteren. Hadden ze net met zijn drieën achter het glas de scan al bekeken en daar conclusies uit getrokken?

Was haar blik een blik van medelijden? Bij het verlaten van de ruimte zei ze 'het beste ermee'. Wat moest ik daar nou weer mee vroeg ik me af?! 'Het beste ermee' dat kon niet veel goeds betekenen. Ermee? Waarmee?  Snel dook ik met een sprint achter een oude man de draaideuren in want ik mocht die draaideur niet missen. Dikke foute boel anders….

Ondertussen had ik via de dokter oxazepam weten te bemachtigen om zo de tijd tot de uitslag vrijdagochtend door te komen.

Donkere en diepzinnige gedachten zaten het klokje rond in het hoofd. Wat voor footprint laat ik achter op deze wereld? Verder dan wat remixen op YouYube en wat ander online gepruts kwam ik niet. Nee, ik kon daar niet echt een mooi en positief verhaal bij verzinnen. Wel realiseerde ik me opeens dat ik nog enige mappen op de computer moest verwijderen 'voor het geval dat'..  Zoiets als wat ik wel eens heb bij het schoonmaken van ons huis vlak voor vertrek naar de vakantie bestemming per vliegtuig, met de gedachte dat, als men dan je huis moet leeghalen omdat de hele familie is neergestort, men niet denkt 'wat een smeerboel hier, wat waren het eigenlijk een stel viezerikken'.

Donderdagavond wilde ik het weten; 'wist Raven, onze zwarte kat, meer van mijn lot en was dat de reden dat ze 's avonds troostend bij mij kwam liggen'. We namen de proef op de som en Elisabeth nam voor 1 keer aan mijn kant van het bed plaats. De poes vond het prima en ging lekker tegen haar aan liggen. Dat stelde mij enigszins gerust ik had zo nog een tiental redenen over om overtuigd te zijn van het onheil wat ik die vrijdagmorgen over me uitgestort zou krijgen.

Vrijdagochtend 10.20 hadden wij de afspraak met de arts over de uitslag van de PET-scan. De spanning in mijn lijf klom naar deze apotheose toe en hoewel het scenario zich in mijn hoofd al honderd keer had afgespeeld wist ik niet hoe ik dit zou moeten volbrengen. De gedachte om weer in dat kleine kamertje te moeten wachten op de arts voordat de woorden 'helaas of het spijt me' zouden echoën sneed door mijn ziel heen. Gelukkig wist dokter van Beurden wat voor zenuwpees vlees ze in de kuip had want toen we werden opgehaald door een assistente stond ze al bij de ingang van de deur te wachten en toverde een brede glimlach tevoorschijn. 'Goed nieuws, de scan was schoon!'.

Ik weet niet of iedereen bekend is met 'a Christmas carol' maar na dit goede nieuws voelde ik me als Scrooge die, na bezocht te zijn door 3 geesten, tot de ontdekking komt dat hij nog een tijdje langer mag blijven leven. Ik viel de dokter in haar armen en dansend liep ik even later door het ziekenhuis.

 

Ik moest even denken aan dat nummer van Acda en de Munnik - Het regent zonnestralen. Toen ik snel daarop dacht dat Patricia Paay dit ook ooit gezongen heeft wist ik dat de humor ook weer terug was!

Nu, een paar maanden later, voelt de emotie uit de alinea's hiervoor vreemd aan. Ik had mij voorgenomen om dingen 'anders' te doen, werk was maar werk en ik zou meer gaan genieten. Na een weekend Zeeland om de goede uitslag te vieren ben ik op een dinsdag weer begonnen om vervolgens tot aan oudejaarsdag werkweken van 50 a 60 uur te maken omdat er diverse IT projecten lopen. In januari weer wat afspraken in het ziekenhuis en om de 6 maanden een nieuwe PET scan, we gaan het zien.

De euforie is er nog steeds maar natuurlijk minder sterk als de eerste dagen. De dankbaarheid voor hoe e.e.a. is gelopen probeer ik wel steeds weer naar voren te halen hoewel een mens ook zomaar weer terugschakelt van grote zorgen naar kleine ergernissen en daar dan alweer snel veel te veel energie aan besteedt. Niets menselijks is mij vreemd.

Mijn lessen:

Zo aan het eind van het jaar, met de top 2000, een 'verdwaalde' knal vuurwerk op de achtergrond en een goed glas wijn in de hand wil ik nog wel eens melodramatisch worden  ;) Drama Queen noemt Elis me regelmatig…

 

'So be it', schrijven is ook een manier van verwerken en weet dat, als je in 2022 iets vergelijkbaars voor je kiezen krijgt en je ook 'van die berg afdondert' er genoeg kansen zijn om weer op te staan…

Hits: 3029