Hip Hip Hooray - een nieuwe heup 2

Categorie: Blog Gepubliceerd: woensdag 20 november 2019

Dag 2 

De avond voor de operatie had ik me redelijk op zitten winden en gingen mijn gedachten met me op de loop wat voor zaag- en breekwerk er uitgevoerd zou moeten worden om die prothese te plaatsen. Ik moest even aan de film SAW denken:

 

Tot ik de knop omdraaide en het advies van een goede vriendin ter harte nam. ‘Alles rustig over je heen laten komen’. Vanaf dat moment ging het een stuk beter!

Ruim op tijd kwamen we aan in het Leidsche Rijn ziekenhuis. Klokslag 7 uur meldde ik me bij de opname balie. Daar, de bekende vragen: ‘Of ik een varkenshouderij heb?’. Dat denk ik soms wel als ik 1 voor 1 de deuren van de slaapkamers van de jongens open doe maar dat leek me in dit geval net zo onhandig om te melden als dat ik op het vliegveld in de rij naar security op luide toon aan mijn buurman / buurvrouw vraag “Did you pack the explosives?”.

Gelijk de eerste ‘prikactie’, bloed prikken in het lab. Dat bleek pas om half 8 open te gaan. Voor het eerst in mijn leven trok ik een wacht nummer 001 uit het apparaat. Helaas kan ik hem niet bewaren voor hergebruik bij apotheek of slager..

 

Toen naar een klein zaaltje waar meerdere mensen lagen te wachten tot ze opgehaald werden om naar de holding, waar patiënten voor en na de operatie worden vastgehouden, te brengen. Ik moest volledig uit de kleren en moest iets aantrekken wat het midden hield tussen een jurkje van willie.nl en een kookschort.

Ik wilde nog even snel naar de wc voor de operatie toen ik de verpleegkundigen, die mij op kwamen halen, hoorde mompelen. Point of no return!  Het voelt ergens vreemd dat, op het moment dat je s’ morgens voet over de drempel van een ziekenhuis zet je als het ware ‘in hechtenis wordt genomen’ en je naam op een lijst met acties vermeld staat. Je begeleiders mogen weg, saucijzenbroodje halen met koffie maar jij moet in je mooie schortje wachten op de pijnen en ongemakken die komen gaan en mag pas na enkele dagen het ziekenhuis verlaten als je ontslagen wordt.  Als je pech hebt tocht de wind door je klokkenspel en speelt 'o sole mio'...

Ik vroeg of mijn trouwring ook af moest. Ja, alles af zei de verpleegkundige streng. Kettingen, ringen, piercings. Ik bracht mijn handen naar onderen om mijn rokje op te tillen, de verpleegkundige keek 'verrast' ;)

Op de holding werd ik geholpen door een verschrikkelijk vriendelijke donkere man hij bracht het infuus in. Snel berekende ik de kansen dat hij mijn blog van gisteren had gelezen over het Durex onderzoek en aanstoot had genomen van wat ik geschreven had over de Ghanese man met slappe benen. Hij bleef echter heel aardig en het infuus ging er soepel in. Het lijkt wel of de naalden in de loop der jaren stukken beter zijn geworden en minder ‘voelbaar’ zijn.

Overigens kon ik hier geen ‘vormen’ zien. Zowel man als vrouw zag er onzijdig uit in die blauwe overals op klompen met haarnet.  Veel relaties en ‘gerommel’ in  Grey’s Anatomy en ER maar dat zal allemaal niet op de holding zijn lijkt me. Het enige 'vlees' wat je hier ziet is een te lang genegeerde steenpuist…

In de operatiekamer aangekomen stond er een heel team klaar die zich aan mij voorstelde. Ik moest mij verplaatsen naar de smalle operatie tafel. Hoewel ik wist dat ik straks een uurtje of 2 toch in volle glorie te bewonderen was hield ik preuts bij het overstappen mijn schortje dicht.

Als laatste kwam de chirurg dr. Veen de operatiekamer binnen. Ik schudde hem de hand en zei ‘de hoofd act is ook binnen, start de show maar!’.

 

Na 2 x diep ademhalen brachten de anesthesisten mij naar dromenland. Je moet altijd aan mooie dingen denken voordat je onder narcose gaat had ik gehoord. Ik dacht aan mijn familie in NL en USA.

Het was alsof ik een paar seconden weg was geweest toen ik, weer op de holding, wakker werd. Ik had heerlijk geslapen en werd bijna euforisch wakker, het gevoel dat de operatie achter de rug was, waar ik zo tegenop had gezien, was geweldig. Ik liet het raketje wat ik kreeg goed smaken en kwam langzaam weer bij mijn positieven.

Terug op de afdeling kreeg ik na 2 uurtjes de fysio therapeute alweer naast mijn bed en ik moest gelijk met een looprek aan de gang. Dit ging eigenlijk best goed.

Dr. Veen kwam met de ‘copiloot’ waar hij de operatie mee had gedaan langs mijn bed en gaf aan dat hij best had moeten ‘werken’ bij mijn operatie omdat ik door het mountainbiken veel spieren had zitten, dat was hij normaal niet zo gewend. Dat komt natuurlijk grotendeels omdat de meeste mensen die hij moet opereren ouder dan 70 zijn. Ik vroeg hem naar het risico van een heupluxatie (uit de kom schieten van de heup kop). Hij gaf aan dat dat risico niet zo groot is, zeker in mijn situatie. Gekscherend zei hij tegen zijn collega: ‘deze meneer moet echt met 30 bier van de trap vallen om de heup uit de kom te krijgen’. #DatZijnBerichten

Ondertussen had ik gezelschap gekregen op de afdeling. 3 oudere dames, vaak in diepe slaap. Mijn directe overbuurvrouw lag niet echt discreet verpakt en had haar benen / deken wat omhoog. Ik durfde niet te kijken, bang dat ik een 'ontplofte mol' zou ontwaren in het donker. Snel bracht ik mijn blik weer naar mijn telefoon. Druk met de notities die door mijn hoofd schoten voor mijn blog. Staat wel interessant, notities voor een blog. Heeft u blog veel lezers?  Mwaah voornamelijk wat facebook vrienden, familie, mensen waar ik me aan opgedrongen heb. Ook mensen op afstand, bekenden van school, werk en sport reizen door mijn leven mee middels facebook. Gek eigenlijk, vroeger kwam je in het bejaardenhuis en zag je na jaren 'Els' weer en wist je niet meer van Els dat Els vroeger altijd  aan je knikkers zat. Nu komen we later in het bejaardenhuis en zien we 'een Els' en weten we dat ze in de zomer in Dronten op de camping stond, 4 honden heeft gehad waarvan de eerste is aangereden en op woensdag altijd uien hachee at en 'dientengevolge' de bokavond van Cor en Els altijd verschoof naar de donderdag.

’s Middags had ik toch veel te gek gedaan. Met het looprek maakte ik de gang onveilig en filkkerde bijna om toen ik een selfie wilde maken en iets te schuin op het looprek leunde. ’s Avonds betaalde ik de prijs. Ik kon mijn ogen amper open houden bij het bezoek van mijn goede vriend Huib en heb even flink overgegeven later op de avond. Daarna maakte ik toch gelijk weer, zo fris als een hoentje, mijn meters door de gang met het looprek.

Later in de avond moest ik plassen, dit schijnt wel een dingetje te zijn na een narcose. Omdat ze om de paar uur met een apparaat de inhoud van de blaas kwamen meten en deze toch binnen afzienbare tijd na de operatie leeg moest zijn deed ik mijn uiterste best. Zou het niet lukken dan zouden ze met een katheter aan de gang gaan. Ik had natuurlijk geen zin in dat ‘gezeik’. Het koste me met ‘standje Gardena’ flink wat tijd om de vele appelsappen en koffies te lozen. ‘Men’ wat een gedoe. Toch was ik druppelsgewijs geslaagd in mijn opdracht. De bladder control gaf goede cijfers aan!

Om een uur of 3 's nachts lag ik te luisteren naar de avonturen in kamer 4 aan de andere kant van de hal. De hele avond had ik al iemand hard horen rochelen en tis dat ik wist dat dit niet echt een afdeling was waar terminale patiënten liggen anders had ik het idee gehad dat hij onderweg was naar ‘gene zijde’ (waar je overigens ook prima vakantie kan vieren, kijk maar op Vakantie aan gene zijde) . Vervolgens kwam de nachtzuster met een po stoel naar kamer 4. Na 15 minuten kwam ze weer terug. ‘Is het gelukt? Zo te ruiken wel. Ach iedereen stinkt zei ze’. Kijk, dat vind ik nou generaliserend!!
Terwijl ik min of meer lag te wachten tot de 'odeur' zachtjes mijn neusvleugels zou toucheren nam de plas drang weer toe.

 Na een aantal keren uitstel besloot ik toch te gaan. Zo’n looprek geeft natuurlijk een hoop herrie en ik was bang om mijn buurvrouw, die al 4x had overgegeven en nu lag te slapen, wakker te maken. ‘Mollie’ tegenover me lag ook lekker te ronken. Voorzichtig begon ik om half 4 aan mijn looprek tocht waarbij ik deze steeds zacht op de grond liet landen. Het schoot door mijn hoofd, toen ik even op mijn looprek leunde, wat nu de kansen nu waren op een amoureus avontuur waarbij ik met de nachtzuster in de linnenkast zou belanden. Ze kwam net uit de kamer waar de rochelaar nog op de po stoel zat en leek me niet in de stemming.

Dankbaar aan onze lieve heer dat ik in een lijf zit waarbij operaties beperkt blijven lag ik vervolgens nog een tijdje naar het plafond te kijken. Denkend aan mensen die veel gekkere dingen hebben en dan echt niet in de stemming zijn om om 4:15 aan notities voor 1 of andere onzin blog te werken.

Een ervaring rijker. Zo’n operatie als ik heb gehad is prima te doen, ik had me daar niet echt druk over hoeven te maken. Wij moeten zuinig zijn op onze zorg. Ze doen fantastisch werk, tijd dat dat beloond wordt. Antonius Leidsche Rijn bedankt!

Rustaagh aan doen nu en thuis verder revalideren.

Hits: 3245