De vliegangst voorbij AKA 'I wanna fly high with you baby, on cloud 9!'

Categorie: Blog Gepubliceerd: donderdag 11 april 2019

Vroeger had ik er weken wakker van gelegen. De gedachte alleen al, om met zijn allen plaats te nemen in die metalen doodskist, deed mij het angstzweet uitbreken. Nee, zonder een dosering pillen die Herman Brood ‘in zijn goeie tijd’ had doen bezwijken stapte ik zo’n ding niet in. Nadeel was dat mijn wederhelft een wereldreiziger was en mij de halve aardbol over sleepte en ik moest er daarom regelmatig aan geloven... Ik was een meester in het lezen van gedachten van de stewardessen. Ah haar blik verraadde mij dat die laatste luchtzak wel heel uitzonderlijk was. En dat harde ‘knarsende’ geluid kon niets anders zijn dan een vleugel die afbrak.. Had ze daar de piloot aan de telefoon die doorgaf dat iedereen ‘crash positions’ in moest nemen? Zie je wel!!
Totdat ik bij 1 van de eerste bezoeken aan Bruynzeel Polen dankzij mijn zeer nuchtere collega Patrick het besef kreeg dat al die vliegangst geen doel dient en dat je toch, het voor jouw uitgestippelde lot, niet kan veranderen. Na een keer of 2 met hem in Polen te zijn geweest was ik voorgoed / voorlopig van mijn vliegangst genezen. Autistisch als ik ben gaf de combinatie vliegen vanaf Eindhoven met Wizzair mij het onoverwinnelijke ‘don’t worry bout a thing cause every little thing is gonna be allright’ gevoel.

Zo stond ik afgelopen zondag voor de zoveelste keer op Eindhoven airport. Ondanks dat ik priority boarding had stond ik 1 uur en 15 minuten voor boarden al voor het hekje. Ja ik reis priority. Omdat je tegenwoordig, als je al zwaar geschapen bent, een upgrade op je normale ticket aan moet schaffen om de boel mee te krijgen. Zo werd een oude Poolse vrouw in de rij naast mij verzocht om te controleren of de afmeting van haar koffer wel toegestaan was voor een ‘gewoon’ ticket. Ze probeerde uit alle macht haar koffer in het daarvoor bestemde controle rek te duwen. Probeer maar eens een koffer van 55 cm hoog in een rek van 40 cm te duwen. Ze deed haar uiterste best. Het feit dat het een hard case / plastic koffer was hielp niet mee. Haar werd verzocht om de rij te verlaten en haar koffer in te gaan checken…

Ik was even later met een euforisch gevoel ‘ik heb geen vliegangst, I’m cool, I rule’ geruisloos aan het meeblèren. met een nummer die me in mijn ‘vliegangst periode’ ook nog wel had gekalmeerd, luister maar:http://bit.ly/2D2XhAj

Mensen kijken op een vliegveld is leuk. Er kwam een groepje orthodox joodse mannen met lange pijpenkrullen voor hun oren. Waar komen die lange pijpenkrullen toch vandaan bedacht ik me?



U mag de zijkanten van uw hoofd niet afscheren en de randen van uw baard mag u niet weghalen.

– Leviticus 19:27.

Er zijn een aantal verklaringen hiervoor blijkt:
De pijpenkrullen werden gebruikt als onderscheid tussen de joden en de afgodendienaars uit die tijd, die juist het haar aan de zijkant van hun hoofd afschoren. Een andere verklaring is dat de pijpjes een lichamelijk teken zijn waarmee een jood zich kan identificeren, net zoals bijvoorbeeld de besnijdenis.

Het had me dan inderdaad wel weer wat vreemd geleken als het groepje joodse mannen met hoge hoed en bungelend klokkenspel door vertrekhal A aan was komen lopen. Dan liever die pijpenkrullen 😉

Omdat ik, als jongen uit de polder, niets gewend ben kon ik mijn ogen er niet van afhouden. 1 van de pijpenkrullers gaf mij ‘the angry eye’. Oei een ‘Joodse vervloeking’ moest ik nu, vlak voor vertrek, niet op gaan zoeken.. Gelukkig namen ze in mijn rij plaats, gaat helemaal goedkomen dacht ik..
Toen eindelijk het ‘boarding’ lampje ging knipperen kon ik een minzaam lachje niet onderdrukken. Die onnozel meute zonder priority is straks nog aan het boarden terwijl ik al over Berlijn heen vlieg haha..

Aangekomen in het vliegtuig nam ik plaats en bedacht met bij het vastmaken van mijn riem dat mijn ‘floating device’ niet onder maar boven de stoel zat, net boven mijn spijkerbroek. Shit, had ik net maar geen 2 suiker in mijn koffie gedaan op het vliegveld. Als een wilde trok in aan de riem die maar niet langer leek te worden. Aan de blik van mijn buurman zag ik dat ik aan zijn riem zat te trekken.

We stonden nog even stil voor vertrek en ik keek om me heen.  Er zaten toch nog wel wat mensen ‘witjes te wezen’. Nergens voor nodig dacht ik en schroefde tijdens take off het volume van mijn muziek op en zat ietwat overdreven met hoofd en schouders op de muziek mijn vliegangst vrije succes te vieren.

In de rijen voor mij hadden ze een groepje, wat oudere vrouwen losgelaten. Ik kon al snel de leidster spotten met het hoogste Brabantse woord die alles ‘kei leuk’ vond. 1 van de vrouwen; Alie was ofwel net gescheiden of haar man was haar ‘ontvallen’ maar ze zouden Alie wel ff op sleeptouw nemen. Volgens de Brabantse Akela zou het niet 'kei lang' duren of ze zouden met zijn allen ‘daar moet een piemel in’ gaan zingen. Als ik zo naar Alie keek dan zou het in ieder geval geen ‘kei harde’ piemel zijn… 

Bij het geven van de safety instructions zou ik toch zweren dat die leuke stewardess mij extra lang in de ogen keek. Mijn gedachten gingen met mij op de loop en bij het voordoen van het opzetten van het mondkapje dacht ik toch echt te zien dat zij met hand en mond het gebaar deed waar Kim Holland groot mee is geworden. Toen ze even later met de drankjes aankwam door het gangpad sloeg ik, in een poging mijn trouwring te verduisteren, nonchalant mijn hand in mijn haardos op mijn achterhoofd.  Die ouwe Poolse taart in de rij voor mij was echter zo lang bezig met haar bestelling dat mijn achteloze ‘pose’ er toch enigszins verkrampt uit begon te zien. Het leek er ondertussen meer op of ik de luizenmoeder vroeger op school gemist had met die vingers in mijn haren. Toen ze even niet keek zwaaide ik mijn rechterarm weer naar  beneden en ‘begroef’ hem in mijn linkerhand. De orthodoxe Jood knikte goedkeurend naar mijn gebedshouding. Mijn nerveuze buurvrouw rechts dacht dat ik met een schietgebed bezig was en werd zo mogelijk nog witter. Misschien had ik de spanning wat kunnen breken door te zeggen dat het ‘trillen’ van het vliegtuig niets voorstelde en dat ‘haar vriend’ in het nachtkastje harder trilde maar ik kon daar geen Poolse vertaling voor vinden. Een paar minuten later rook ik nog eens aan 1 van de 7 luchtjes die ik zojuist in de tax-free shop op beide polsen had gespoten en probeerde de Davidoff te ontwaren. ‘Vol’ trok ik de scheet van mijn Poolse achterbuurman mijn neusvleugels in. Het was maar goed dat ik in de gordels zat!

Gelukkig kwamen ze even later langs met een geweldige aanbieding in luchtjes die ik natuurlijk niet af kon slaan.

De vluchten van Eindhoven naar Katowice zijn kort, even later werd de landing al ingezet en al tijdens het taxiën stond ik in het gangpad aan mijn koffer te rukken om zo een voorsprong van 15 minuten op te bouwen t.o.v. degene die nog in hun stoel zaten en mij met jaloerse blikken aan zaten te kijken..  Tijdens het naar voren schuifelen oefende ik nog snel een paar Poolse woorden. Waarom heb ik die onweerstaanbare drang om indruk te maken op de ‘locals’ door hun taal proberen te spreken? Dat ‘snel willen scoren’ door een paar zinnetjes uit ‘wijs op reis’  op te dreunen? Waarom schrijf ik dit soort stukjes? Wollige e-mails? Flap ik er dingen uit in vergaderingen terwijl ik eigenlijk heel introvert en verlegen ben en bij het klikken op ‘send’ of het ‘echoën’ van mijn stem alweer twijfel? Niet van mijn voornemen af te houden, als lemmingen onderweg naar de afgrond, passeerde ik als een autistische, nymfomane narcist de steward en riep hem, na hem bedankt te hebben, ‘een fijne dag’ toe in het Pools. Gezien zijn onwennige blik - en omdat ik later constateerde dat ik op 2 plekken de fout in was gegaan bij het korte zinnetje - had ik er iets in de trant van ‘Een kleine zak vandaag?’ van gemaakt. Snel liep ik de vliegtuigtrap af naar de aankomsthal.  

In vlotte draf liep ik naar de Hertz autoverhuur balie terwijl ik in mijn telefoon notities keek met welke prachtige Poolse openingszin ik deze keer het gesprek zou starten. Het feit dat ik gelijk aan de beurt was bevestigde mijn strategie van een gangpad stoel en ik nam me voor de volgende keer te gaan staan voordat de landing zou worden ingezet!

De huurauto was verder vlot geregeld ware het niet dat ik, om aan te geven dat ik toch echt wel een ‘regular’ was hier op Katowice airport, op mijn achteloos (Engels) uitgesproken; ‘third exit, gate one to leave the parking lot ah, de exit en de gate weer had verwisseld en de Hertz medewerker mij als beginner alles van A tot Z uit ging leggen..

Omdat de Poolse wegen soms slecht zijn en je met 100 km per uur door de Poolse bossen in de ‘middle of nowhere’ nog wel eens een kuil, hert of slecht verlichte aangeschoten opa op fiets tegen kan komen had ik ‘full coverage’ geregeld bij het boeken. Zeker gezien de sneeuw avonturen in 2017…  Waarom ik dan toch altijd meen de huurauto van 20 kanten te moeten fotograferen om te bewijzen dat de mij toegewezen schade al  bestond bij het ophalen van de auto is mij nu even niet duidelijk. Binnenkort moet ik mijn derde externe harde schijf aan gaan schaffen omdat, tussen alle familie foto’s, honderden van dit soort afbeeldingen in iedere jaargang foto’s als thumbnail naar boven komen..

De terugreis van Katowice naar Eindhoven was een ‘walk in the park’. Ik moest alleen bij de security check wachten op Johny Walker Smirnoff  uit Polen die dacht 5 flessen sterke drank in zijn koffertje mee te kunnen nemen. Omdat ik mijn riem al had afgedaan moest ik uitkijken dat mijn broek niet op mijn enkels viel. Met plakkerige handen, omdat ik ook altijd meen 3x onder het hotelbed te moeten kijken en voelen of er niets onder gevallen is. Voor je het weet denk je je knoop van je jasje te vinden en zit je met je vingers in een pessarium.

Gelijk maar wat extra luchtjes getest in de tax-free om weer wat op te frissen.. Ok maar verder was deze trip prima. Misschien dat mijn gesprekje met die leuke Poolse serveerster, die heel erg op Lydia, dochter van Alpha uit de Walking Dead (seizoen 9) leek, wat stroef liep maar dat zegt meer over de slechte beheersing van de Engelse taal van die Polen. You look like that girl from the Walking Dead riep ik, Lydia, nice girl, Alpha’s daughter. Ieder volgend woord kwam steeds meer hakkelend uit mijn mond, mijzelf afvragend wat ik hier nu eigenlijk aan het zeggen was? ‘Girl from Walking Dead’ was denk ik het enige wat ‘binnen kwam’ en dat kon ze niet echt waarderen geloof ik..

Tsja die Polen zijn pas in seizoen 6 bedacht ik me later, halverwege de lange rij voor de loopbrug naar de aankomsthal. Als de stewardess mij niet weer terug in mijn stoel had gedirigeerd toen ik bij touchdown mijn koffer wilde pakken had ik nu al op de A2 gereden ☹.

Mmm, volgende trip eens kijken wat ‘Mile high club’ in het Pools is..

 

Hits: 3648