Een Gigi bijzetten - deel 1
Net terug uit Bali waar ik (voor het eerst) alle leuke belevenissen in mijn notitieblokje zette om ze jaren later nog een keer te kunnen beleven. Een Gigi bijzetten was eigenlijk mijn eerste reisblog op social media.
Elis en ik hadden op Bali in Sidemen het plan opgevat om 2 fietsen te huren. Het hotel had 2 mooie moutain bikes voor ons klaar staan voor slechts 90.000 RP per dag. Bewapend met (action) camera’s en rugzak zwaaide ik mijn been over de stang van de fiets. Zowel fiets als lichaam piepte en kraakte, dat was geen goed voorteken in dit gelovige Hindu land! Misschien had ik vanmorgen te weinig geofferd aan de Goden?!
Omdat iedereen hier links rijdt doken wij als ‘spookrijders’ het Balinese verkeer in. Ware het niet dat hun Goden ‘woede’ niet waarderen dan hadden wij menig opgestoken middelvinger kunnen aanschouwen. De eerste seconden moesten wij de ons tegemoetkomende scooters en busjes zien te ontwijken. Iedereen van 10(!) tot 100 rijdt hier op een scooter, baby’s worden door de moeder tussenin in de lucht gehouden of staan op de trede van de scooter tussen de benen van vader of moeder in. Om de 5 seconden wordt er getoeterd, beter een keer teveel dan te weinig van je laten horen is het credo. Het gevolg is na een paar minuten op de fiets dat je de toeters al niet meer hoort.
Na de eerste 100 meter te hebben zitten ‘klooien’ met de 50 versnellingen kregen we de smaak te pakken en kwam ik in cadans.
Wij trokken zoveel bekijks op de fiets met 50KG bepakking, camera’s en flitsende zonnebrillen. Zelfs als Red Hot Chili Pepper met een sok om mijn edele deel had ik geen vollere zalen getrokken. Balinezen zijn altijd vriendelijk en goedlachs. De vraag was hier wel of wij toe- of uitgelachen werden.
Na 2 kilometer beseften wij waarom we van die publiekstrekkers waren. Met 37° en een luchtvochtigheid van 90% moet je namelijk wel gek zijn om op de fiets van A naar B (en in ons geval terug naar A) te gaan. Toen het ‘vals plat’ overging in een klim met een hellingspercentage van 15% moest ik enkele GiGi’s bijzetten. GiGi is tand moet u weten. (Wij verwonderden ons tijdens het rijden door het Balinese landschap dat er zoveel dokter Gigi’s waren. Het zal een populaire achternaam zijn dachten wij, blijkt dat het letterlijk dokter tand betekent).
Maar Hollanders geven nooit op! In de laagste versnelling haalde ik de top van het straatje als ware het de Alp d'huez op mijn GiGi vlees. Werd ik de eerste meters (zoals normaal in het Balinese straatleven) vriendelijk dan wel lacherig toegeroepen (hello, hello), de laatste meters naar de top ging dit in mijn beleving over naar een serene stilte en leek ik zowaar wat respectvolle blikken in de ogen van de Balinese jeugd te ontwaren! Op de top hield ik stil, haalde de fietskaart nonchalant uit mijn broek en vouwde deze uit. Veegde het zweet uit mijn bilnaad en wierp een interessante blik op de kaart. Hijgend als ‘het hert der jacht ontkomen’ probeerde ik toch op zo’n natuurlijk ogende manier het zuurstof gehalte in mijn bloed weer op peil te krijgen. Toen ik achterom keek zag ik Elis rustig met de fiets aan de hand naar boven komen lopen. ‘Waar bleef je nou’ riep ik met iets hogere stem dan normaal.
De afdaling ging goed, als in een waterglijbaan raasden wij met hoge snelheid door de linker- en rechterbochten (#linksblijvenrijden!). Tot ik mij realiseerde dat mijn rechter voorrem eigenlijk maar voor 20% functioneerde L en ik in mijn linkerhand de draaiende action cam om verslag te doen van ons avontuur had waardoor die hand ongeschikt was om te remmen. U moet weten, wij hebben speciaal voor deze vakantie een action cam aangeschaft. 4K, 1080P en weet ik veel wat nog meer. De camera had 51 accessoires, een indrukwekkend arsenaal, allen met vleugelmoer en schroef. Helaas ontbrak de handleiding en hadden wij ons in Nederland niet helemaal goed verdiept in de mogelijkheden. Zo ook bij ons rafting avontuur van vorige week, waar ik uiteindelijk terug moest vallen op accessoire 51, de tie wrap. Met de tie wrap had ik de action cam tussen mijn 2 borstharen aan het zwemvest bevestigd. Met als gevolg dat bij iedere stroomversnelling de action cam op mijn kruis gericht stond en ik als onze Balinese stuurman ‘FORWARD!’ riep, liep te kloten om die k#t action cam weer recht te krijgen.
Deze keer dus gewoon de action cam in de linkerhand en bergaf de 20% van mijn rechter voorrem gebruikend om geen ‘roadkill’ te worden. Bij 1 van de stops sloeg het noodlot toe (of in mijn geval misschien de redding want de eerste helft was voornamelijk bergaf).
Wordt vervolgd in deel 2
Hits: 2399