Afscheid groep 8 - Op de drempel van jouw 'toen'

Categorie: Blog Gepubliceerd: zaterdag 01 juli 2017

  

Deze week sluiten we na 13 jaar weer een hoofdstuk af. Onze jongste, Troy, verlaat als laatste basisschool de Rank. Zeker, ‘hij is er klaar voor’, de basisschool ontgroeid en dat zijn wij ook wel na zoveel jaren. Persoonlijk merkte ik bij Troy al de laatste jaren dat ik er net wat anders in stond dan toen Joey en Rico begonnen op de Rank. 10 jaar geleden was je ‘beleving’ van alles wat in en om de school speelde veel intenser. 
Jaar na jaar had ik bijvoorbeeld mijn plaats in het tuin team. Met 2 linkerhanden was het klus team voor mij te hoog gegrepen maar ieder jaar, net voor de zomervakantie, ging ik gewapend met mijn Bosch elektrische heggenschaar het oerwoud op het kleuterplein te lijf!

 

Je kende ook iedere ouder van de klasgenootjes, al was het in ieder geval ‘van gezicht’.. Nu in de laatste week van Troy’s ‘elementary school years’ realiseer ik me beschamend dat die betrokkenheid de laatste jaren toch een stuk minder is geweest. Nu zou ik deze ouders kunnen passeren in de supermarkt zonder te weten wie het zijn. 

Met 3 jongens, een drukke baan waarbij scheiding tussen werk en privé steeds meer vervaagt t.o.v. 10 jaar geleden en de continu aanwezige ‘Seduction of the Screens’ waar telefoons piepen en gillen om je aandacht en een gesprek ‘onder 4 ogen’ iets uit een ver, ver verleden is, kun je stellen dat ‘beleving’ anno 2017 heel anders is dan de beleving van de schooljaren die ik ervaarde in pakweg 2005. 

Bij de laatste van 3 lijkt alles ook een stuk makkelijker te gaan. Hij trekt zich op aan zijn broers, leerde snel en werd sneller zelfstandig. Allemaal geen excuses voor mijn ‘gedrag’ en het gegeven dat ik voel alsof de laatste basisschool jaren met een ‘vingerknip’ voorbij zijn gevlogen.

Een aantal jaren geleden heb ik een yoga klasje gedaan. ‘Blijf in contact met het moment, blijf bij je adem’ was de boodschap. Het is waar, je op die manier focussen helpt je om indrukken dieper naar binnen te laten komen. Had ik die lessen maar meegenomen als ‘bagage’ en had ik ze maar meer toegepast in het dagelijks leven. Maar helaas was mijn yoga carrière van korte duur en mijn beheersing van de asana’s (meditatie houding) ondermaats.
De ‘omlaagkijkende hond’ had ik aardig onder de knie en een ‘intense armstrekking’ ging ook nog wel maar bij de ‘heilzame zit’ kreeg ik – naast pijn in de liezen - altijd last van steken in de kringspier. Ik ben nog wel goed in Muktasana (‘Grote windmaker’) overigens, maar mijn interpretatie van die houding is ietwat afwijkend vrees ik
😉
 

Nee, het was misschien het feit dat ik als 1 van de weinige mannen in een grote groep met vrouwen mijzelf niet altijd op mijn gemak voelde als ik geforceerd in de kreukels moest liggen. De droom van iedere man zou je zeggen? Ik ben best wel een ‘snoeper’  maar laat ik zeggen dat je bij het overgrote deel van de vrouwen wat op zo’n  yoga club zit alleen terecht kon voor een ‘Werther’s echte’, dan weet je het ongeveer wel..

 

Het zaaltje, of zeg maar de kamer waar we iedere week onze asana’s moesten oefenen was niet al te groot. Met 18 vrouw en 2 man hadden we 5 rijen van 4 yoga matjes. Deed ik de ‘uitgestrekte Berghouding’ dan keek ik soms naar de ‘omgekeerde Driehoek’ van mijn overbuurvrouw
Na een half jaartje nam ik mijn matje onder de arm en nam afscheid van de groep.

 

‘Blijf in contact met het moment’ had ik daar toch nog maar wat meer lessen in gevolgd…
Terug naar Troy, laatste schoolweek, musical voor de boeg volgende week, focus, focus…

Het lijkt wel of ik ineens word overvallen door een soort ‘empty nest’ angst, mij realiserend dat ‘dit nooit meer terugkomt’? Mijzelf verwijten makend dat ik er meer uit had moeten halen. Dichter bij de ‘basisschool beeldbuis’ had moeten zitten de laatste jaren!

Om toch nog met een laatste indruk af te sluiten waarvan een buitenstaander, als hij / zij het zou zien zou zeggen ‘kijk, dat is een betrokken ouder’, heb ik getracht om een afscheidslied te maken wat wij als ouders zouden kunnen zingen voor de kinderen.

 Op Mercy van Shawn Mendes ben ik gaan ‘rijmen’. Je kent het wel, ‘fijn’, ‘kleuterplein’ e.d.
Het maken van zo’n lied zet je wel aan het denken (waar je vervolgens dan weer een leuke blog over kan schrijven om je ‘naasten’ mee lastig te vallen). Al snel bleek dat het lied voor een groepje ouders veel te moeilijk was om mee te blèren. Ik was mij daar ook wel van bewust toen ik bij het maken vol vuur de ‘ad libs’ niet goed op zijn plaats kreeg. Lang verhaal kort, het lied wordt straks gezongen op de melodie van ‘ik heb een tante in Marokko’ wat natuurlijk veel beter uit de kelen komt dan mijn brouwsel uit het filmpje.

Toch wilde ik het lied na het eerste couplet met alle geweld afmaken. Misschien moet je echt mijn voorgaande relaas hebben gelezen om de ‘beleving’ die ik wel had bij het maken en terugkijken te ervaren en misschien lijkt het je weer een gevalletje ‘op papier gekwakt’…
 

Luister, kijk en 'blijf in contact met het moment' ;)

Michael

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hits: 2484